راهیابی صوتی: تفاوت میان نسخه‌ها
صفحه‌ای تازه حاوی «پرونده:Visually impaired person using a cane to navigate a city street|250px|بندانگشتی|راست|https://upload.wikimedia.o...» ایجاد کرد برچسب‌ها: برخی خطوط با فاصله آغاز شده‌اند خرابکاری محتمل |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۵ ژانویهٔ ۲۰۱۶، ساعت ۱۹:۰۵
راه یابی صوتی
راه یابی صوتی
یک نوع تمرین استفاده از سیستم شنوایی جهت ردیابی کردن اشخاص و جهت یابی مکانهای فیزیکی به حساب می آید. این سیستم معمولا توسط اشخاصی که نابینا هستند و به اشخاصص اجازه می دهد که بئون وابستگی به علایم بینایی در محیط زیست به حرکت خود ادامه دهند.
روش
راهیابی صوتی شامل استفاده از علایم شنوایی جهت به وجود اوردن نقشه ذهنی از محیط اطراف می باشد. این می تواند شامل تعدادی از تکنیکها باشد: جهت یابی صدای محیط طبیعی نظیر ، سیگنال گذرگاه پیاده ، موقعیت زیستی ، به وجود اوردن موجهای صوتی (با ضربه زدن توسط عصا یا ساختن صداهای ضربه ای)جعت مشخص کردن موقعیت یا مکان و اندازه اشیا اطراف و به یاد سپردن صداهای خاص در فضای مشخص جهت یاداوری آن در اینده . برای افراد نابینا ، این علایم شنوایی جایگزین مناسبی برای اطلاعات دیداری پیرامون مسیر و فواصل افراد و اشیا در محیطهای خودشان می باشد.[۱]با این حال تعدادی موانع رایج برای تکنیک راه یابی صوتی وجود دارد. محیطهای بیرونی شلوغ می تواند چالشی برای توانایی افراد جهت شناسایی اصوات پرکاربرد باشد در صورتی که در محیطهای درونی ، ممکن نیست که معمار پاسخ صوتی ای برای جهت یابی و مقصدپر کاربرد باشد فراهم کند. یکی از محیطهایی که جهت یابی برای افرادی که به راه یابی صوتی متکی می باشند. بسیار سخت است ، محیطهای شلوغ می باشند که علایم صوتی متمایز وجود ندارد. فروشگاههای بزرگ ، ایستگاههای ترانزیت یا حمل و نقل ، سالن هتل ، یا فضاهای باز مانند ، مانند پارکینگها. [۲]این بدین معنی است که افرادی که توسط راه یابی صوتی جهت یابی می کنند می بایست جهت تکمیل علایم شنوایی به تعدادی از دیگر گیرنده ها متکی می باشند نظیر: لامسه ، بویایی ، بینایی، این متدهای متفاوت می توانند جهت دو هدف کاربرد داشته باشند. برای مثال اغلب افراد نابینا از عصای سفید استفاده می کنند تا نه تنها موانع روبروی خود را تشخیص دهند بلکه با ضربه زدن عصا و از روی صدای موانع ، جنس و نوع مانع را مشخص کند. باضربه زدن عصا امواجی ایجاد می شوند که مکان و اندازه شیی را بسنجد.[۳]
اهمیت این موضوع در معماری
اخیرا معمارها و کارشناسان عللم اصوات به مشکلات مردمی پرداخته اند که متکی به راهیابی صوتی برای جهتیابی مکان های شهری هستند. پروژه ی اولیه پیرامون مفهوم معماری راهیابی صوتی از همکاری بین کریس داونی و جاشوا معماری که در سال 2008 نابینا شد. وتلاش کرده است تا طراحی معماری برای افراد نابینا را گسترش دهد و جاشوا کاشته فردی که تمرین مشاوره صوتی برای شرکت Arup در سانفرانسیسکو را رهبری می کند. کار آنه برچگونگی ساخت تسهیلات جدیدی که شامل سیستمهای حسی علایم صوتی و فضایی معماری ای که در میان علایم صوتی سیستم جهت یابی را قادر می سازد. در 20 سپتامبر 2011، موسسه معماری امریکایی بحث راهیابی صوتی و تور پیاده روی ایی را توسط داونی و کاشنر سازمان دهی کرد. هدف این تور این بود که راههایی را مشخص کند که افراد نابینا بتوانند صداها را با ساختمانهای مشخص و مکانها ، علایمها مرتبط کنند که به انها کمک می کند تا راه خود ررا در خیابانها یا در داخل ساختمانها پیدا کنند و علایم خاص تری را در پروژه های طراحی شهری مورد بحث قرار دهند.
منابع
- ↑ Reginald G. Golledge; Robert John Stimson (1997). Spatial behavior: a geographic perspective. Guilford Press. p. 508. ISBN 978-1-57230-050-7. Retrieved 24 September 2011.
- ↑ Juval Portugali (1996). The construction of cognitive maps. Springer. p. 230. ISBN 978-0-7923-3949-6. Retrieved 24 September 2011.
- ↑ Barry Truax (2001). Acoustic communication. Greenwood Publishing Group. p. 21. ISBN 978-1-56750-536-8. Retrieved 24 September 2011.