مسیحیت پولسی

مسیحیت پولسی (به انگلیسی: Pauline Christianity) یا الهیات پولسی (پائولیسم)، الهیات و شکلی از مسیحیت است که از اعتقادات و آموزه‌های هلنیستی-یهودی مورد حمایت پولس رسول از طریق نوشته‌های او و نوشته‌هایی که در عهد جدید به‌طور سنتی به او نسبت داده می‌شود گرفته می‌شود. اعتقادات پولس ریشه در مسیحیت اولیه یهودیان داشت، اما با تأکید بر گنجاندن غیر یهودیان در میثاق جدید خدا و با رد ختنه به عنوان نشانه غیر ضروری از فقه، از مسیحیت یهودی منحرف شد.

مسیحیت اولیه (پروتو-ارتدکس، مسیحیت قبل از قرن ۴)، که ریشه در قرون اولیه تاریخ مسیحیت دارد، بسیار متکی به الهیات و اعتقادات پولس است و آنها را توضیح تعالیم عیسی می‌داند. از قرن هجدهم، تعدادی از دانشمندان اعلان کردندنوشته‌های پولس آنطور که در انجیل‌های رسمی، کتاب اولیه اعمال و بقیه عهد جدید مانند رساله یعقوب ثبت شده‌است. حاوی آموزه‌هایی متفاوت از آموزه‌های اصلی عیسی از مسیحی یهودی‌های اولیه است،

تعریف

مسیحیت پولسی یا الهیات پولسی، که " Paulism " یا " Paulanity " نیز خوانده می‌شود، الهیات و مسیحیتی است که از اعتقادات و آموزه‌های پولس رسول از طریق نوشته‌های او شکل گرفته‌است. اعتقادات پولس ریشه در مسیحیت اولیه یهود داشت، اما با تأکید بر گنجاندن غیر یهودیان در میثاق جدید خدا و رد ختنه به عنوان نشانه ای غیر ضروری از فقه، از این مسیحیت یهودی منحرف شد.

لغت‌شناسی

به گفته هانس لیتزمن، اصطلاح «مسیحیت پولسی» برای اولین بار در قرن بیستم در میان دانشمندان مورد استفاده قرار گرفت که رشته‌هایی از تفکر متفاوت از مسیحیت اولیه را که در آن پولس نفوذ قدرتمندی داشت مطرح کردند. نویسنده مارکسیست آنتونیوگرامشی (۱۸۹۱–۱۹۳۷)، که بر شباهت‌های مسیحیت بدوی و مارکسیسم تأکید داشت، از عبارت «کریستو- پائولینیسم» نه تنها برای نشان دادن اهمیت بیشتر پولس استفاده کرد، همچنین این عبارت را برای تعیین اعتقادات کلامی و عقیدتی و سازمان تشکیلاتی کلیسای نیز به کار برد.

این اصطلاح همچنین توسط دانشمندان مسیحی مدرن مانند جان زیسلر و کریستوفر مونت که علاقه آنها به بازیابی ریشه‌های مسیحیت و اهمیت پولس برای پالئو ارتدکس (گروهی از پروتستان‌های آمریکا)، بازسازی مسیحیت christian reconstruction و تجدید گرایی restorationism. استفاده می‌شود.

برخی از آموزه‌های پولس

نجات به واسطه ایمان

از دیدگاه پولس حضرت مسیح به عنوان پسر خدا قربانی شد تا گناهان ذاتی بشر که توسط حضرت آدم وارد جامعه بشری گردید آمرزیده شود. به کفاره مرگ و احیاء عیسی مسیحیان آمرزیده می‌شوند. مرگ او کفاره و فرونشاننده خشم خدا است، و با خون مسیح صلح بین خدا و انسان برقرار می‌شود.با بخشش از راه ایمان، ^، یک مسیحی در مرگ و برییروزی مسیح بر مرگ با مسیح شریک می‌شود، و پسرخواندگی جدید را رایگان بدست می‌آورد.

خلاصی از بندگی شریعت

شریعت فقط بردگی انسان‌ها را نسبت به گناه روشن می‌کند. نیرویی که باید به وسیله خدا شکسته شود.پولس قبل از مسیجی شدنش اعتقاد داشت غیر یهودیان خارج از آن پیمان الهی می‌باشند که خداوند با بنی اسرائیل عهد کرده بود، بعد از مسیحی شدنش اعتقاد پیدا کرد که غیر یهودی‌ها و یهودی‌ها در وجود عیسی به عنوان انسان‌های خدا اتحاد پیدا کردند.

