خیابان جمهوری اسلامی: تفاوت میان نسخهها
←تقاطعها و مکانهای مهم در دوسوی خیابان: حذف تبلیغ و عکس «پیراشکی خسروی» |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۶۳: | خط ۶۳: | ||
== منابع == |
== منابع == |
||
* {{یادکرد وب| نشانی = http://www.ketabeavval.ir/Tehran/1440.aspx.| عنوان = خیابان جمهوری اسلامی| تاریخ بازدید = ۲۳ بهمن ۱۳۸۷| تاریخ = | ناشر = وبگاه رسمی کتاب اول | زبان = فارسی}} |
* {{یادکرد وب| نشانی = http://www.ketabeavval.ir/Tehran/1440.aspx.| عنوان = خیابان جمهوری اسلامی| تاریخ بازدید = ۲۳ بهمن ۱۳۸۷| تاریخ = | ناشر = وبگاه رسمی کتاب اول | زبان = فارسی}} |
||
در میدان مخبرالدوله (استقلال)، در چهار طرف میدان، سه نوع معماری از دورههای مختلف وجود دارد. بناهای آجری ضلع غربی میدان مربوط به دوران قاجاریه است. انتشارات امیرکبیر در ضلع جنوب شرقی ساختمانی با مشخصات دوره پهلوی است. بنای دیگر که تاریخ ۱۹۳۱م، را نشان میدهد، با کتیبه کاشیکاری شده نام هامبارسوم سرکیسیان را برروی خود دارد که معلوم نیست او چه شخصیت و جایگاهی داشته است. |
|||
از مخبرالدوله به سمت بهارستان، مختص کتاب فروشها و چاپخانهها است. اولین کتابفروشی این منطقه ابنسینا نام داشت که متعلق به شاهزادگان قاجاری است و بعد کتابفروشی سیروس که در سال ۱۳۱۶ ه. ش، دایر شد که در حال حاضر توسط حاج ابوالفضل و حاج احمد افجهای، فرزندان آن شخص، اداره میشود و بیشتر به فروش کتابهای علمی و فرهنگی خاص و مربوط به دوران قدیم و جدید مشغول هستند. سپس کتابفروشیهای اقبال و ناصرخسرو در سال۱۳۳۳، و سنایی درسال ۱۳۴۷ و امیرکبیر درسال ۱۳۶۰، افتتاح شدند و این رقم به مرور زمان به ۲۸ کتابفروشی رسید. اما متأسفانه بنا به دلایلی بعضی از این کتابفروشیها به فروشگاه کارتهای گوناگون و از سال۱۳۷۰ به بعد، این منطقه به بورس کارتهای عروسی و مراسمهای دیگر تبدیل شده است. |
|||
[[رده:خیابانهای تهران|جمهوری اسلامی]] |
[[رده:خیابانهای تهران|جمهوری اسلامی]] |
نسخهٔ ۱۳ ژانویهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۴:۳۹
خیابان جمهوری اسلامی یا خیابان جمهوری، خیابانی غربی-شرقی در شهر تهران است که از میدان جمهوری تا میدان بهارستان ادامه دارد. خیابانهای اصلی و فرعی زیادی در این مسیر هستند که برخی مانند ولیعصر و کارگر جنوبی تغییر نام دادهاند و برخی نیز چون لالهزار، لالهزار نو، صفیعلیشاه، ملت و اکباتان، هنوز نام قدیمی خود را دارند.
پیشینه و معماری
اثرگیری از معماری غرب در دهههای ۱۳۰۰ و ۱۳۱۰ در دورهٔ رضاشاه و بعدتر در دورهٔ محمدرضاشاه بر ساختمانهای آن کاملاً آشکار است. بعدها جنبشهایی چون نوگرایی، ساختارگرایی و آیندهگری، که الگویی مساعد برای توسعهٔ شهری بود.
در کتاب اول در پیرامون اشراف معماران آن زمان بر اصول و جزئیات معماری وقت، چنین آمدهاست[۱]:
نمونههایی که از روی الگوهای خارجی اجرا شدهاست خود، دلیل بر اشراف معماران آن زمان بر مبانی، اصول و حتی بسیاری از جزئیات و ریزهکاریهای مربوط به شیوههای معماری غربی است.
...
این شیوهها از یک سو از قابلیت انعطاف مناسبی در زمینه طراحی برخوردارند و از سوی دیگر، زمینه هماهنگیهای لازم را بین ساختمانهای مجاور یک دیگر فراهم میآورند، به نحوی که در ضمن حفظ هویت هر بنا، مجموعهای منسجم و یک دست را در حاشیه خیابان ایجاد میکردند. این ساختمانها حتی اگر به شیوههای مختلف طراحی شده باشند، از تفاوتهای ناهنجار به دورند و اشکال یکنواخت و کسل کننده نیز ندارند.
ساختمانهای خیابانهای تازهساز آن دوره چون ساختمانهای بخشهایی از خیابان ولیعصر، ۳۰ تیر، امامخمینی، جمهوری، فلسطین و لالهزار و بسیاری دیگر از خیابانهای اصلی و فرعی عمدتاً تحت تاثیر سبکهای:
بودند.
