میخائیل کالینین

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
میخائیل کالینین
میخائیل ایوانوویچ کالینین در سال ۱۹۲۲ میلادی
رئیس هیئت رئیسه شورای عالی شوروی
دوره مسئولیت
۱۷ ژانویه ۱۹۳۸ – ۱۹ مارس ۱۹۴۶
قائم‌مقامنیکلای شورنیک
پیش ازنیکلای شورنیک
رئیس کمیته اجرایی مرکزی روسیه
دوره مسئولیت
۳۰ مارس ۱۹۱۹ – ۱۵ ژوئیه ۱۹۳۸
پس ازمیخائیل ولادیمیرسکی (کفیل)
پیش ازالکسی بدایف
عضو کامل ۱۵، ۱۶، ۱۷ و ۱۸اُمین پلیتبوروی کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی
دوره مسئولیت
۱ ژانویه ۱۹۲۶ – ۳ ژوئن ۱۹۴۶
عضو اورگبرو
دوره مسئولیت
۱۶ مارس ۱۹۲۱ – ۲ ژوئن ۱۹۲۴
عضو نامزد ۸، ۹، ۱۰، ۱۱، ۱۲، ۱۳ و ۱۴اُمین پلیتبوروی کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی
دوره مسئولیت
۲۵ مارس ۱۹۱۹ – ۱ ژانویه ۱۹۲۶
اطلاعات شخصی
زاده
میخائیل ایوانوویچ کالینین

۱۹ نوامبر ۱۸۷۵
ناحیه کازینسکی، استان توور، امپراتوری روسیه
درگذشته۳ ژوئن ۱۹۴۶ (۷۰ سال)
مسکو، جمهوری شوروی فدراتیو سوسیالیستی روسیه، اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی
ملیتاتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی
حزب سیاسیحزب کمونیست اتحاد شوروی
همسر(ان)اِکاترینا کالینینا
پیشهخدمات اجتماعی

میخائیل ایوانوویچ کالینین (به روسی: Михаи́л Ива́нович Кали́нин؛ ۱۹ نوامبر [سبک قدیمی: ۷ نوامبر] ۱۸۷۵ – ۳ ژوئن ۱۹۴۶)؛[۱][۲] از انقلابی‌های بلشویک و سیاست‌مداران حکومت اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی بود. وی از ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۶ میلادی اسماً رئیس دولت (رئیس شورای عالی) بود، اما سررشته تصمیم‌گیری‌ها و رهبری در دست ژوزف استالین بود.[نیازمند منبع]

اوایل زندگی[ویرایش]

اودر خانواده‌ای دهقانی در روستای ورخنیایا ترویتسا در روسیه به دنیا آمد. او بردار بزرگتر فدور کالینین بود. در سال ۱۸۸۹ به تحصیل در مدرسه‌ای محلی پایان داد و شروع به کشاورزی کرد.[۳] در سال ۱۸۹۵ به سن پترزبورگ نقل مکان کرد و به عنوان کارگر استخدام شد. او همچنین به عنوان پیشخدمت و کارگر راه‌آهن در تفلیس کار کرد و در آنجا با سرگئی آلولیوف، پدر زن دوم لنین، آشنا شد. در سال ۱۹۰۶ میلادی با زنی یهودی اهل استونی به نام اِکاترینا لوربرگ کالینینا ازدواج کرد.[۴]

انقلاب روسیه[ویرایش]

کالینین به کمیته بلشویک سن پترزبورگ پیوست و شروع به فعالیت در روزنامه پراودا، که در آن زمان روزنامه رسمی حزب کمونیست اتحاد شوروی بود، کرد.[۳] در آوریل سال ۱۹۱۷ میلادی او و بسیاری دیگر از بلشویک‌ها با همراهی بخش منشویک حزب سوسیال دموکرات کارگری روسیه طرفدار پشتیبانی مشروط از دولت موقت بودند. موضع‌گیری‌ای که با مواضع لنین در تضاد بود.[۵] او مخالف سرسخت قیام مسلحانه برای براندازی رژیم الکساندر کرنسکی بود.[۵] او در انتخاباتی که در پاییز سال ۱۹۱۷ میلادی در پارلمان دوما برگزار شد به عنوان شهردار سن پترزبورگ انتخاب شد. او درهنگام و پس از انقلاب اکتبر در این سمت قرار داشت.[۵] در سال ۱۹۱۹ به عنوان عضوی در کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی و پلیتبوروی کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی انتخاب شد.[۵] او تا زمان مرگ عضو پلیتبوروی باقی ماند. پس از مرگ یاکوف اسوردلوف در مارس ۱۹۱۹ میلادی[۶][۷][۸] کالینین به عنوان جانشین او انتخاب شد و به مقام ریاست کمیته مرکزی اجرایی شوروی‌ها رسید و تا زمان بازنشستگی‌اش در پایان جنگ‌جهانی‌دوم در این سمت قرار داشت. در ۱۹۲۰ میلادی در کنگره دوم کمینترن حضور پیدا کرد.[۳]

مرگ[ویرایش]

او در سال ۱۹۴۶ میلادی بازنشسته شد و در ۳ ژوئن همان سال در شهر مسکو در اثر بیماری سرطان درگذشت.[۹] پیکر او در آرامگاه دیوار کرملین به خاک سپرده‌شد. سه شهر تور، کورولیوف و کونیگسبرگ به نام او نامگذاری شدند اما نام آن‌ها پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی تغییر پیدا کرد. تنها شهر کالینینگراد هنوز نام او را دارد. خیابان و میدانی در شهر مینسک در بلاروس و خیابانی نیز در شهر دنیپرو در اوکراین به نام او نامگذاری شده‌اند.[۱۰]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ Agentstvo pechati "Novosti" (1975). Socialism: Theory and Practice. Novosti Press Agency. p. 73. Retrieved 19 November 2018.
  2. ↑ Calendar: Thirty Years of the Soviet State, 1917-1947. Foreign Languages Publishing House. 1947. Retrieved 19 November 2018.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ Branko Lazitch and Milorad M. Drachkovitch, Biographical Dictionary of the Comintern: New, Revised, and Expanded Edition. Stanford, CA: Hoover Institution Press, 1986; pp. 204-205.
  4. ↑ Anti-Judaism: a psychohistory. p. 279.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ Jackson, George; Devlin, Robert (eds.), Dictionary of the Russian Revolution. Westport, CT: Greenwood Press, 1989; pp. 295-296.
  6. ↑ *Kotkin, Stephen (2014). Stalin: Volume I: Paradoxes of Power, 1878-1928. Penguin. ISBN 978-1-59420-379-4.
  7. ↑ Khrushchev, Nikita Sergeevich (2006). Memoirs of Nikita Khrushchev. Penn State Press. ISBN 0-271-02861-0.
  8. ↑ Waksberg, Arkadi (21 ژانویه 2011). "From Hell to Heaven and forth" (به روسی). Archived from the original on 25 April 2012. Retrieved 5 October 2011.
  9. ↑ Brent, Jonathan and Naumov, Vladimir P. in Stalin's Last Crime, John Murray (Publishers), London, 2003, page 231
  10. ↑ (اوکراینی) Dnipro municipality for the second time decided to rename Kalinin avenue to Sergey Nigoyan, (23 February 2018)
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=میخائیل_کالینین&oldid=38436474»