بنی عیاران

بنی عیاران سلسله مستقل کرد در غرب ایران از (401 تا 511 ق.). بنی عیاران از بازماندگان خاندان حسنویه بودند که در قسمتهایی از قلمرو حسنویه بر شهرهای مهم کردستان و بلاد دینور و همدان و نهاوند تا حدود خوزستان حکومت کرده اند. آخرین حاکم حسنویه امیر طاهر برزینی (بارزانی ؟؟)، است که توسط ابوالشوک (حسام الدوله) حاکم سلسله بنی عیاران از بین رفت.

بیشتر نواحی قلمرو امیر طاهر به تصرف حاکم کرد بنی عیاران در آمد، در بعضی از منابع عربی نام آنها بنی عیاز یا عنّازیان آمده.

برخی از امیران مهم بنی عیاران عبارتند از: [۱]

• ابوالفتح محمد بن عناز ( 401- 381 ق.)(991 - 1011 م.)
• ابوالشوک حسام الدولة فارس بن محمد (401- 437 ق.) ( 1011 - 1046 م.) حلون
• مهلهل بن محمد (437- 444 ق.)(1011 - 1046 م.) شهرزور
• سرخاب بن محمد ( 1011 - 1046 1055 ) بندانجین
• مهلهل بن محمد ( 1046 - 949 )
• سعدی بن فارس ؟ 1046 1055 یا سعدة ؟
• سرخاب بن بدر بن مهلهل ( 1055 - 1107 ) تاریخ تقریبی
• أبو منصور بن سرخاب 1107

حکومت بنی عیاران تا 511 ق. دوام داشته است. با حمله ترکمن‌های سلجوقی سلسله بنی عیاران از بین رفته و مقدمات حکومت اتابکان لرستان بوجود آمد.