حادثه اتمی فوکوشیما ۱: تفاوت میان نسخهها
جز اصلاح جزیی |
بهبود |
||
خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
| پایان = هنوز ادامه دارد. |
| پایان = هنوز ادامه دارد. |
||
| دوره = |
| دوره = |
||
| مکان = [[فوکوشیما]]، [[ژاپن]] |
| مکان = [[استان فوکوشیما|فوکوشیما]]، [[ژاپن]] |
||
| سالهای فعالیت = |
| سالهای فعالیت = |
||
| اولین = |
| اولین = |
||
خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
| یادداشت = درجه ۷ اینس، به گزارش مقامات ژاپنی در ۱۱ آوریل ۲۰۱۱ }} |
| یادداشت = درجه ۷ اینس، به گزارش مقامات ژاپنی در ۱۱ آوریل ۲۰۱۱ }} |
||
'''حادثههای اتمی فوکوشیما ۱''' به مجموعه حوادثی گفته میشود که از تاریخ ۱۱ مارس ۲۰۱۱، در پی [[ |
'''حادثههای اتمی فوکوشیما ۱''' به مجموعه حوادثی گفته میشود که از تاریخ ۱۱ مارس ۲۰۱۱، در پی [[زمینلرزه و سونامی توهوکو ۲۰۱۱|زلزلهٔ]] ۹ ریشتری و [[سونامی]]، و در اثر از کار افتادن ماشینآلات [[نیروگاه هستهای شماره ۱ فوکوشیما]]، یکی از پس دیگری، و نشت [[پرتوزا|مواد رادیواکتیو]] به وقوع پیوست. متخصصان این حادثه را بعد از [[حادثه چرنوبیل]] بزرگترین فاجعهٔ اتمی میدانند و از نظر پیچیدگی آن را در مقام نخست فجایع اتمی جهان قرار میدهند چرا که تمام رآکتورهای نیروگاه فوکوشیما در نتیجهٔ این رویداد با مشکل مواجه شد. |
||
در زمان وقوع زلزله، رآکتور ۴ خالی از سوخت بود و رآکتورهای ۵ و ۶ خاموش و کاملاً سرد بودند. بقیهٔ رآکتورها، با وقوع زلزله به طور خودکار خاموش شدند و [[ژنراتور]]های اضطراری شروع به کار کردند تا پمپهای آب را برای خنک کردن رآکتورها به کار بیاندازند. محوطهٔ نیروگاه با سدی دریایی محافظت میشد که برای مقابله با سونامی ۵٫۷ متری کفایت میکرد، ولی در برابر امواج ۱۴ متری که ۱۵ دقیقه بعد از زلزله آغاز شد، کاری از پیش نمیبرد، در نتیجه محوطهٔ نیروگاه کاملاً در آب فرو رفت. ژنراتورها که در ارتفاعی پایینتر از سطح دریا قرار داشتند و تابلوهای برق در طبقهٔ پایین رآکتورها واقع شده بودند، همگی زیر آب فرو رفتند. ارتباط با شبکهٔ برق قطع و کار خنک کردن رآکتورها متوقف شد. دمای رآکتورها از حد مجاز بالاتر رفت. سیل و زلزله کمکرسانی از جاهای دیگر را تقریباً غیرممکن کرده بود. |
در زمان وقوع زلزله، رآکتور ۴ خالی از سوخت بود و رآکتورهای ۵ و ۶ خاموش و کاملاً سرد بودند. بقیهٔ رآکتورها، با وقوع زلزله به طور خودکار خاموش شدند و [[ژنراتور]]های اضطراری شروع به کار کردند تا پمپهای آب را برای خنک کردن رآکتورها به کار بیاندازند. محوطهٔ نیروگاه با سدی دریایی محافظت میشد که برای مقابله با سونامی ۵٫۷ متری کفایت میکرد، ولی در برابر امواج ۱۴ متری که ۱۵ دقیقه بعد از زلزله آغاز شد، کاری از پیش نمیبرد، در نتیجه محوطهٔ نیروگاه کاملاً در آب فرو رفت. ژنراتورها که در ارتفاعی پایینتر از سطح دریا قرار داشتند و تابلوهای برق در طبقهٔ پایین رآکتورها واقع شده بودند، همگی زیر آب فرو رفتند. ارتباط با شبکهٔ برق قطع و کار خنک کردن رآکتورها متوقف شد. دمای رآکتورها از حد مجاز بالاتر رفت. سیل و زلزله کمکرسانی از جاهای دیگر را تقریباً غیرممکن کرده بود. |
||
خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
شواهدی که به زودی به دست آمد، حاکی از این بود که در رآکتورهای ۱ و ۲ و ۳ [[ذوبشدن سوخت هستهای|سوخت هستهای ذوب شده]] و روکش فلزی بالای ساختمان رآکتورهای ۱ و ۳ و ۴ در اثر انفجار هیدروژن نابود شدهاست. انفجار به دستگاههای کنترل حرارت در داخل راکتور ۲ آسیب رساند و رآکتور ۴ نیز آتش گرفت. علاوه بر این ، میلههای سوخت مصرفی که در استخرهای سوخت واحدهای ۱-۴ ذخیره شده بود در اثر کاهش سطح آب استخرها شروع به داغ شدن کرد. به دلیل ترس از نشت اشعه تا شعاع ۲۰ کیلومتری (۱۲ مایلی) نیروگاه از سکنه خالی شد و کارگران نیروگاه که در معرض تابش اشعه قرار داشتند، موقتاً از نیروگاه خارج شدند. در تاریخ ۱۷ مارس ژنراتوری که در واحد ۶ قرار داشت، به کار انداخته شد تا واحدهای ۵ و ۶ را که کمتر آسیب دیده بودند، خنک کند. از ۲۰ مارس شبکهٔ برق دوباره به کار افتاد ولی ماشینآلانی که در اثر [[سیل]]، [[آتشسوزی]] و [[انفجار]] در رآکتورهای ۵ و ۶ تخریب شده بودند همچنان غیرقابل راهاندازی بودند. مقامات ژاپنی پس از بررسی حادثه ابتدا میزان آن را سطح ۴ در مقیاس بین المللی هستهای (اینس) برآورد کردند اگرچه سازمانهای دیگر بین المللی پیشبینی میکردند که سطح واقعی بحران بالاتر از این باشد. ژاپن سطح بحران هستهای را ابتدا تا سطح ۵ و سپس تا ۷ بالا برد. |
شواهدی که به زودی به دست آمد، حاکی از این بود که در رآکتورهای ۱ و ۲ و ۳ [[ذوبشدن سوخت هستهای|سوخت هستهای ذوب شده]] و روکش فلزی بالای ساختمان رآکتورهای ۱ و ۳ و ۴ در اثر انفجار هیدروژن نابود شدهاست. انفجار به دستگاههای کنترل حرارت در داخل راکتور ۲ آسیب رساند و رآکتور ۴ نیز آتش گرفت. علاوه بر این ، میلههای سوخت مصرفی که در استخرهای سوخت واحدهای ۱-۴ ذخیره شده بود در اثر کاهش سطح آب استخرها شروع به داغ شدن کرد. به دلیل ترس از نشت اشعه تا شعاع ۲۰ کیلومتری (۱۲ مایلی) نیروگاه از سکنه خالی شد و کارگران نیروگاه که در معرض تابش اشعه قرار داشتند، موقتاً از نیروگاه خارج شدند. در تاریخ ۱۷ مارس ژنراتوری که در واحد ۶ قرار داشت، به کار انداخته شد تا واحدهای ۵ و ۶ را که کمتر آسیب دیده بودند، خنک کند. از ۲۰ مارس شبکهٔ برق دوباره به کار افتاد ولی ماشینآلانی که در اثر [[سیل]]، [[آتشسوزی]] و [[انفجار]] در رآکتورهای ۵ و ۶ تخریب شده بودند همچنان غیرقابل راهاندازی بودند. مقامات ژاپنی پس از بررسی حادثه ابتدا میزان آن را سطح ۴ در مقیاس بین المللی هستهای (اینس) برآورد کردند اگرچه سازمانهای دیگر بین المللی پیشبینی میکردند که سطح واقعی بحران بالاتر از این باشد. ژاپن سطح بحران هستهای را ابتدا تا سطح ۵ و سپس تا ۷ بالا برد. |
||
==منابع== |
== منابع == |
||
* |
* {{یادکرد-ویکی|پیوند =http://en.wikipedia.org/wiki/Fukushima_I_nuclear_accidents|عنوان =Fukushima I nuclear accidents|زبان =انگلیسی |بازیابی =۲۰ آوریل ۲۰۱۱}} |
||
[[رده:حادثههای اتمی ژاپن ۲۰۱۱]] |
[[رده:حادثههای اتمی ژاپن ۲۰۱۱]] |
نسخهٔ ۲۰ آوریل ۲۰۱۱، ساعت ۰۴:۲۹
این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آنرا از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |
حادثههای اتمی فوکوشیما ۱ | |
---|---|
پایان | هنوز ادامه دارد. |
مکان(ها) | فوکوشیما، ژاپن |
حادثههای اتمی فوکوشیما ۱ به مجموعه حوادثی گفته میشود که از تاریخ ۱۱ مارس ۲۰۱۱، در پی زلزلهٔ ۹ ریشتری و سونامی، و در اثر از کار افتادن ماشینآلات نیروگاه هستهای شماره ۱ فوکوشیما، یکی از پس دیگری، و نشت مواد رادیواکتیو به وقوع پیوست. متخصصان این حادثه را بعد از حادثه چرنوبیل بزرگترین فاجعهٔ اتمی میدانند و از نظر پیچیدگی آن را در مقام نخست فجایع اتمی جهان قرار میدهند چرا که تمام رآکتورهای نیروگاه فوکوشیما در نتیجهٔ این رویداد با مشکل مواجه شد.
