مارتین فلدستاین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
مارتین فلدستاین
فلدستاین در کاخ سفید، سال ۱۹۸۲ میلادی.
سیزدهمین کرسی شورای مشاوران اقتصادی
دوره مسئولیت
۱۴ اکتبر ۱۹۸۲ – ۱۰ ژوئیه ۱۹۸۴
رئیس‌جمهوررونالد ریگان
پس ازMurray Weidenbaum
پیش ازبریل اسپرینکل
اطلاعات شخصی
زاده
مارتین استوارت فلدستاین

۲۵ نوامبر ۱۹۳۹
نیویورک، U.S.
درگذشته۱۱ ژوئن ۲۰۱۹ (۷۹ سال)
بوستون، U.S.
حزب سیاسیجمهوری‌خواه
تحصیلاتدانشگاه هاروارد (AB)
Nuffield College, Oxford (بی‌لیت، PhD)
پیشینه علمی
نهاددانشگاه هاروارد (1967–2019)
دفتر ملی پژوهش اقتصادی (۱۹۷۷–۱۹۸۲، ۱۹۸۴–۲۰۱۹)
زمینهاقتصاد کلان، اقتصاد بخش عمومی
مکتب فکریاقتصاد نئوکلاسیک
استاد راهنماW. M. Gorman
دانشجویان دکتراHarvey S. Rosen
Eli Noam[۱]
جفری ساکس[۲]
Joel Slemrod
Douglas Elmendorf
Jeffrey Liebman
راج چتی[۳]
مشارکت‌هامعمای فلدستاین-هوریوکا
جوایزمدال جان بیتس کلارک (۱۹۷۷)
اطلاعات در IDEAS / RePEc

مارتین استوارت فلدستاین (Martin Stuart Feldstein) (زادهٔ ۲۵ نوامبر ۱۹۳۹ – درگذشتهٔ ۱۱ ژوئن ۲۰۱۹)، اقتصاددان اهل ایالات متحده بود. او استاد جرج اف. بیکر اقتصاد در دانشگاه هاروارد و رئیس بازنشسته افتخاری دفتر ملی پژوهش اقتصادی (NBER) بود. فلدستاین از ۱۹۷۸ تا ۲۰۰۸ میلادی (به استثنای ۱۹۸۲ – ۱۹۸۴ میلادی) به عنوان رئیس اجرائی و رئیس دفتر ملی پژوهش اقتصادی خدمت کرد. از ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۴ میلادی، او به عنوان رئیس شورای مشاوران اقتصادی و مشاور ارشد اقتصادی رئیس‌جمهوری رونالد ریگان خدمت کرد (جاییکه نظریات وی در مورد کنترل بودجه دولتی با سیاست‌های مصارف هنگفت نظامی اداره ریگان در تضاد بود). فلدستاین از ۲۰۰۳ میلادی به بعد همچنین عضو نهاد مشورتی مالی مقیمِ واشینگتن، «گروه سی» بود.[۴][۵][۶][۷]

اوایل زندگی و تحصیلات[ویرایش]

فلدستاین در یک خانواده یهودی در شهر نیویورک به دنیا آمده و از دبیرستان ساوت ساید در روکویل سنتر، نیویورک فارغ گردید. او تحصیلات لیسانس خود را در دانشگاه هاروارد به اتمام رساند (لیسانس علوم مقدماتی (BA)، با نمرات ممتاز، ۱۹۶۱ میلادی) و در خوابگاه آدامز هاوس زندگی می‌کرد، پس از آن وارد کالج نوفیلد دانشگاه آکسفورد شد (لیسانس لیترز، ۱۹۶۳؛ MA، ۱۹۶۴؛ دکترای تخصصی، ۱۹۶۷). او از ۱۹۶۴ تا ۱۹۶۵ عضو پژوهشی، از ۱۹۶۵ تا ۱۹۶۷ عضو رسمی و بعداً همکار تحقیقاتی این کالج بود.[۶][۸]

حرفه[ویرایش]

