جنگ استقلال اندونزی
| انقلاب ملی اندونزی Revolusi Nasional Indonesia | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 لاهه، ۲۷ دسامبر ۱۹۴۹انتقال سند حاکمیت به ایالات متحده اندونزی | |||||||
| |||||||
| طرف‌های درگیر | |||||||
 راج بریتانیا دوفاکتو (از ۱۹۴۶) |
 ژاپن (تا ۱۹۴۶) | ||||||
| فرماندهان و رهبران | |||||||
 احمد سوکارنو محمد حتی سودیرمان اوریپ سوموهاردیو سری سلطان سیاف رودین سوطان شهریر سوتومو سوهارتو |
 سیمون اسپور هوبرتوس ون موکویلیام فرانکنریموند وسترلینگ کلمنت اتلی سر فیلیپ کریستیسون تی.ای.دی کلی توکوردا سوکاواتی سلطان حمید دوم | ||||||
| قوا | |||||||
|
ارتش جمهوریخواه اندونزی: ۱۹۵٬۰۰۰ نیروهای مردمی : حدود ۱۶۰٬۰۰۰ داوطلبان ارتش سابق ژاپن: ۳٬۰۰۰ عناصر هندی در ارتش بریتانیا: ۶۰۰ |
ارتش پادشاهی هلند: ۲۰٬۰۰۰ (در آغاز) - ۱۸۰٬۰۰۰ (حداکثر) ارتش هند شرقی: ۶۰٬۰۰۰ نیروهای بریتانیایی: ۳۰٬۰۰۰+ (حداکثر)[۱] | ||||||
| تلفات و خسارات | |||||||
| 30000 نیروی مسلح اندونزی کشته شدند |
~۶۶۲۲ کشته : 980 کشته ارتش بریتانیا [۲] 4585 کشته نظامی هلندی[۳] | ||||||
| تلفات غیرنظامیان ۲۵٬۰۰۰ تا ۱۰۰٬۰۰۰ هزار نفر[۴] | |||||||
انقلاب ملی اندونزی یا جنگ استقلال اندونزی (اندونزیایی: Revolusi Nasional Indonesia)، جنگی مسلحانه و سیاسی بین جمهوری اندونزی و امپراتوری هلند و یک انقلاب اجتماعی داخلی پس از جنگ و استعمار در این کشور بود. این انقلاب بعد از اعلان استقلال اندونزی در سال ۱۹۴۵ و به رسمیت شناختن استقلال اندونزی توسط هلند در پایان سال ۱۹۴۹ بوقوع پیوست. جنبش استقلال اندونزی که به عنوان «سال بیداری ملی» (Tahun Kebangkitan Bangsa) نیز از آن نام برده می‌شود در ماه مه ۱۹۰۸ شروع شد.
این مبارزه به مدت بیش از چهار سال ادامه داشت و شاهد درگیری‌های خونین نظامی، تحولات سیاسی و اجتماعی در داخل اندونزی و دو مداخله دیپلماتیک بین‌المللی بود. نیروهای نظامی هلندی توانستند شهرهای بزرگ، شهرها و دارایی‌های صنعتی متعلق به جمهوریخواهان در جاوه و سوماترا را به کنترل خودشان درآورند ولی آنها قادر نبودند که حومه این شهرها را کنترل کنند. در سال ۱۹۴۹، فشارهای بین‌المللی بر هلند به حدی رسید که در کنار ناکامی‌های نظامی که داشت مجبور شد استقلال اندونزی را به رسمیت بشناسد.
این انقلاب به حکومت استعماری هند شرقی هلند پایان داد ولی گینه نو هلند همچنان در زیر استعمار باقی ماند. با انقلاب در اندونزی کاست‌های قومی به‌طور قابل ملاحظه ای تغییر کرد و قدرت بسیاری از حاکمان محلی (راجا) کاهش یافت. پس از انقلاب اگر چه چند نفر از تجار در این کشور توانستند نقش مهمتری در اقتصاد داشته باشند ولی این انقلاب باعث نشد که وضعیت اقتصادی و سیاسی اکثریت مردم اندونزی بهتر شود.
