ویکی‌پدیا:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۱/۳۸: تفاوت میان نسخه‌ها
ابرابزار |
Sa.vakilian (بحث | مشارکتها) انتقال به هفته جاری |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Dehkhoda-b.jpg|120px|چپ]] |
|||
'''''[[اساسینز کرید]]''''' یک [[بازی ویدئویی]] در سبک ترکیبی [[سبک مخفی‌کاری|مخفی‌کاری]]، [[بازی اکشن|اکشن]] و [[گیم‌پلی غیرخطی|دنیای آزاد]] است. این بازی توسط [[یوبی‌سافت]] منتشر و توسط استودیوی [[یوبی‌سافت مونترال]] ساخته شده‌است. کیش یک آدم‌کش در نوامبر ۲۰۰۷ برای [[پلی‌استیشن ۳]] و [[ایکس‌باکس ۳۶۰]] انتشار یافت و نسخهٔ رایانه‌ای آن نیز در [[۸ آوریل]] [[۲۰۰۸ (میلادی)|۲۰۰۸]] منتشر شد. نسخهٔ تبدیل‌شدهٔ این بازی برای [[نینتندو دی‌اس]] به نام [[کیش یک آدم‌کش: تاریخچه الطائر]] در [[۵ فوریه]] [[۲۰۰۸ (میلادی)|۲۰۰۸]] منتشر شد. داستان این بازی در دو زمان ۲۰۱۲ میلادی و زمان [[جنگ سوم صلیبی]] ([[۱۹۹۱ (میلادی)|۱۱۹۱]]) رخ می‌دهد. شخصیت اول آن در زمان حال، فردی به نام دسموند مایلس و در زمان گذشته، آدم‌کشی به نام الطائر ابن لا أحد است. این بازی اولین نسخه از یک [[کیش یک آدم‌کش (سری)|چندگانه]] است. کیش یک آدم‌کش در [[ای۳]] سال [[۲۰۰۶ (میلادی)|۲۰۰۶]] از طرف منتقدان به عنوان بهترین بازی اکشن/ماجرایی انتخاب شد و در نقدها امتیازات خوبی گرفت. نام اصلی بازی Assassin's Creed است که به معنی ''کیش یک آدم‌کش'' است. واژه Assassin در انگلیسی به شخصی گفته می‌شود که به دلایل گوناگون دست به قتل می‌زند. ریشهٔ این واژه، واژه‌ای عربی به معنی [[حشاشین]] است که واردشدن آن به زبان انگلیسی، به زمان [[اسماعیلیان الموت (حکومت)|اسماعیلیان]] (پیروان [[حسن صباح]] که ایرانی بودند) بازمی‌گردد. آنان را به دلیل دست‌زدن به [[ترور]]های سیاسی، قاتل و حشاشی می‌نامیدند که این واژه وارد انگلیسی شده‌است. بازی به‌طور کلی مورد ستایش قرار گرفت و در نقدها امتیازات خوبی دریافت کرد. منتقدین روایت داستان، جلوه‌های تجسمی، طراحی هنری و نوآوری در خلق یک مالکیت حقوقی را تقدیر کردند، اگرچه بازی به دلیل داشتن ماهیت تکراری گیم‌پلی مورد انتقاد قرار گرفت. |
|||
«'''[[یاد آر ز شمع مرده یاد آر]]'''» شعری در قالب [[مسمط]] و شامل پنج بندِ نه‌مصراعی است که [[علی‌اکبر دهخدا]] در رثای [[جهانگیرخان صور اسرافیل]] سرود. این شعر نخستین بار در ۱۷ اسفند ۱۲۸۷ ه.خ در آخرین شمارهٔ نشریهٔ ''[[صور اسرافیل (نشریه)|صور اسرافیل]]'' در [[ایوردون]]، [[سوئیس]] منتشر شد. این شعر در زمان [[جنبش مشروطه ایران|مشروطه]] سروده شده‌است؛ زمانی که موج ادبی جدیدی در [[زبان فارسی]] شروع شد که بر تحولات سیاسی و اجتماعیِ وقت متمرکز بود. موج ادبی جدید، با رنگ‌وبوی سیاسی عموم جامعه را مخاطب قرار می‌داد. در این دوران، بسیاری از نویسندگان و شاعران از زبانی