او در ۱۹۷۷ میلادی مدال جان بیتس کلارک را از انجمن اقتصادی آمریکا دریافت کرد، جایزهٔ که قبلاً هر دو سال اعطاء می‌گردید اما از ۲۰۱۰ میلادی به بعد به‌طور سالانه اهدا شد. این جایزه به اقتصاددان زیر ۴۰ سال و کسی که براساس داوری اعطاءکننده، بیشترین دستاورد را در حوزه علم اقتصاد داشته‌است، اهدا می‌گردید. براساس گزارش مقالات پژوهشی اقتصاد (IDEAS/RePEc)، او یکی از ده تاثیرگذارترین اقتصاددانان در سطح دنیا بود. او بیش از ۳۰۰ مقاله پژوهشی پیرامون علم اقتصاد نوشت و کارهای در حوزه‌های اقتصاد سلامت، اقتصاد بین‌الملل و اقتصاد امنیت ملی انجام داد. هرچند او اساساً به‌خاطر دستاوردهای بزرگتر خود در اقتصاد کلان، مالیه عمومی و بیمه اجتماعی شناخته می‌شد. به عنوان نخستین کسی که روی مکانیزم کاری و پایداری سیستم‌های مزایای بازنشستگی عمومی تحقیق می‌کرد، او درک فعلی از تأثیرات بیمه اجتماعی را توسعه‌بخشید. فلدستاین طرفدار دوآتشه اصلاحات تأمین اجتماعی بوده و یکی از نیروهای محرک اصلی در عقب ابتکار رئیس‌جمهوری پیشین برای خصوصی‌سازی نوعی سیستم تأمین اجتماعی بود. در کنار دستاوردهای بزرگ وی در حوزه اقتصاد بخش عمومی، او مقالات مهمی در حوزه اقتصاد کلان نیز نوشته‌است. یکی از کارهای بسیار معروف وی در این حوزه، تحقیقی بود که او در همکاری با چارلز هوریوکا روی رفتار سرمایه‌گذاری در کشورهای مختلف انجام داد. او و هوریوکا نتیجه‌گیری نمودند که در درازمدت، سرمایه میل به ماندن در کشور اصلی خود دارد – به این مفهوم که، پس‌اندازهای یک ملت برای حمایت از فرصت‌های سرمایه‌گذاری آن استفاده می‌گردد. از آن به بعد این نظریه معروف به «پازل فلدستاین-هوریوکا» شد.[۹][۱۰][۱۱]

در ۱۹۹۷ میلادی، فلدستاین در مورد اتحادیه پولی اروپا و یورو که قرار بود ایجاد شود نوشت و هشدار داد که «تأثیرات اقتصادی منفی ارز واحد روی بیکاری و تورم از هرگونه منفعت آن در تسهیل تجارت و جریان سرمایه بیشتر خواهد بود» و این‌که هرچند «تصور می‌شد که این کار، روشی برای کاهش خطر یک جنگ داخلی دیگر در اروپا است»، اما این رویکرد «به احتمال زیاد تأثیرات برعکس خواهد داشت» و «منتهی به جنگ‌های بیشتر در درون اروپا و میان اروپا و ایالات متحده خواهد‌شد».[۱۲][۱۳]

در ۲۰۰۵ میلادی، فلدستاین به‌طور گسترده نامزد اصلی برای جایگزینی آلن گرینسپن به عنوان رئیس فدرال رزرو پنداشته می‌شد. این پیش‌بینی از یک جهت به‌خاطر اهمیت وی در اداره ریگان و از جهت دیگر به‌خاطر سمت وی به عنوان مشاور اقتصادی در پیکار انتخاباتی بوش بود. نیویورک تایمز در یک سرمقاله خود نوشت که رئیس‌جمهوری بوش به‌خاطر اعتباری که فلدستاین و بین برننکی داشتند، از میان آن‌ها یکی را انتخاب خواهد کرد و یک هفته قبل از معرفی کابینه، روزنامه اکونومیست پیش‌بینی کرد که از میان مجموعه نامزدها، این دو مرد بیشتری شانس انتخاب شدن را دارند. این سمت در نهایت به برننکی تعلق گرفت، احتمالاً به این دلیل که فلدستاین عضو هیئت مدیره شرکت گروه بین‌المللی آمریکایی (AIG) بود و این شرکت در همان سال اعلام کرده بود که گزارش‌های مالی پنج سال گذشته خود به ارزش ۲٫۷ میلیارد دلار را تصحیح خواهد کرد. متعاقب آن، شرکت گروه بین‌المللی آمریکایی با یک فروپاشی مالی شدید مواجه شد که نقش مرکزی در بحران اقتصادی جهانی ۲۰۰۷–۲۰۰۸ و کسادی جهانی پی‌آمدی آن داشت. این شرکت تنها پس از چندین بار تزریق سرمایه توسط بانک فدرال رزرو ایالات متحده به این شرکت نجات داده شد، اما خط بدهی آن به ۱۸۲٫۵ میلیارد دلار افزایش یافت. هرچند فلدستاین با روش‌های حسابداری که تحت پرسش بود، رابطه مستقیم نداشت اما او از ۱۹۸۸ میلادی به بعد به عنوان رئیس این شرکت خدمت کرده بود. در مارس ۲۰۰۷، بنیاد لیندی و هاری برادلی اعلام نمود که یکی از چهار جایزه برادلی ۲۰۰۷ برای قدردانی از دستاوردهای برجسته، به فلدستاین اعطاء خواهد شد. در ۱۰ سپتامبر ۲۰۰۷، فلدستاین اعلام نمود که او در ژوئن ۲۰۰۸ از سمت خود به عنوان رئیس دفتر ملی پژوهش اقتصادی (NBER) کناره‌گیری خواهد کرد.[۱۴][۱۵][۱۶]