پیشینه[ویرایش]
در نیمه اول قرن بیستم ناسیونالیسم در اندونزی و جنبش‌هایی که از استقلال این کشور از استعمار هلند حمایت می‌کردند، مانند بودی اتومو، حزب ملی اندونزی (PNI)، سارکات اسلام (Sarekat Islam) و حزب کمونیست اندونزی (PKI)، به سرعت رشد کرد. بودی اوتومو، سارکات اسلام و دیگران، با پیوستن به «شورای مردم» که توسط هلند ساخته شده بود، با استراتژی همکاری، امید داشتند که با این روش پیروز شوند.[۵] دیگر گروه‌ها با راهبری بر اساس عدم همکاری با استعمار هلند خواستار آزادی و خودگردانی مستعمره هند شرقی بودند.[۶] برجسته‌ترین رهبران در میان این گروه‌ها سوکارنو و محمد حتی، دو تن از رهبران دانشجویان وطن‌پرست بودند این دو تن از رفرم‌های آموزشی ناشی از التزام اخلاقی هلند به اندونزی بهره‌مند شده بودند.
اشغال اندونزی توسط ارتش امپراتوری ژاپن طی سه سال و نیم در طول جنگ جهانی دوم عامل مهمی در انقلاب بعدی بود. هلند توانایی کمی داشت که بتواند از مستعمره خود در برابر ارتش ژاپن دفاع کند و تنها طی سه ماه، ژاپنی‌ها هند شرقی را اشغال کردند. در جاوه و به میزانی کم در سوماترا (دو جزیره غالب اندونزی)، ژاپنی‌ها گسترش یافتند و احساسات ملی گرایانه اندونزیایی‌ها را تشویق کردند. گرچه این اقدامات ژاپنی‌ها بیشتر برای منافع سیاسی خودشان بود تا اینکه برای از حمایت استقلال اندونزی باشد، اما این حمایت باعث شد که نهادهای جدیدی در این کشور پدیدار شود که رهبرانی مانند سوکارنو از آنها ظاهر شدند. ژاپن در این دوره، بسیاری از زیرساخت‌های اقتصادی، اداری و سیاسی که هلند ایجاد کرده بود را منهدم و جایگزین کرد.[۷]
در ۷ سپتامبر ۱۹۴۴، در حالی که جنگ در اندونزی علیه ژاپن به پیش می‌رفت، کوئیسو Koiso نخست‌وزیر ژاپن قول داد استقلال اندونزی را می‌پذیرد ولی هیچ تاریخی را برای این کار مشخص نکرد.[۸] برای طرفداران سوکارنو، این موضع ژاپن به عنوان دلیلی بر عدم همکاری با ژاپن بود.[۹]
اعلام استقلال[ویرایش]
در روز ۱۷ اوت ۱۹۴۵، دو روز پس از تسلیم امپراتور ژاپن در اقیانوس آرام، سوکارنو و حتی تحت فشارهای گروه‌های پمودا (جوانان) رادیکال و سیاسی، استقلال اندونزی را اعلام کردند. روز بعد، کمیته ملی مرکزی اندونزی (KNIP) سوکارنو را به عنوان رئیس‌جمهور اندونزی و حتی را به عنوان معاون رئیس‌جمهور انتخاب کرد.[۱۰]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ "The War for Independence: 1945 to 1950". Gimonca. Retrieved 23 September 2015.
- ↑ Kirby, Woodburn S (1969). War Against Japan, Volume 5: The Surrender of Japan. HMSO. p. 258.
- ↑ "Indonesian War of Independence (in numbers)". NIOD Institute for War, Holocaust and Genocide Studies. Retrieved 2023-02-09.
