خودمحوری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز r2.7.1) (ربات: افزودن ar:التمركز حول الذات |
جز r2.7.2) (ربات: افزودن sl:Egocentrizem |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
[[ru:Эгоцентризм]] |
[[ru:Эгоцентризм]] |
||
[[sk:Egocentrizmus]] |
[[sk:Egocentrizmus]] |
||
[[sl:Egocentrizem]] |
|||
[[sr:Егоцентризам]] |
[[sr:Егоцентризам]] |
||
[[sv:Egocentrism]] |
[[sv:Egocentrism]] |
||
نسخهٔ ۷ ژانویهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۰۱:۵۹
 | این مقاله به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
خودمحوری، خودمیان بینی، یا اگوسنتریسم در روان‌شناسی رشد به‌صورت زیر تعریف می‌شود:
- تمایز ناکافی بین خود و جهان (شامل دیگران)
- گرایش به درک، فهم و تفسیر جهان برمبنای خود
خودمحوری (خودمیان بینی) در نظریه رشد شناختی ژان پیاژه
از دیدگاه ژان پیاژه خودمیان بینی (خودمحوری) حالت روانی بهنجاری است که در آن نبود تمایز میان واقعیت شخصی (واقعیت از دیدگاه و در ذهن شخص) و واقعیت عینی قابل مشاهده می‌باشد [۱]. به بیان دیگر خودمیان بینی به مفهوم ناتوانی در درک نظرهای دیگران و نبود احساس نیاز به جستجوی دیدگاه‌ها و واقعیت‌های موجود موافق و مخالف برای تایید نظر خود است. در نظام پیاژه هر دوره با خودمیان بین ویژه خود شروع شده و با تمرکززدایی پایان می‌یابد. در مرحله عملیات عینی نیز کودک خودمیان بین (به ویژه در مرحله پیش عملیاتی) خود را در مرکز جهان می‌بیند [۲]. این ویژگی که در ۲ سالگی (آغاز مرحله پیش عملیاتی) در اوج خود می‌باشد در شرایط طبیعی و بهنجار در حدود ۱۱ سالگی (پایان مرحله عملیات عینی) به پایین ترین سطح می‌رسد و البته جای خود را به شکلی دیگر که ویژه دوره عملیات صوری است می‌دهد [۳].
منابع
- ↑ منصور، محمود و دادستان، پریرخ (۱۳۶۷). دیدگاه پیاژه در گستره تحول روانی به ضمیمه آزمون‌های عملیاتی در پژوهش‌های ژنتیک و بالینی. تهران: ژرف.
- ↑ وادزورث، باری (۱۳۷۸). روان شناسی رشد: تحول شناختی و عاطفی از دیدگاه پیاژه. (مترجمان جواد صالحی فدردی، امیر امین یزدی). مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد.
- ↑ نادری، محمد رامین (۱۳۸۹). تحلیل وب سایت‌های کودکان از دیدگاه نظریه رشد شناختی پیاژه: نیم دوره عملیات عینی. (استاد راهنما مهری پریرخ). پایان نامه کارشناسی ارشد، گروه کتابداری و اطلاع رسانی، دانشگاه فردوسی مشهد. ۱۳۸۹.
 | این یک مقالهٔ خرد روان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |