فتنه سوم

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
فتنه سوم
بخشی از فتنه‌ها (جنگ‌های داخلی در خلافت اسلامی) و درگیری قیس و یمان
نقشه غرب اوراسیا و شمال آفریقا که خلافت را به رنگ سبز نشان می‌دهد که بیشتر خاورمیانه را پوشانده و امپراتوری بیزانس با رنگ نارنجی و لومباردها با رنگ آبی، مشخص شده است.
خلافت اموی در بیشترین گستره خود، حدود سال ۷۴۰، قبل از فتنه سوم
تاریخ۷۴۴–۷۴۷ م
موقعیت
نتایج پیروزی مروان دوم و جناح طرفدار قیس در جنگ داخلی بین امویان؛ قدرت امویان در انقلاب عباسی پس از آن، تضعیف و موجب سرنگونی آنها شد.
طرف‌های درگیر
امویان طرفدار قیس امویان طرفدار یمان

شورشیان ضد اموی:

فرماندهان و رهبران
ولید دوم  
مروان دوم
ابو الورد
یزید بن عمر بن هبیره
نصر بن سیار
یزید سوم
سلیمان بن هشام
یزید بن خالد قصری
عبدالله بن معاویه
ححاک بن قیس شیبانی  
حفص بن الولید بن یوسف الحضرمی
طالب الحق  
جدیع کرمانی X

ابومسلم خراسانی

فتنه سوم (عربی: الفتنة الثالثة)[الف] مجموعه‌ای از جنگ‌ها و قیام‌های داخلی علیه خلافت اموی بود که با شورش علیه خلیفه، ولید دوم، در سال ۷۴۴ آغاز و تا سال ۷۴۷ که مروان دوم، پیروز شد، ادامه یافت. جنگ، تنش‌های داخلی، به‌ویژه رقابت قیس و یمن را تشدید و فروپاشی موقت قدرت امویان، راه را برای خوارج و دیگر شورش‌های ضد اموی، باز کرد. آخرین و موفق‌ترین آنها، انقلاب عباسیان بود که در خراسان، در سال ۷۴۷، آغاز و با سرنگونی خلافت اموی و تأسیس خلافت عباسی در سال ۷۵۰، پایان یافت.[۲]

یادداشت‌ها[ویرایش]

  1. واژه فتنه، به معنای آزمایش یا وسوسه، در قرآن به معنای آزمایش ایمان مؤمنان، به ویژه به عنوان مجازات الهی برای گناه آمده است و از نظر تاریخی، به معنای جنگ داخلی یا شورش به کار می‌رود که باعث ایجاد شکاف در جامعه مسلمانان شد و ایمان مؤمنان را به خطر انداخت.[۱]

پانویس[ویرایش]

  1. Gardet 1965, p. 930.
  2. Hawting 2000, p. 90.

منابع[ویرایش]

  • بلانکنشپ, خالد یحیی (1994). The End of the Jihâd State: The Reign of Hishām ibn ʻAbd al-Malik and the Collapse of the Umayyads. Albany, New York: State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-1827-7.