منجیک ترمذی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Ebrambot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ربات:تغییر رده:شاعران پارسی‌گوی سدهٔ چهارم قمری
Bahramee (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳: خط ۳:
منجیک شاعر دربار [[چغانیان]] بوده و برخی از امیران چغانی را [[مدح]] گفته‌ است. او همروزگار با [[طاهر چغانی]] (مرگ [[۳۸۱ (هجری)]]) بوده است.
منجیک شاعر دربار [[چغانیان]] بوده و برخی از امیران چغانی را [[مدح]] گفته‌ است. او همروزگار با [[طاهر چغانی]] (مرگ [[۳۸۱ (هجری)]]) بوده است.


درباره چیرگی منجیک در سرودن هزل و هجو [[سوزنی]] شاعر [[سده ششم هجری]] او را نمونه شاعرانی از این دست خوانده و خود را نیز با او چنین سنجیده‌ است:
در باره چیرگی منجیک در سرودن هزل و هجو [[سوزنی]] شاعر [[سده ششم هجری]] او را نمونه شاعرانی از این دست خوانده و خود را نیز با او چنین سنجیده‌ است:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|من آن کسم که چو کردم به هجو گفتن رای|هزار منجیک اندر برم ندارد پای}}
{{ب|من آن کسم که چو کردم به هجو گفتن رای|هزار منجیک اندر برم ندارد پای}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
دیوان منجیک در [[سده پنجم هجری]] در ایران شناخته شده بوده‌ است آنچنانکه [[قطران تبریزی]] در دیدار با [[ناصر خسرو]] مشکلاتش را از این دیوان از او پرسیده‌ است.
دیوان منجیک در [[سده پنجم هجری]] در [[ایران]] شناخته شده بوده‌ است آنچنانکه [[قطران تبریزی]] در دیدار با [[ناصر خسرو]] در [[تبریز]] مشکلاتش را از این دیوان از او پرسیده‌ است. اشعار منجیک در جُنگ‌ها و تذکره‌ها و کتب لغت پراکنده است . از اوست:
شعر زیر نمونه‌ای از کارهای منجیک‌ است:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|نیکو گل دورنگ را نگه‌کن|دُرّ است به زیر عقیق ساده}}
{{ب|نیکو گل دورنگ را نگه‌کن|دُرّ است به زیر عقیق ساده}}
خط ۲۱: خط ۲۰:
== منبع ==
== منبع ==
* [[محمد دبیر سیاقی]]، پیشاهنگان شعر پارسی،انتشارات علمی و فرهنگی
* [[محمد دبیر سیاقی]]، پیشاهنگان شعر پارسی،انتشارات علمی و فرهنگی
* لغت‌نامه دهخدا: منجیک


[[رده:شاعران اهل ایران|ترمذی، منجیک]]
[[رده:شاعران اهل ایران|ترمذی، منجیک]]

نسخهٔ ‏۱۱ اکتبر ۲۰۱۰، ساعت ۱۵:۰۲

ابوالحسن علی بن محمد مُنجیکِ ترمذی شاعر ایرانی نیمه دوم سده چهارم هجری است. شعرهایش بیشتر جنبه هزل و هجو دارند.

منجیک شاعر دربار چغانیان بوده و برخی از امیران چغانی را مدح گفته‌ است. او همروزگار با طاهر چغانی (مرگ ۳۸۱ (هجری)) بوده است.

در باره چیرگی منجیک در سرودن هزل و هجو سوزنی شاعر سده ششم هجری او را نمونه شاعرانی از این دست خوانده و خود را نیز با او چنین سنجیده‌ است:

من آن کسم که چو کردم به هجو گفتن رایهزار منجیک اندر برم ندارد پای

دیوان منجیک در سده پنجم هجری در ایران شناخته شده بوده‌ است آنچنانکه قطران تبریزی در دیدار با ناصر خسرو در تبریز مشکلاتش را از این دیوان از او پرسیده‌ است. اشعار منجیک در جُنگ‌ها و تذکره‌ها و کتب لغت پراکنده است . از اوست:

نیکو گل دورنگ را نگه‌کندُرّ است به زیر عقیق ساده
یا عاشق و معشوق روزِ خلوترخساره به رخساره برنهاده

در باره نام مُنجیک:

منجیک نام راستین این شاعر نبوده است و برای اندام ریز و زبان نیش دارش بدو لقب منچیک داده‌اند؛ مُنج در پارسی معنای زنبور عسل را می‌دهد با پسوند ـیک به معنای زنبوری و به مانند زنبور می‌باشد. خود منجیک در این باره می‌گوید:

هرچند حقیرم،سخنم عالی و شیرینآری عسل شیرین ناید مگر از مُنج

منبع

  • محمد دبیر سیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی،انتشارات علمی و فرهنگی
  • لغت‌نامه دهخدا: منجیک