یشت

یَشت‌ از نظر لغوی هم ریشه با کلمهٔ یسن است و معنی تحت اللفظی آن نیز پرستش و نیایش است. یشت‌ها سرودهایی هستند که عموماٌ به ستایش خدایان قدیم ایرانی مانند مهر، ناهید و تیشتر و غیره اختصاص دارند. همهٔ یشت‌ها از نظر قدمت یکسان نیستند.

در اوستا یشت، نام بخشی از کتابِ اوستا، کتاب دینی زرتشتیان است. یشتن در زبانِ پهلوی، بمعنای ستودن و عبادت کردن است. در اوستا، ۲۱ یشت و به نام‌های گونه‌گون وجود دارد و در آنها عناصرِ مهم از دیدگاهِ مزدیسنا ستوده می‌شوند.

هر یک از یشت‌های بزرگ در نسخه‌های خطی به بخش‌هایی تقسیم می‌گردد که اصطلاحاً کرده نامیده می‌شوند. لازم به تذکر است که تقسیم‌بندی هر یشت به بندها که در چاپ‌های کنونی اوستا معمول است، در نسخه‌های خطی دیده نمی‌شود و یک روش ابداعی است که توسط دانشمندان اوستاشناس عصر حاضر و به منظور سهولت استفاده و ارجاع به وجود آمده‌است.

نام یشت‌ها

• یشت اول، هرمزد یشت
• یشت دوم، اَمِشَ سپنتَه (هفتن یشت)
• یشت سوم، اردیبهشت یشت
• یشت چهارم، خرداد یشت
• یشت پنجم، آبان‌یشت
• یشت ششم، خورشید یشت
• یشت هفتم، ماه یشت
• یشت هشتم، تیر یشت
• یشت نهم، گوش یشت یا درواسپ یشت
• یشت دهم، مهریشت
• یشت یازدهم، سروش یشت
• یشت دوازهم، رشن یشت
• یشت سیزدهم، فروردین‌یشت
• یشت چهاردهم، بهرام یشت
• یشت پانزدهم، رام یشت
• یشت شانزدهم، دین یشت
• یشت هفدهم، ارد یشت
• یشت هیجدهم، اشتاد یشت
• یشت نوزدهم، زامیادیشت
• یشت بیستم، هوم یشت
• یشت بیست و یکم، ونند یشت

جستارهای وابسته

• وزن یشت‌ها

منابع

• رضی، هاشم. اوستا. تهران:سازمان انتشارات فروهر، ۱۳۶۳
• یشت‌ها، جلد اول، ترجمه و تفسیر ابراهیم پورداوود
• تفضلی، احمد، و به کوشش آموزگار، ژاله. تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. تهران: انتشارات سخن، ۱۳۷۶ ISBN 964-5983-14-2