برنار گی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
برنار گی
اسقف لودِو
کلیساکلیسای کاتولیک
قلمرولودو
منصوب‌شده در۱۳۲۴
پیشینژان اول. اهل تیکاندرری
جانشینبرنار هفتم دوما
اطلاعات فردی
نام هنگام تولدبرنار گیدونی
زادهٔ۱۲۶۱ یا ۱۲۶۲
درگذشت۳۰ دسامبر ۱۳۳۱
خاکسپاریکلیسای سن ماری، لیموژ
ملیتفرانسوی
اسقف توی
منصوب‌شده در۲۶ اوت ۱۳۲۳
پایان دورهاکتبر ۱۳۲۴
پیشینخوان فرناندس دِ سوتومایور
جانشینرودریگو ایبانیس

برنار گی (فرانسوی: Bernard Gui‎؛ زادهٔ حوالی سال‌های ۱۲۶۱ یا ۱۲۶۲ – ۳۰ دسامبر ۱۳۳۱) یک طلبهٔ روحانی فرقه دومینیکن، اسقف لودِو و تفتیش‌گر عقاید مذهبی اهل فرانسه در دروان تفتیش عقاید قرون وسطا بود. به سبب تصویرسازی‌های تخیلی از او در فرهنگ عامه معاصر به‌ویژه در رمان نام گل سرخ اثر اومبرتو اکو، او بی‌شک مشهورترین تفتیش‌گر عقاید مذهبی محسوب می‌شود، حال آنکه در میان معاصران خود و همچنین تاریخ‌دانان معاصر، شهرت او به‌واسطهٔ دستاوردهایش در مدیریت، دیپلماسی و تاریخ‌نگاری است.[۱] بسیاری از آنچه دربارهٔ او می‌دانیم از یک قدیس‌نگاری کوتاه که توسط برادرزاده‌اش «پی‌یر گی» نوشته شده به‌دست آمده که بخشی از یک کارزار محدود و ناموفق برای قدیس‌سازی او بود.[۲] پی‌یر گی در این قدیس‌نگاری، دو معجزه را به وی نسبت داده است: یکی درمان بی‌خوابی مفتش مذهبی بارسلون «آرنالدوس بورگتی» و دیگری درمان تب و دیسانتری طلبهٔ دینی «گی‌یرموس دِ دارگادا».[۳]

برنار گی در اوایل دههٔ ۱۲۷۰ میلادی به صومعه لیموژ پیوست و طی دههٔ بعدی به فراگیری دستور زبان، منطق، فلسفه (به‌ویژه آثار ارسطو) و الهیات در جنوب فرانسه و به‌خصوص در مون‌پلیه پرداخت.[۴]

وی مابین سال‌های ۱۳۱۶ تا ۱۳۲۰ میلادی، دادستان کل فرقه دومینیکن بود و منافع و دیدگاه‌های این فرقه را در دادگاه پاپ ژان بیست‌ودوم واقع در ایالت پاپی اوینیون نمایندگی می‌کرد و در این مدت، از جانب پاپ، مأموریت‌های دیپلماتیک را نیز به‌عهده داشت. او در ۲۶ اوت ۱۳۲۳ اسقف توی شد (که البته به‌سبب شغلش به‌عنوان مفتش عقیدتی، چندان به این کارش نمی‌رسید) و در اکتبر ۱۳۲۴ میلادی، اسقف لودِو شد.[۵]

برنار گی مابین سال‌های ۱۳۰۷ تا ۱۳۲۳ میلادی به نمایندگی از پاپ کلمنت پنجم و پاپ ژان بیست‌ودوم، رئیس تفتیش‌گران عقاید در شهر تولوز بود.

وی در ۳۰ دسامبر ۱۳۳۱ میلادی اقامتگاه اسقفی خود در قلعهٔ لورو درگذشت و پس انجام مراسم تشییع جنازه در کلیسای جامع لودِو، پیکرش به لیموژ منتقل شد تا در کلیسای صومعه دومینیکن به خاک سپرده شود. مقبرهٔ او در جریان جنگ‌های مذهبی فرانسه در اواخر قرن شانزدهم میلادی غارت شد.[۶]

نگارخانه[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. Bailey, Michael D. (2006). "Gui, Bernard (ca. 1261–1331)". In Golden, Richard M. (ed.). Encyclopedia of Witchcraft: The Western Tradition. California: ABC-CLIO. pp. 465. ISBN 978-1576072431. OCLC 62089799.
  2. Sullivan, Karen (2011). The Inner Lives of Medieval Inquisitors. Chicago: University of Chicago Press. p. 253. ISBN 9780226781662. OCLC 712599139.
  3. Caldwell, Christine Ames (2009). Righteous Persecution: Inquisition, Dominicans, and Christianity in the Middle Ages. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. p. 57. ISBN 978-0812201093. OCLC 858934931.
  4. Guenée, Bernard (1991). Between Church and State: The lives of four French prelates in the late Middle Ages. Translated by Goldhammer, Arthur. Chicago: University of Chicago Press. pp. 42. ISBN 978-0226310329. OCLC 21446817.
  5. Sullivan, Karen (2011). The Inner Lives of Medieval Inquisitors. Chicago: University of Chicago Press. p. 125. ISBN 9780226781662. OCLC 712599139.
  6. O'Neill, John Philip (1996). Enamels of Limoges: 1100–1350. New York: Metropolitan Museum of Art. p. 440. ISBN 978-0870997587. OCLC 34338387.