اکوتکنیک
اکوتکنیک (انگلیسی: Ecotechnics) به‌عنوان «تکنی» بدن‌ها تعریف می‌شود. اکوتکنیک بدن را همچون یک فن‌شناسی می‌داند که شمولیت و گنجاندن طیف جدیدی از بدن‌ها را ممکن می‌کند. این به افراد اختیار و قدرت زیستی بیشتری در استفاده خود از بدنشان می‌دهد. بدن در فلسفه هم به‌عنوان ابژه و هم به‌عنوان سوژه دیده می‌شود.[۱] و باعث می‌شود برای نظریه کوئیر و مطالعات ناتوانی قابل استفاده باشد. تعبیری نیز به این اصطلاح به عنوان صنعت خانه اشاره می‌کند.[۲]
ژان‌لوک نانسی در طبقه‌بندی بدن به‌عنوان یک شی فنی، نحوه عملکرد آن را با تقسیم اجسام به مناطق و فضاهای خاص خود توضیح داد، که همچنین به چنین اجسامی اجازه می‌دهد با اجسام دیگر ارتباط برقرار کنند.[۳] نانسی ادعا می‌کند که فن‌شناسی، تعاملات ما با سایر موجودات جهان را تعیین می‌کند.[۳] اکوتکنیک همچنین در مجموعه مقالات سالیوان و موری «در باب فن‌شناسی بدن‌ها» نقش اساسی دارد. برنارد استیگلر بدن و فن‌شناسی را فرآیندی دوگانه می‌بیند: فن‌شناسی و بدن از یکدیگر آگاه می‌شوند. دریدا که هم ایده‌های نانسی و هم استیگلر را توسعه می‌دهد، استدلال می‌کند که «بدن مناسب» به پیوندهای متقابل اضافات فنی دلالت دارد. اکوتکنیک بر خلاف مفهوم ذات‌گرایانه و دوتایی بدن به‌عنوان ابژه‌ای تکنولوژیک است که آن را در پساساختارگرایی قرار می‌دهد. بدن فقط در محیطش قابل درک است و این محیط یک محیط فنی است.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ تیمنیکا، آنا ترزا (۱۹۹۱). «فلسفه بدن». پدیدارشناسی هوسرلی در یک راه‌حل جدید. صص. ۳۱۷–۳۳۳.
- ↑ Greer, John Michael (2009-10-01). The Ecotechnic Future: Envisioning a Post-Peak World (به انگلیسی). New Society Publishers. ISBN 978-1-55092-439-8.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Ash, James (2016). The Interface Envelope: Gaming, Technology, Power. New York, NY: Bloomsbury Publishing USA. p. 109. ISBN 978-1-62356-459-9.