حق شفعه

شُفعه در علم حقوق ایران و همچنین در فقه به این معنی است که هر گاه مال غیر منقول قابل تقسیمی بین دو نفر مشترک باشد و یکی از دو شریک سهم خود را به شخص سومی منتقل کند ٬ در این حالت برای شریک دیگر حق شفعه به وجود می‌آید به این ترتیب که شریک می‌تواند مبلغی را که شخص سوم به شریک خود داده را به وی بدهد و سهم وحق وی را تملک کند.به کسی که صاحب این حق است شفیع گفته می‌شود.