لینچ‌کردن در ایالات متحده آمریکا: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
در ابتدای قرن بیستم در آمریکا، یک سرگرمی برای عکاسی بود. مردم کارت پستالهایی از زجرکشیهایی که شاهد ش بودند را برای هم می‌فرستاند. این عمل چنان پست بود که در سال ۲۰۰۰ نویسنده‌ای در تایم نوشت که «حتی نازیها سوغاتیهای آشوویتس را نمی‌فروختند، ولی صحنه‌های زجرکشی به بخشی پررونق از صنعت کارت پستال تبدیل شد. در ۱۹۰۸، این تجارت چنان بزرگ و ارسال کارتهای قربانیان زجرکشی چنان زننده شده بود که رییس کل پست آمریکا این کارتها را ممنوع کرد.<ref>http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,42301,00.html</ref>» |
در ابتدای قرن بیستم در آمریکا، یک سرگرمی برای عکاسی بود. مردم کارت پستالهایی از زجرکشیهایی که شاهد ش بودند را برای هم می‌فرستاند. این عمل چنان پست بود که در سال ۲۰۰۰ نویسنده‌ای در تایم نوشت که «حتی نازیها سوغاتیهای آشوویتس را نمی‌فروختند، ولی صحنه‌های زجرکشی به بخشی پررونق از صنعت کارت پستال تبدیل شد. در ۱۹۰۸، این تجارت چنان بزرگ و ارسال کارتهای قربانیان زجرکشی چنان زننده شده بود که رییس کل پست آمریکا این کارتها را ممنوع کرد.<ref>http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,42301,00.html</ref>» |
||
[[File:Postcard of the lynched Jesse Washington, front and back.jpg|thumb|200px| پشت و جلوی کارت پستال جسد سوخته جسی واشینگتن در معرض نمایش در [[رابینسون، تگزاس]] پس از زجر کش شدن در واکو، در همان نزدیکی در ۱۶ مه 1916 the]] |
[[File:Postcard of the lynched Jesse Washington, front and back.jpg|thumb|200px| پشت و جلوی کارت پستال جسد سوخته [[زجرکش کردن جسی واشینگتن|جسی واشینگتن]] در معرض نمایش در [[رابینسون، تگزاس]] پس از زجر کش شدن در واکو، در همان نزدیکی در ۱۶ مه 1916 the]] |
||
{{پانویس}} |
{{پانویس}} |
||
نسخهٔ ۱۲ ژوئن ۲۰۱۲، ساعت ۰۵:۴۷
زجرکش کردن عمل کشتن مردم با توسط انبوه مردم به طور فراقانونی ست که از اواخر قرن ۱۸ تا دهه ۱۹۶۰ در ایالات متحده آمریکا رخ می‌داد. زجر کش کردن عمدتاً در غرب و جنوب آمریکا اغلب رخ می‌داد.
زجرکشی ۳۴۴۶ سیاه و ۱۲۹۷ سفید بین ۱۸۸۲ تا ۱۹۶۸ ثبت شده‌است.[۱]
در ابتدای قرن بیستم در آمریکا، یک سرگرمی برای عکاسی بود. مردم کارت پستالهایی از زجرکشیهایی که شاهد ش بودند را برای هم می‌فرستاند. این عمل چنان پست بود که در سال ۲۰۰۰ نویسنده‌ای در تایم نوشت که «حتی نازیها سوغاتیهای آشوویتس را نمی‌فروختند، ولی صحنه‌های زجرکشی به بخشی پررونق از صنعت کارت پستال تبدیل شد. در ۱۹۰۸، این تجارت چنان بزرگ و ارسال کارتهای قربانیان زجرکشی چنان زننده شده بود که رییس کل پست آمریکا این کارتها را ممنوع کرد.[۴]»
- ↑ http://www.law.umkc.edu/faculty/projects/ftrials/shipp/lynchingsstate.html
- ↑ "Deputy Sheriff George H. Loney". The Officer Down Memorial Page, Inc. Retrieved 2011-11-07.
- ↑ "Shaped by Site: Three Communities' Dialogues on the Legacies of Lynching." National Park Service. Accessed October 29, 2008.
- ↑ http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,42301,00.html