سیاست‌های سبز

سیاست سبز یا ایدئولوژی سبز یک ایدئولوژی سیاسی است که اهمیت بسیاری برای محیط زیست قائل است. مدافعان سیاست‌های سبز طرفداران جنبش سبز هستند که در بسیاری از کشورها به عنوان حزب سبز از دهه‌های هفتاد و هشتاد میلادی فعالیت خود را آغاز نمود. نام سبز برای این ایدئولوژی، میراث حزب سبز آلمان است که اولین حزب سبز موفق در دهه هفتاد میلادی بوده است.

سبزها نمایندگان یک بخش جدید در دنیای سیاست هستند که مسائل سیاسی و اجتماعی را به طرزی نوین تحلیل می‌کنند و بنابراین در معیارهای از پیش تعیین شده چپ و راست سیاسی نمی گنجند. اگر چه در تقسیمات سیاسی معمولاً آنها را دست چپی در نظر می‌گیرند ولی امکان دارد تفکرات، تحلیلات و اظهارنظرهای ایشان در موضوعات متنوعی بیشتر با احزاب دست راستی همخوانی داشته باشد.

قدمت ایدئولوژی سبز در ایران به نوشته‌های زرتشت باز می‌گردد. زرتشتیان بر این باورند که جهان به شکل امانت در دست انسان هاست که باید آنرا در روز قیامت به شکل اولیه اش به اهورا مزدا پس بدهند. از این رو آموخته‌های زرتشتی انسان‌ها را به نگهداری از محیط زیست و عناصر چهارگانه فرا می خوانند. زرتشتیان معتقدند که حضرت زرتشت درخت سرو را با خود از بهشت به زمین آورد. درخت سروی که به اعتقاد زرتشتیان بدست حضرت زرتشت کاشته شد پس از حمله اعراب به ایران بدستور متوکل عباسی قطع و تنه آن با شتر به بغداد فرستاده شد. مولف برهان قاطع عمر این درخت را در آن زمان ۱۴۵۰ سال ذکر کرده است. در آن زمان ایرانیان شبانه تا آنجا که امکان داشت بذر و شاخه‌های این درخت را جمع کرده و در نقاط مختلف ایران کاشته اند و اکنون سروهای کهنسالی که در اقصی نقاط ایران وجود دارد می‌توانند به طریقی منشاء از این درخت گرفته باشند.