فلدستاین از ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۹ میلادی به عنوان عضو هیئت مشورتی اطلاعات خارجی رئیس‌جمهور خدمت‌نمود.[۱۷]

فلدستاین در مارس ۲۰۰۸ اظهار داشت که به باور وی ایالات متحده در یک کسادی قرار داشت و این کسادی ممکن بود شدید باشد.[۱۸]

به عنوان عضو محصولات مالی AIG، فلدستاین یکی از کسانی بود که از بخش بیمه‌کننده بین‌المللی که در بحران مالی این شرکت در سپتامبر ۲۰۰۸ نقش داشت، نظارت می‌نمود. در ماه می ۲۰۰۹، فلدستاین اعلام نمود که از ریاست شرکت گروه بین‌المللی آمریکایی کنار می‌رود. وی به عنوان عضو هیئت مدیره شرکت ایلای لی‌لی اند کامپنی (Eli Lilly and Company) خدمت می‌کرد. او همچنین پیش از آن به عنوان عضو هیئت مدیره چندین شرکت عمومی از جمله جی‌پی مورگان (JPMorgan) و تی‌آردبلیو (TRW) خدمت‌می‌کرد.[۱۹][۲۰]

در ۶ فوریه ۲۰۰۹، فلدستاین به عنوان یکی از مشاورین رئیس‌جمهور ایالات متحده باراک اوباما در هیئت مشورتی بازیابی اقتصادی رئیس‌جمهور اعلام شد. او از ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۱ میلادی به عنوان عضو هیئت مشورتی بازیابی اقتصادی رئیس‌جمهور خدمت‌کرد.[۲۱]

سمت‌های بعدی[ویرایش]

او یکی از مشاورین وزارت دفاع ایالات متحد بود.[۶]

او در هیئت مدیره شورای روابط خارجی، کمیسیون سه جانبه، گروه ۳۰ و کمیته ملی روابط ایالات متحده و چین خدمت کرد. فلدستاین در کنفرانس‌های سالانه گروه بیلدبرگ در سال‌های ۱۹۹۶، ۱۹۹۸، ۱۹۹۹، ۲۰۰۱، ۲۰۰۲، ۲۰۰۳، ۲۰۰۵ – ۲۰۰۸ و ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ میلادی دعوت گردید. او همچنین عضو شورای بین‌المللی جی‌پی مورگان چیس، عضو شورای مشورتی آکادمیک مؤسسه امریکن انترپرایز و عضو آکادمی بریتانیا است.[۱۷][۲۲][۲۳]

در ۲۰۱۱ میلادی، او جزو ۵۰ فرد تأثیرگذار در رتبه‌بندی مالی جهانی مجله بلومبرگ مارکتس بود.[۲۴]

در ۲۰۱۷ میلادی، فلدستاین به یک گروه کوچکی از «دولت‌مردان بزرگسال جمهوری‌خواه» پیوسته و پیشنهاد نمودند که محافظه‌کاران مالیات بر کاربن را، با کاسته شدن تمامی درآمد نسبت به سود سرجمع، به عنوان سیاستی برای مجادله با گرمایش جهانی می‌پذیرند. این گروه همچنین شامل جیمز بیکر سوم، گریگوری منکیو، هنری پالسون و جرج پی شولتس بود.[۲۵][۲۶]

