لمعات

لَمَعات یا لُمَعات اثری عرفانی از فخرالدین عراقی است. لَمَعات جمع لَمْعه به معنی پرتو و بارقه است. عراقی، لمعات را هنگام مطالعهٔ فُصوص‌الحِکَم ابن عربی نزد صدرالدین قونوی نوشت و به تقلید از فصوص که ۲۸ فَص داشت، لمعات را در ۲۸ لمعه تنظیم کرد. سبک نگارش لمعات موجز، ساده، فصیح، مسجع و همانند گلستان سعدی، آمیخته به اشعار فارسی و عربی و آیات و احادیث است. موضوعش در بیان مراتب عشق و متأثر از سوانح احمد غزالی است. سعید نفیسی در سال ۱۳۳۵ و محمد خواجوی در سال ۱۳۶۳ آن را تصحیح و منتشر کرده‌اند.

نمونه‌ای از اشعار موجود در لمعات:

حسنت به ازل نظر چو در کارم کرد		بنمود جمال و عاشق زارم کرد
من خفته بدم به ناز در کتم عدم		عشق تو به دست خویش هشیارم کرد

منابع

• دانشنامهٔ جهان اسلام