در آن دوره، بیشینهٔ ساختمانهای شهر تهران با شیوهٔ معماری اوایل مدرن ساخته شده بود. «سطوح صاف و یک دست در قالب شکستگیها، فرورفتگیها و بیرون زدگیها»، در نمای ساختمانها تنوعی درخور به وجود آورد. «بالکنهای بیرون زده یا عقب نشسته، اتاقهای جلو آمده، و استفاده از احجام متفاوت که هماهنگ شده بودند»، همه در این ساختمانها دیده میشدند.
ساختمانهای دولتی و آموزشی
بسیاری از ساختمانهای دولتی و آموزشی نیز در این دوره ساختهشدند که بیشینهٔ آنها تاثیرگرفته از شیوهٔ معماری نئوکلاسیک خردگرا بودند. بیشتر ساختمانهای آغازین دانشگاه تهران که تحت تاثیر معماری فرانسه بودند به این شیوه طراحی شدند. آثار اندره گدار و ماکسیم سیرو، از معماران فرانسوی ساکن ایران و نیز بعضی از آثار محسن فروغی، معمار ایرانی آن عصر، به این شیوه طراحی شدند. ساختمانهای دانشکده حقوق، ادبیات و پزشکی از جملهٔ ساختمانهای متاثر از این شیوه میباشند.
ساختمانهای بسیاری در خیابان جمهوری اسلامی و لالهزار چون مهمانسرای لاله، مدرسهٔ اتفاق در خیابان انقلاب و ساختمانهای تجاری نبش انقلاب و صبا، که قسمتی از دانشکدهٔ هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی تهران است و خیلی از بناهای خیابان انقلاب (که در زمان رضاشاه، نخستین خیابان اصلی به شیوهٔ اروپایی بودهاست)، همگی تحت تاثیر مکتب هنر نو بودهاند.
میدان جمهوری
میدان جمهوری از طریق خطوط اتوبوسرانی گوناگون به مقاصد شمال و غرب میرسد. گراگرد این میدان در آغاز خیابان جمهوری اسلامی، صنفهای گوناگونی که خانهدارها در زندگی روزانه با آن سروکار پیدا میکنند وجود دارند، چون میوه و ترهبار فروشی، پوشاکفروشی، نانوایی و دستفروشهایی که میوههای نوبرانه و خشکبار را به فروش میرسانند.
تقاطعها و مکانهای مهم در دوسوی خیابان
خیابان اسکندری جنوبی نخستین تقاطع میباشد که نمایندگی فروشگاههای زنجیرهای پاتنجامه را در خود جای دادهاست.
خیابان باستان دومین تقاطع میباشد که این تقاطع شروع راستهی پلاستیک فروشیهای متعدد و معروف این خیابان است.
تقاطع اصلی دیگر جمالزاده میباشد که وجود مبلفروشیها در آن، زمینهٔ ایجاد فروشگاههای پارچهمبلی را پیش آوردهاست. مغازههای زرین ملامین، آینه، و شمعدان فروشیها در کنار مبلفروشیها میباشند.
مسجد امامسجاد، نبش خیابان فخررازی قرار دارد که ساختمان آن در سال ۱۳۲۶ گشایش یافت.
در تقاطع ابوریحان، وایتوستینگهاوس (برای لوازم خانگی) و مرکز اطلاعات اورژانس تهران و سینما جمهوری نیاگارا (که متعلق به هنرپیشهٔ قدیم ایران، محمدعلی فردین بوده) وجود دارند. نمایندگیها و فروشگاههای چرخخیاطی چون ژوکی یا خیبردر در این مسیر هستند که ویژهٔ سریدوزها و تولیدیهای پوشاک میباشند.
در تقاطع فلسطین، بورس پارچه و تریکو میباشد که در گذشته در بازار بزرگ تهران بودهاند. انواع پاساژها به ویژه در ضلع شمالی خیابان پس از تقاطع فلسطین، جلب نظر میکند که لباسهای کودکانه، زنانه و مردانه را به فروش میرسانند. ضلع جنوبی خیابان، مربوط به فروشندههای ساعت و طلا بوده و در ضلع جنوبی سهراه جمهوری، در خیابان ولیعصر، بورس لوازم پزشکی و بهداستی و درمانی میباشد.
مسجد جامع جمهوری اسلامی، که پیش از انقلاب پارکینگی متعلق به یک روحانی بود، در سال ۱۳۷۲ به دستور خمینی، توسط کمیتهٔ امداد امامخمینی به مسجد تبدیل شد. در روبروی مسجد، فروشگاه رفاه جای دارد.