علاقه‌های اصلی و آثار[ویرایش]

پس‌انداز داخلی و جریان بین‌المللی سرمایه[۲۷]

این مقاله که در ۱۹۸۰ میلادی به نشر رسید، کمک قابل ملاحظهٔ به اقتصاد بین‌الملل کرد. فلدستاین در همکاری چارلز هوریوکا، با برملا ساختن ماهیت جریان سرمایه در بازار جهانی سرمایه، به درک کلی از بازار بین‌المللی سرمایه کمک کردند. با مطالعه نمودن رابطه میان سرمایه‌گذاری داخلی و پس‌انداز داخلی ۲۱ کشور عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD)، فلدستاین و هوریوکا با ارایه آمار جمع‌آوری شده پیشنهاد نمودند که تمامی پس‌اندازهای نهایی یک کشور، علی‌رغم فرصت‌های بزرگتر سرمایه‌گذاری در خارج از کشور، در همان کشور باقی خواهد ماند. این یافته که بر اثر رابطه مستقیم و غیرمنتظره میان پس‌انداز داخلی و سرمایه‌گذاری داخلی با یک پازل مواجه شد، یافته‌های فلدستاین و هوریوکا معروف به «پازل فلدستاین-هوریوکا» معروف شد.

تأمین اجتماعی، بازنشستگی تحریک شده و مجموعه تراکم سرمایه[۲۸]

این مقاله که در ۱۹۷۴ میلادی به نشر رسید نقش مهمی در بیمه اجتماعی داشت. فلدستاین طی این مقاله خود کمک کرد تا تأثیرات تأمین اجتماعی بر مصرف و پس‌انداز خانوار به‌گونه بهتری درک گردد. این مقاله تحلیل نظری از تأثیرات تأمین اجتماعی روی تصمیم افراد مبنی بر بازنشستگی و میزان پس‌انداز ضروری برای این چنین بازنشستگی، ارایه نمود. فلدستاین اظهار داشت که تأمین اجتماعی منتج به این می‌شود تا افراد تصمیم به پس‌انداز کمتر برای بازنشستگی بگیرند و زودتر بازنشسته شوند. این یافته‌ها بعدتر به‌خاطر خطای محاسباتی که داشت رد شد. با این حال، فلدستاین و سایر نویسندگان در مورد این‌که آیا نتایج تصحیح شده باعث تغییر قابل ملاحظه در نتیجه‌گیری خواهد شد یا خیر، موافق نبودند.[۲۹]

اتحادیه اروپا، یورو و بحران بدهی دولت

مارتین فلدستاین از همان آغاز در گفتمان‌های علمی و مشهور پیرامون اتحادیه اروپا (EU) و یک ارز اروپایی واحد شرکت نموده و علایق او به این گفتمان‌ها در جریان بحران بدهی دولت بیشتر شد. با اتخاذ رویکرد اقتصاد سیاسی، فلدستاین استدلال نمود که پروژه اتحادیه اروپا به‌طور کلی و ایجاد اتحادیه اقتصادی و پولی (EMU) به‌طور ویژه، نشأت گرفته از ترکیبی از بین‌المللی‌گرایی عجیب اروپایی و تقلای جدی منافع ملی است. هرچند در نقد او تفاوت ظریفی قابل ملاحظه است، اما او را می‌توان به عنوان فردی که مخالف افزایش قدرت اتحادیه اروپا است (Eurosceptic) شناسایی کرد. فلدستاین که حامی شورمند موجودیت یک بازار واحد کالاها و خدمات در اتحادیه اروپا می‌باشد، مدعی شده‌است که این امر مستلزم یک اتحادیه پولی نیست. افزون بر آن، ایجاد یک ارز واحد در اتحادیه اروپا ممکن است باعث افزایش تنش‌ها در میان اتحادیه شود، چون تمامی کشورها دارای همان موضع ضد-تورمی سیاست‌گذاران آلمانی نیستند. از منظر سیاست نظامی و خارجی، هدف دستیابی به یک اتحادیه سیاسی (که توحید ارز یکی از ابعاد آن است) باعث تشویق ایجاد یک سیاست خارجی و دفاعی مشترک خواهد شد که قادر به نشان دادن قدرت در صحنه بین‌المللی است. در جریان بحران بدهی دولت، فلدستاین از راه‌حل «تعطیلی منطقه یورو» حمایت نمود که طبق آن کشورهای که در بیشترین حد از بحران متأثر شده‌اند (مانند یونان) موقتاً منطقه یورو را ترک می‌نمایند، ارزهای ملی خود را دوباره رایج می‌نمایند، ارزش آن را کاهش داده و چند سال بعد دوباره به یک نرخ ارز پایین‌تر وارد منطقه یورو می‌شوند، سیاستی که رونق در رقابت بین‌المللی را تضمین نموده و به اندازه تأثیرگذار است که می‌تواند رکود اقتصادی را جبران نماید.[۳۰][۳۱][۳۲][۳۳][۳۴]

