درگاه:اسلام/زندگی‌نامهٔ برگزیده/۶
علی بن موسی الرّضا (زادهٔ ۱۱ ذی‌قعدهٔ ۱۴۸ ه.ق – درگذشتهٔ آخر صفر ۲۰۳ ه.ق)، فرزندِ موسی بن جعفر و نجمه خاتون و از نسل محمد، پیامبر اسلام، است. او امام هشتم شیعیان دوازده‌امامی بعد از پدرش موسی کاظم و پیش از پسرش محمد تقی است. هرچند منابع در علت و چگونگی ملقب شدن وی به‌عنوان «رضا» دچار اختلاف هستند، اما همگی بر شهره بودن او به این لقب، اتفاق دارند. کنیه او ابوالحسن ذکر شده که به‌جهت هم کنیه بودن با پدرش، ابوالحسن ثانی خوانده شده‌است. پس از آنکه مأمون تصمیم گرفت علی بن موسی الرضا را در حکومت دخیل کند با پیشنهاد ولایتعهدی خویش او را در سال ۲۰۰ ه.ق با وجود استکاف علی بن موسی الرضا به مرو، پایتخت خود، احضار کرد. این رویداد که مهمترین فصل تاریخی حیات علی بن موسی الرضا است، در سال ۲۰۱ ه.ق صورت پذیرفت. در طول مسیر، اتفاقات فراوانی از کاروان علی بن موسی گزارش شده‌است که پررنگ‌ترین آنها، استماع و استنساخ حدیث سلسله‌الذهب توسط اهالی نیشابور است. دو سال بعد علی بن موسی به صورت مشکوکی بیمار شد و از دنیا رفت. برخی منابع مأمون را قاتل علی الرضا دانسته‌اند.