کنوانسیون وین درباره روابط کنسولی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سبز تیره: کشورهایی که کنوانسیون را تصویب کرده‌اند.
سبز روشن: کشورهایی که کنوانسیون را امضا ولی تصویب کرده‌اند
.

کنوانسیون وین درباره روابط کنسولی یک معاهده بین‌المللی در مورد روابط کنسولی میان کشورهای مختلف است که در ۲۴ آوریل ۱۹۶۳ در وین به تصویب رسیده و تاکنون در ۱۷۳ کشور اعتبار قانونی یافته‌است.[۱]

این کنوانسیون از ۷۹ ماده در چهار فصل تنظیم شده‌ است و دو پروتکل اختیاری در مورد «حل اجباری اختلافات» و «تحصیل تابعیت» نیز دارد. متن اصلی قرارداد به ۵ زبان انگلیسی، فرانسوی، چینی، روسی و اسپانیایی است که همگی ارزش برابر دارند.

تاریخچه[ویرایش]

این کنوانسیون در کمیسیون حقوق بین‌الملل سازمان ملل نوشته شد. کار بر روی آن از سال ۱۹۵۵ آغاز و طرح نهایی آن در قطعنامه ۱۶۸۵ به تصویب مجمع عمومی رسید و در یک کنفرانس بین‌المللی در وین در آوریل ۱۹۶۲ اجماع نهایی در مورد مفاد آن به دست آمد. تصویب این کنوانسیون یک سال بعد در آوریل ۱۹۶۳ صورت گرفت.[۲]

منابع[ویرایش]

  1. Vienna Convention on Diplomatic Relations بایگانی‌شده در ۱۷ فوریه ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine United Nations
  2. معین‌زاده، عباس. «حقوق دیپلماتیک نوین»، تهران: مؤسسه چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه، ۱۳۷۲، ص ۱۲،