این بخش از خیابان جمهوری اسلامی تا بهارستان در سال ۱۳۰۹ خورشیدی نامی نداشته است، اما برای ۴۰ سال به خیابان نادری معروف بود، که پس از انقلاب نام جمهوری اسلامی را بر خود گرفت. در این بخش از خیابان جمهوری اسلامی، بورس لوازم صوتی و تصویری و ارتباطی است که نمایندگیهای بزرگی چون سامسونگ، الجی، سونی و پاناسونیک در آن دیده میشوند. بورس لوازم ارتباطی چون تلفن، موبایل و همچنین وسایل آشپزخانههای صنعتی و کارگاهی، چون سماورها، یخچالها و چرخگوشتهای صنعتی در این منطقه به چشم میآیند. از ساختمانهای پراهمیت این ناحیه میتوان به ساختمان فرقانی و ساختمان امجد اشاره کرد که حدود ۱۳۰۰۰ مترمربع گستردگی داشته و دارای ۴ طبقه میباشد که بورس لوازم و قطعات الکترونیکی میباشد.
به دلیل سکونت زرتشتیان در خیابان میرزا کوچکخان جنگلی، دبیرستان فیروز بهرام و آدریان، و پرستشگاه زرتشتیان قرار دارد. پیش از تاسیس این مدرسه در ۱۸ اردیبهشت ۱۳۱۱، محل مدرسه در خیابان مسعود سعدتوان بود که نام آن بعدها به جمشید تغییر کرد. از افرادی که در این مدرسه درس خواندهاند به حسنعلی منصور، نخستوزیر دوران پهلوی و جواد منصور و هوشنگ نهاوندی، رئیس دانشگاه تهران میتوان اشاره کرد. از کارهای مهم پس از ساخت انجمن زرتشتیان تهران، ساخت بنای آدریان تهران بود که در ۱۲۹۶ پایان یافت. سنگبنای آدریان، همزمان با سنگبنای دبستان ایرج انجام شد.
درمانگاه و کتابخانهٔ یگانگی و دبیرخانهٔ انجمن، در پشت آدریان تهران جای دارد که دکتر اسفندیار یگانگی، بانی مجموعه میباشد.
کافهٔ نادری که زمانی پاتوق کسانی چون صادق هدایت، آلاحمد و صادق چوبک و همهٔ کسانی که در دههٔ ۱۳۴۰، بر علم و فرهنگ ایران تاثیرگذار بودهاند. این کافه هنوز هم پابرجاست و مشتریان زیادی دارد.
در تقاطع فردوسی و در ضلع جنوب غربی خیابان، بنایی قدیمی قرار دارد که اکنون پس از بازسازی مربوط به بانک صادرات ایران شعبهٔ فردوسی میباشد. در ضلع شمال شرقی هم فروشگاه پارکر قرار دارد که مدت ۳۰ سال به فروش انواع قلمهای خارجی میپرداخت. فروشگاه برق لامع، نبش فروشگاه بزرگ و ساختمان پلاسکو، که از سال ۱۳۱۰ تاکنون به فروش انواع حولهها میپردازد، قرار دارد.
ماهیفروشیها که میان چهارراه اسلامبول و میدان انقلاب جای دارند، در ضلع جنوبی خیابان به فروش آبزیان و ماهیهای تازه میپردازند.
در ضلع شمالی خیابان مسجد هدایت واقع است. در کتاب اول دربارهٔ این مسجد چنین آمده[۲]:
مسجد هدایت، در ضلع شمالی خیابان واقع است که به مسجد مخبرالدوله یا کمال هدایت و تکیه علی قلی معروف است. این مسجد در زمان گذشته ناصری، مسجد گذرگاهی بوده است. قسمتهایی از ملک و مسجد که یتیم خانه و درمانگاه بوده، طبق وصیت مخبرالدوله، ۳۰ سال بعد از فوت او به این مکانها اضافه شده است. هنگامی که آیتالله طالقانی پیش نماز مسجد شد، مسجد از حالت گذرگاهی درآمد. سپس توسط شیخ علی تهرانی این مکانها جزو مسجد قرار گرفت و مسجد را بزرگتر کردند. در نمای بیرونی مسجد آیههایی از قرآن به خط زرین الخط در سال ۱۳۴۴ه.ش، بر کتیبههایی نوشته شده و با نقوش گل و ترنج تقسیمبندی و بر سر در ورودی مسجد نیز شعری از محمد علی صغیر نوشته شدهاست. داخل مسجد ۲۵ قبر خانوادگی واقع است که پس از گسترش مسجد، سنگ قبرها در داخل رواقها افتاد و در فضایی نگهداری میشود و تنها سنگ قبر سازنده مسجد به طور ایستا (عمودی) بر دیوار قرار گرفتهاست که به دلیل رنگ بسیار روشن و تا حدودی فرسودگی سطح سنگ به سختی و با نور پردازی خاص اشعاری را که بر روی سنگ حک شدهاست میتوان خواند.
پانویس
- ↑ «خیابان جمهوری اسلامی». وبگاه رسمی کتاب اول. دریافتشده در ۲۳ بهمن ۱۳۸۷.
- ↑ «خیابان جمهوری اسلامی». وبگاه رسمی کتاب اول. دریافتشده در ۲۳ بهمن ۱۳۸۷.
منابع
- «خیابان جمهوری اسلامی». وبگاه رسمی کتاب اول. دریافتشده در ۲۳ بهمن ۱۳۸۷.