عربی کلاسیک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
عربی کلاسیک
آیاتی از قرآن به زبان عربی
زبان بومی دربه‌طور تاریخی در خاورمیانه
دورهقرن هفتم تا نهم میلادی
گونه‌های نخستین
عربی کهن
  • عربی کلاسیک
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹
گلاتولوگهیچ کدام
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

عربی کلاسیک یا عربی قرآنی (عربی: اَلعَرَبِیَّةُ ٱلْفُصْحَیٰ) شیوه ادبی معیار زبان عربی از قرن هفتم میلادی و طی قرون وسطی بود. متون دینی و ادبی همانند کتاب قرآن، شعرها، نثرها و سخنرانی‌ها در دوران اموی و عباسی از برجسته‌ترین آثار موجود به عربی کلاسیک هستند.

عربی نوین معیار نوادهٔ مستقیم عربی کلاسیک است و امروزه در جهان عرب در اسناد و سخنرانی‌های رسمی همچون برخی از پخش‌های رادیویی و محتواهای غیرسرگرمی کاربرد دارد. صرف و نحو عربی نوین معیار با عربی کلاسیک یکسان است اما واژگان و سبک‌شناسی آن متفاوت است.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]