تدریس[ویرایش]

فلدستاین که یک شخصیت شناخته شده در محیط هاروارد بود، برای ۲۰ سال کلاس ابتدایی اقتصاد «تحلیل اجتماعی ۱۰: مبانی علم اقتصاد» را تدریس نموده و بعداً گریگوری منکیو جانشین او شد. این کلاس که پس از آن به اقتصاد ۱۰ تغییر نام داده شد، معمولاً بزرگترین کلاس در هاروارد بود و هنوز هم بزرگترین کلاس است. او همچنین به تدریس مضامین سیاست اقتصادی آمریکا و اقتصاد سکتور عمومی در کالج هاروارد می‌پرداخت.[۳۵]

یکی از بزرگترین تأثیر فلدستاین ممکن است تراکم شاگردان او در رده‌های بلند حکومتی و دانشگاهی باشد، مانند لارنس سامرز، رئیس سابق دانشگاه هاروارد و وزیر سابق وزارت خزانه‌داری ایالات متحده؛ دیوید ایلود، رئیس مدرسه حکومت جان اف. کندی؛ و جیمز پوتربا، استاد مؤسسه فناوری ماساچوست و عضو هیئت مشورتی اصلاح مالیات بوش. لارنس لیندسلی که قبلاً ارشدترین مشاور اقتصادی جورج بوش بود، رساله دکترای خود را تحت نظر فلدستاین نوشته و سایر افراد برجسته که رساله دکترای خود را تحت نظر او نوشتند، شامل: هاروی اس. روسن، رئیس پیشین شورای مشاوران اقتصادی رئیس‌جمهور؛ دوگلاس المندورف، رئیس پیشین دفتر بودجه کنگره؛ جوزه پیانیرا، وزیر کار و تأمین اجتماعی شیلی در جریان خصوصی‌سازی امتیازات بازنشستگی در این کشور از ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۱ میلادی؛ جفری ساکس، رئیس مؤسسه زمین در دانشگاه کلمبیا؛ و گلین هوبارد، نخستین رئیس شورای مشاوران اقتصادی رئیس‌جمهوری بوش و حالا رئیس مدرسه کسب‌وکار کلمبیا.[۳۶]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ "Eli M. Noam". Columbia Institute for Tele-Information. Archived from the original on October 11, 2016. Retrieved October 16, 2016.
  2. ↑ "Sachs's CV" (PDF). Archived from the original (PDF) on March 5, 2017. Retrieved October 12, 2016.
  3. ↑ Chetty, Nadarajan. "Consumption commitments, risk preferences, and optimal unemployment insurance". Retrieved January 23, 2014 – via ProQuest.
  4. ↑ Safire, William (December 25, 1983). "On Language; Stine or Steen?". The New York Times.
  5. ↑ "Obituary: Martin S. Feldstein". The Boston Globe. Boston. June 11, 2019. Retrieved June 11, 2019.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ "Martin Feldstein". www.nber.org. Retrieved November 21, 2017.
  7. ↑ "MARTIN FELDSTEIN Obituary (2019) - Belmont, MA - Boston Globe".
  8. ↑ Sorin, Gerald (March 11, 1997). Tradition Transformed: The Jewish Experience in America (The American Moment). p. 219. ISBN 978-0-8018-5446-0.
  9. ↑ Rampell, Catherine. "Prize Deflation". Economix Blog (به انگلیسی). Retrieved November 21, 2017.
  10. ↑ "Top 10% Authors, as of December 2011. Research Papers in Economics. Retrieved January 25, 2012.
  11. ↑ Horioka, Charles (March 13, 2015). "The Life and Work of Martin Stuart ('Marty') Feldstein". Rochester, NY. SSRN 2463992. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
  12. ↑ Feldstein, Martin. "EMU and international conflict" بایگانی‌شده در اکتبر ۶, ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine. Foreign Affairs, November/December 1997.
  13. ↑ Feldstein, Martin. (1997). The Political Economy of the European Economic and Monetary Union: Political Sources of an Economic Liability. Journal of Economic Perspectives, 11(4), pp. 23–42.
  14. ↑ "The Next Alan Greenspan". The New York Times. October 6, 2005. Archived from the original on March 18, 2014. Retrieved February 11, 2017.
