آناپلاسموز

Anaplasmosis
Anaplasma centrale infecting the red blood cells of a cow: The arrow points to typical infected cell.
تخصص	Veterinary medicine
طبقه‌بندی و منابع بیرونی

آناپلاسموز (Anaplasmosis) یک بیماری منتقله از کنه است که بر نشخوارکنندگان ، سگ ها و اسب ها تأثیر می گذارد و توسط باکتری آناپلاسما ایجاد می شود. آناپلاسموز یک بیماری عفونی است اما مسری نیست. آناپلاسموز گاه "کیسهٔ زرد" یا "تب زرد" نیز نامیده می‌شود زیرا جانور آلوده می تواند ظاهر زردی داشته باشد. سایر علائم این عفونت عبارت‌اند از کاهش وزن، اسهال، رنگ‌پریدگی پوست، رفتار پرخاشگرانه و تب بالا. ۲

بسیاری از گونه های مختلف کنه می توانند حامل باکتری هایی باشند که باعث آناپلاسموز می شوند. دو پاتوژن اصلی باکتری آناپلاسما مارجیناله و آناپلاسما فاگوسیتوفیلوم هستند. این میکروارگانیسم ها گرم منفی هستند، و گلبول های قرمز را آلوده می کنند.۵ هنگامی که میزبان به آناپلاسموز آلوده می شود، دستگاه ایمنی سعی می کند با گلبول های قرمز آلوده مبارزه کند و آن‌ها را از بین ببرد، اما افزون بر آن ها گلبول های قرمز سالم را نیز از بین می برد.۲ گونه ی Anaplasma sparouinense مسئول یک بیماری مشترک انسان و دام نادر به‌نام آناپلاسموز Sparouine است که تنها در گویان فرانسه، آمریکای جنوبی شناسایی شده است. این بیماری از یک جوینده ی مخفیانه ی طلا که در اعماق جنگل های بارانی کار می کرد توصیف شد. عفونت گلبول های قرمز او منجر به وخامت شدید سلامتی وی و بستری شدن در بیمارستان شد. بررسی‌های مولکولی نشان داد که Anaplasma sparouinense از همه ی گونه‌های شناخته شده متمایز است و از نظر ژنتیکی بیشتر به گونه‌های آناپلاسما که اخیراً توصیف شده‌اند، مرتبط است که باعث عفونت در جانوران وحشی جنگل‌های بارانی برزیل می‌شود.

هیچ واکسن زنده یا غیرفعال موثری برای همه ی سویه‌های A. marginale وجود ندارد که توسط USDA برای پیشگیری از آناپلاسموز تایید شده باشد، اما روش‌های پیشگیری دیگری نیز وجود دارد. کنترلٍ مگس و کنه های گله های نشخوارکنندگان می تواند موثر باشد اما در عین حال کار پر زحمت و فشرده‌ای است. همچنین می توان از روش های شیمیایی از جمله ضدعفونی کردن تجهیزات جراحی استفاده کرد. داروهای تتراسایکلین رایج‌ترین درمان برای آناپلاسموز هستند و می‌توانند برای مدتی برای جانوران ایمنی ایجاد کنند. این بیماری در بخش‌های جنوبی و غربی ایالات متحده شایع‌تر است، اما از زمان استفاده از داروهای تتراسایکلین دیگر به‌عنوان یک مشکل عمده در نظر گرفته نمی‌شود.

رفتار

رایج ترین روش درمان، استفاده از داروهای تتراسایکلین (شامل تتراسایکلین ، کلرتتراسایکلین ، اکسی تتراسایکلین ، روتیتراسیکلین ، داکسی سایکلین و مینوسیکلین ) و ایمیدوکرب است. تزریق داروهای تتراسایکلین می تواند به نشخوارکنندگان نسبت به گونه های آناپلاسما برای دست‌کم هشت ماه مصونیت بدهد. نشان داده شده است که ایمیدوکارب در برابر Anaplasma marginale بسیار موثر است، اما به‌عنوان یک سرطان‌زای احتمالی شناسایی شده است و در ایالات متحده یا اروپا تایید نشده است. کشورهایی مانند آفریقای جنوبی، استرالیا، اسرائیل و آمریکای جنوبی از واکسن‌های زنده ی حاوی آناپلاسما سنترال عفونی برای جلوگیری از عفونت آناپلاسما مارجیناله استفاده کرده‌اند. واکسن‌های زنده در ایالات متحده ممنوع است و تولید واکسن‌هایی متشکل از Anaplasma marginale غیرزندهٔ گرفته‌شده از گلبول‌های قرمز گاوی آلوده است که می‌تواند مصونیت ایجاد کند، اما گاوها را مستعد سایر گونه‌های Anaplasma marginale می‌کند. درمان حمایتی مانند به‌کارگیری فرآورده های خونی و مایعات ممکن است ضروری باشد.