- ↑ Friend, Bill personal comment 22 April 2004; Friend, Theodore (1988). Blue Eyed Enemy. Princeton University Press. pp. 228 and 237. ISBN 978-0-691-05524-4.; Nyoman S. Pendit, Bali Berjuang (2nd edn Jakarta:Gunung Agung, 1979 [original edn 1954]); Reid (1973), page 58,n.25, page 119,n.7, page 120,n.17, page 148,n.25 and n.37; Pramoedya Anwar Toer, Koesalah Soebagyo Toer and Ediati Kamil Kronik Revolusi Indonesia [Jakarta: Kepustakaan Populer Gramedia, vol. I (1945); vol. II (1946) 1999; vol. III (1947); vol. IV (1948) 2003]; Ann Stoler, Capitalism and Confrontation in Sumatra's Plantation Belt, 1870–1979 (New Haven:Yale University Press, 1985), p103. ; all cited in Vickers (2005), page 100
- ↑ Amry Vandenbosch (1931). "Nationalism in Netherlands East India". Pacific Affairs. Pacific Affairs, University of British Columbia. 4 (12): 1051–1069. doi:10.2307/2750579. JSTOR 2750579.
- ↑ George Mc.T Kahin (1980). "In Memoriam: Mohammad Hatta (1902–1980)". Indonesia. Southeast Asia Program Publications at Cornell University. 20 (20): 113–120. doi:10.2307/3350997. JSTOR 3350997.
- ↑ Vickers (2005), page 85
- ↑ Ricklefs (1991), page 207
- ↑ "The National Revolution, 1945–50". Country Studies, Indonesia. U.S. Library of Congress.
- ↑ Ricklefs (1991), page 213; *Taylor, Jean Gelman (2003). Indonesia: Peoples and History. Yale University Press. p. 325. ISBN 0-300-10518-5.; Reid (1973), page 30
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Indonesian National Revolution». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۴ اکتبر ۲۰۱۷.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- Anderson, Ben (1972). Java in a Time of Revolution: Occupation and Resistance, 1944–1946. Ithaca, N.Y.: Cornell University Press. ISBN 0-8014-0687-0.
- Cribb, Robert (1991). Gangster and Revolutionaries: The Jakarta People's Militia and the Indonesian Revolution 1945–1949. Sydney, Australia: ASSA Southeast Asian Publications Series – Allen and Unwin. ISBN 0-04-301296-5.
- Drooglever, P. J.; Schouten, M. J. B.; Lohanda, Mona (1999). Guide to the Archives on Relations between the Netherlands and Indonesia 1945–1963. The Hague, Netherlands: ING Research Guide.
- Frederick, William H. (1989). Visions and Heat: The Making of the Indonesian Revolution. Athens, Ohio: Ohio University Press. ISBN 0-8214-0906-9.
- George, Margaret (1980). Australia and the Indonesian Revolution. Melbourne University Press. ISBN 0-522-84209-7.
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ جنگ استقلال اندونزی موجود است. |
- اندونزی در ۱۹۴۵ (میلادی)
- اندونزی در ۱۹۴۶ (میلادی)
- اندونزی در ۱۹۴۷ (میلادی)
- اندونزی در ۱۹۴۸ (میلادی)
- اندونزی در ۱۹۴۹ (میلادی)
- انقلاب ملی اندونزی
- انقلابهای سده ۲۰ (میلادی)
- ایالتها و قلمروهای بنیانگذاریشده در ۱۹۴۵ (میلادی)
- تجزیهطلبی در هلند
- جنگهای استرالیا
- جنگهای استقلال
- جنگهای اندونزی
- جنگهای بریتانیا
- جنگهای ژاپن
- جنگهای واسطهای
- جنگهای هلند
- جنگهای هند بریتانیا
- درگیری‌های سده ۲۰ (میلادی)
- روابط اندونزی و هلند
- سیاستهای سابق جنگ سرد
- عواقب جنگ جهانی دوم در اندونزی
- کشورهای قدیم در جنوب شرق آسیا
- هند شرقی هلند