فغفور لاهیجی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز ربات: تغییر رده:شاعران پارسی‌سرای سده یازدهم قمری به رده:شاعران پارسی‌گوی سده یازدهم قمری |
|||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
[[رده:اهالی لاهیجان]] |
[[رده:اهالی لاهیجان]] |
||
[[رده:شاعران پارسی‌گوی سده یازدهم قمری]] |
[[رده:شاعران پارسی‌گوی سده یازدهم (قمری)]] |
||
نسخهٔ ۱ فوریهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۲۱:۱۴
محمد حسین فغفور لاهیجی (متولد لاهیجان) از شاعران سده یازدهم بود[۱].
وی فرزند سید احمد از مقربان خان احمد فرمانروای گیلان و متخلص به فغفور بود. در ابتدا «رسمی» تخلص مى كرد و پس از رفتن به هند رفت تخلص فغفور را برگزید. گاهی "میر" هم تخلص مى كرد. "محمد حسین" از سادات لاهیجان گیلان بود. دوران جوانی را در همان جا به فراگیری دانش و ادب خصوصاً دانش پزشكی گذراند. طب را نزد دایی خود، حكیم تاج‌الدین حسین آموخت و بیشتر كتاب های مربوط به علم طب را مطالعه كرد و به همین جهت او را حكیم نیز گفته‌اند. وی در زمینه ادبیات فارسی و عربی، خط، شطرنج، علم ادوار و موسیقی نیز تبحر داشت. در اوایل عمر به خدمت خان احمد گیلانی كه خود شاعر و مشوق شاعران و عالمان بود رسید و منظومه ی شهرآشوب را در آن گاه به نظم درآورد؛ سپس به گرجستان ، آذربایجان و اصفهان مسافرت كرد. در اصفهان با حكیم شفایی آشنا شد. در دوره شاه عباس مورد توجه علی قلی خان شاملو كه دیوان بیگی و ایشیك آقاسی شاه بود قرار گرفت. وی مسافرتی هم به "هند" داشت و در آگرا مدتی در خدمت "حكیم علی گیلانی" از پزشكان معروف ایرانی در هند بود. در هند با "خان خانان عبدالحیم خان" ملاقات كرد و تحت ملازمت وی قرار گرفت و به وساطت وی از مقربان شاهزاده پرویز بود و در مدح او اشعار زیادی سرود. "فــغفــور" در الله آباد بر سر راه اگره درگذشت.
نمونه
| قربان دل روم که جز اندیشه‌ی تو را | در سینه‌ی شکسته‌ی خود جا نمی‌دهد |
آثار
- رسالاتی در "موسیقی"؛
- رساله در "حساب اصابع"؛
- "دیوان" شعر، در چهار هزار بیت.
منابع
- ↑ http://www.loghatnaameh.org/dehkhodaworddetail-caf0556e7b6543cabc3d8267b5137a1d-fa.html
- ↑ صیادان معنی (برگزیده‌ی اشعارسخن‌سرایان شیو‌ه‌ی هندی)، انتخاب محمد قهرمان، مؤسسه‌ی انتشارات امیرکبیر، چاپ دوم