  15. ↑ "Martin Feldstein" بایگانی‌شده در ژوئن ۲۱, ۲۰۱۰ توسط Wayback Machine. The Bradley Foundation. May 3, 2007.
  16. ↑ Feldstein, Marty. "Feldstein’s Resignation Letter". The Wall Street Journal. September 10, 2007.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ "Martin Feldstein" بایگانی‌شده در اکتبر ۲۴, ۲۰۱۴ توسط Wayback Machine. BigSpeak Speakers Bureau. Retrieved January 25, 2012.
  18. ↑ "Worries grow of deeper U.S. recession". CNN. March 21, 2008. Archived from the original on March 23, 2008.
  19. ↑ Ding, Manning (May 27, 2009). "Feldstein To Leave AIG Board. Harvard Crimson.
  20. ↑ "Board of Directors". Investor Relations. Eli Lilly and Company. Archived from the original on March 20, 2006. Retrieved January 25, 2012.
  21. ↑ Zeleny, Jeff (February 6, 2009). "Panel to Advise Obama on Economy". The New York Times.
  22. ↑ "Bilderberg Meetings" بایگانی‌شده در ژانویه ۱۶, ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine. Bilderberg Group. June 2008.
  23. ↑ "Bilderberg Meetings" بایگانی‌شده در ژانویه ۱۴, ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine. Bilderberg Group. June 2010.
  24. ↑ "Most Influential 50 in Global Finance List: Bloomberg Markets". Bloomberg.com. September 7, 2011. Retrieved November 21, 2017.
  25. ↑ "Archived copy" (PDF). Archived from the original (PDF) on September 21, 2018. Retrieved February 11, 2017.{{cite web}}: نگهداری یادکرد:عنوان آرشیو به جای عنوان (link)
  26. ↑ Schwartz, John (February 7, 2017). "'A Conservative Climate Solution': Republican Group Calls for Carbon Tax". The New York Times.
  27. ↑ Feldstein, Martin; Horioka, Charles (1980). "Domestic Saving and International Capital Flows". The Economic Journal. 90 (358): 314–329. doi:10.2307/2231790. JSTOR 2231790.
  28. ↑ Feldstein, Martin (1974). "Social Security, Induced Retirement, and Aggregate Capital Accumulation". Journal of Political Economy. 82 (5): 905–926. doi:10.1086/260246. JSTOR 1829174. S2CID 154340239.
  29. ↑ Leimer, Lesnoy, Dean R. , Selig D. (1982). "Social Security and Private Saving: New Time-Series Evidence". Journal of Political Economy. 90 (3): 606–629. doi:10.1086/261077. JSTOR 1831373. S2CID 54892823.
  30. ↑ Șimandan, Radu (2020). "A Gentle Sceptic: Martin Feldstein and the Euro". Eastern Journal of European Studies. 11 (2): 378–395.
  31. ↑ Feldstein, Martin (1992). "Europe's Monetary Union. The Case Against EMU" (PDF). The Economist.
  32. ↑ Feldstein, Martin (1992). "Europe's Monetary Union. The Case Against EMU" (PDF). The Economist.
  33. ↑ Feldstein, Martin. "EMU and international conflict" بایگانی‌شده در اکتبر ۶, ۲۰۰۸ توسط Wayback Machine. Foreign Affairs, November/December 1997.
  34. ↑ Feldstein, Martin (2010). "Let Greece Take a Eurozone 'Holiday'". Financial Times.
  35. ↑ "Ec10, CS50 Once Again Top Course Enrollment - News - The Harvard Crimson". www.thecrimson.com.
  36. ↑ Gavin, Robert (June 26, 2005). "A principal of economics: Martin Feldstein". The Boston Globe.

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=مارتین_فلدستاین&oldid=38933017»