در زمان وقوع زلزله، رآکتور ۴ خالی از سوخت بود و رآکتورهای ۵ و ۶ خاموش و کاملاً سرد بودند. بقیهٔ رآکتورها، با وقوع زلزله به طور خودکار خاموش شدند و ژنراتورهای اضطراری شروع به کار کردند تا پمپهای آب را برای خنک کردن رآکتورها به کار بیاندازند. محوطهٔ نیروگاه با سدی دریایی محافظت میشد که برای مقابله با سونامی ۵٫۷ متری کفایت میکرد، ولی در برابر امواج ۱۴ متری که ۱۵ دقیقه بعد از زلزله آغاز شد، کاری از پیش نمیبرد، در نتیجه محوطهٔ نیروگاه کاملاً در آب فرو رفت. ژنراتورها که در ارتفاعی پایینتر از سطح دریا قرار داشتند و تابلوهای برق در طبقهٔ پایین رآکتورها واقع شده بودند، همگی زیر آب فرو رفتند. ارتباط با شبکهٔ برق قطع و کار خنک کردن رآکتورها متوقف شد. دمای رآکتورها از حد مجاز بالاتر رفت. سیل و زلزله کمکرسانی از جاهای دیگر را تقریباً غیرممکن کرده بود.
شواهدی که به زودی به دست آمد، حاکی از این بود که در رآکتورهای ۱ و ۲ و ۳ سوخت هستهای ذوب شده و روکش فلزی بالای ساختمان رآکتورهای ۱ و ۳ و ۴ در اثر انفجار هیدروژن نابود شدهاست. انفجار به دستگاههای کنترل حرارت در داخل راکتور ۲ آسیب رساند و رآکتور ۴ نیز آتش گرفت. علاوه بر این ، میلههای سوخت مصرفی که در استخرهای سوخت واحدهای ۱-۴ ذخیره شده بود در اثر کاهش سطح آب استخرها شروع به داغ شدن کرد. به دلیل ترس از نشت اشعه تا شعاع ۲۰ کیلومتری (۱۲ مایلی) نیروگاه از سکنه خالی شد و کارگران نیروگاه که در معرض تابش اشعه قرار داشتند، موقتاً از نیروگاه خارج شدند. در تاریخ ۱۷ مارس ژنراتوری که در واحد ۶ قرار داشت، به کار انداخته شد تا واحدهای ۵ و ۶ را که کمتر آسیب دیده بودند، خنک کند. از ۲۰ مارس شبکهٔ برق دوباره به کار افتاد ولی ماشینآلانی که در اثر سیل، آتشسوزی و انفجار در رآکتورهای ۵ و ۶ تخریب شده بودند همچنان غیرقابل راهاندازی بودند. مقامات ژاپنی پس از بررسی حادثه ابتدا میزان آن را سطح ۴ در مقیاس بین المللی هستهای (اینس) برآورد کردند اگرچه سازمانهای دیگر بین المللی پیشبینی میکردند که سطح واقعی بحران بالاتر از این باشد. ژاپن سطح بحران هستهای را ابتدا تا سطح ۵ و سپس تا ۷ بالا برد.
منابع
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Fukushima I nuclear accidents». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۲۰ آوریل ۲۰۱۱.