ساده و بعضاً از [[زبان گفتاری|زبان محاوره]] کمک می‌گرفتند و بسیاری از واژه‌ها را با بار معنایی جدیدی به کار می‌بردند. شاعر در زمان سرودن این شعر، در حالی که سوگوارِ قتلِ دوست و همکار خود، میرزا جهانگیرخان صور اسرافیل بوده، به آینده‌ای روشن برای [[جنبش مشروطه ایران]] امید داشته و از این رو، تقابلِ «سوگ» و «امید به پیروزی» [[درون‌مایه]] اصلی شعر را تشکیل داده‌است. در این شعر برخی از عناصر نمادین، از [[ناخود آگاه جمعی|ناخودآگاه جمعی]] فرهنگ ایران باستان انتخاب شده‌است، ولی شاعر در به‌کارگیری بعضی از آنها، سنت‌شکنی کرده و برایشان وجهی اجتماعی قائل شده‌است. همچنین نمونه‌های متعددی از [[جان‌بخشی]]، [[استعاره]]، [[تشبیه]] و [[تلمیح]] در آن مشهود است و شاعر با استفاده از ترکیبات آوایی مناسب، [[موسیقی شعر|موسیقی درونی شعر]] را غنی کرده‌است. زبان این شعر روایی و لحن آن حزن‌انگیز است. برخی از ادیبان ایران مانند [[منوچهر آتشی]]، [[یحیی آرین‌پور]] و [[غلامحسین یوسفی]]، آن را شعری بدیع تلقی کرده‌اند که قالب‌های کهنه در ادبیات فارسی را به چالش کشیده‌است. |
|||
'''[[ |
'''[[یاد آر ز شمع مرده یاد آر|ادامه…]]''' |
||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۳۷
«یاد آر ز شمع مرده یاد آر» شعری در قالب مسمط و شامل پنج بندِ نه‌مصراعی است که علی‌اکبر دهخدا در رثای جهانگیرخان صور اسرافیل سرود. این شعر نخستین بار در ۱۷ اسفند ۱۲۸۷ ه.خ در آخرین شمارهٔ نشریهٔ صور اسرافیل در ایوردون، سوئیس منتشر شد. این شعر در زمان مشروطه سروده شده‌است؛ زمانی که موج ادبی جدیدی در زبان فارسی شروع شد که بر تحولات سیاسی و اجتماعیِ وقت متمرکز بود. موج ادبی جدید، با رنگ‌وبوی سیاسی عموم جامعه را مخاطب قرار می‌داد. در این دوران، بسیاری از نویسندگان و شاعران از زبانی ساده و بعضاً از زبان محاوره کمک می‌گرفتند و بسیاری از واژه‌ها را با بار معنایی جدیدی به کار می‌بردند. شاعر در زمان سرودن این شعر، در حالی که سوگوارِ قتلِ دوست و همکار خود، میرزا جهانگیرخان صور اسرافیل بوده، به آینده‌ای روشن برای جنبش مشروطه ایران امید داشته و از این رو، تقابلِ «سوگ» و «امید به پیروزی» درون‌مایه اصلی شعر را تشکیل داده‌است. در این شعر برخی از عناصر نمادین، از ناخودآگاه جمعی فرهنگ ایران باستان انتخاب شده‌است، ولی شاعر در به‌کارگیری بعضی از آنها، سنت‌شکنی کرده و برایشان وجهی اجتماعی قائل شده‌است. همچنین نمونه‌های متعددی از جان‌بخشی، استعاره، تشبیه و تلمیح در آن مشهود است و شاعر با استفاده از ترکیبات آوایی مناسب، موسیقی درونی شعر را غنی کرده‌است. زبان این شعر روایی و لحن آن حزن‌انگیز است. برخی از ادیبان ایران مانند منوچهر آتشی، یحیی آرین‌پور و غلامحسین یوسفی، آن را شعری بدیع تلقی کرده‌اند که قالب‌های کهنه در ادبیات فارسی را به چالش کشیده‌است.