پولس و شمول غیر یهودیان

مسیحیان اولیه یهودی بودند. به ادعای پولس، او در ابتدا مسیحیان اولیه را مورد آزار و اذیت قرار می‌داد، اما در یک مکاشفه عیسی بر او ظاهر می‌شود در نتیجه تغییر دین داده و شروع به تبلیغ درمیان غیر یهودیان کرد.

. به گفته کریستوفر رولند، «مشکلاتی که وی در نامه‌های خود با آنها دست و پنجه نرم می‌کند، شاید برای بسیاری از افراد که در آن دوره با فرقه مسیحیان روبرو بودند، روشن بود.» به گفته کریستر استندال، مهمترین دغدغه نوشته‌های پولس در مورد نقش عیسی و آموزه نجات به واسطه ایمان، مسئله ورود مجریان غیر یهودی تورات (یونانی) به پیمان خدا است. ورود غیر یهودیان به مسیحیت اولیه مشکلی برای هویت یهودی مسیحیان اولیه بود. بسیاری از مسیحیان یهودی کاملاً وفادار به شریعت یهود بودند وتنها تفاوت آنها، پذیرش عیسی به عنوان مسیح و منجی بود. رعایت دستورات یهود، از جمله ختنه، نشانه عضویت در این پیمان قلمداد می‌شد و یهودی مسیحیان اولیه اصرار داشتند که این آداب را حفظ کنند. ولی تازه گروندگان از «فقه یهود» پیروی نکردند و از ختنه شدن امتناع ورزیدند، زیرا ختنه در دوره یونانی گرایی مدیترانه شرقی جنبه دافعه داشت.پولس با اصرار بر حفظ همه احکام یهود مخالفت شدیدی داشت و آن را تهدید بزرگی برای آموزه خود یعنی نجات از طریق ایمان به عیسی می‌دانست. در فرضیه پولس، مرگ و قیام عیسی مسئله مستثنی شدن مسیحیان غیر یهودی از عهد خدا را حل کرد. 'مردن عیسی برای گناهان ما' به مسئله غیر یهودیان مجری تورات اشاره دارد، که علی‌رغم ایمان خود، نمی‌توانند کاملاً مجری احکام، از جمله ختنه باشند، و از این رو «گناهکار» هستند، که از میثاق خدا مستثنی می‌باشند.

پولس اصرار دارد که نجات با لطف خدا حاصل می‌شود نه با اجرای شرع. طبق گفته سندرز، این اصرار مطابق دارد با یهودیت حدود است. ۲۰۰ سال قبل از میلاد تا ۲۰۰ میلادی، که عهد و پیمان خدا با اسرائیل را فیض خدا می‌دانست. رعایت قانون برای حفظ میثاق لازم است، اما این عهد با رعایت شرع حاصل نمی‌شود، بلکه با لطف خدا به دست می‌آید. ولی سایر رسولان مخصوصاً پطرس اجرای شریعت را برای غیر یهودیان نیز لازم می‌دانستند.

شکاف میان مسیحیت و یهودیت

به جای انشعاب ناگهانی، شکاف بین مسیحیان و یهودیان به آرامی در حال رشد بود. قرن‌ها طول کشید تا شکاف کامل شود. ایرنئوس، اسقف لیون، در نیمه دوم قرن ۲ نوشت که ابیونی‌ها پولس را به عنوان ارتداد از شریعت مردود می‌دانستند و فقط از نسخه انجیل متی معروف به انجیل ابیونی‌ها استفاده می‌کردند، ابیونیان گروهی از مسیحیان یهودی‌نژاد در سده‌های نخست مسیحیت بودند، که سخت به قوانین شریعت پایبند بوده، آنان عیسی را بزرگ‌ترین پیامبر خدا و همان ماشیح و پیامبر موعود در تورات می‌دانستند، اما هیچ جنبه الوهیتی برای او قائل نبودند و او را انسان می‌شمردند.

اختلاف پولس و حواریون

مقاله اصلی اختلافات بین پولس و حواریون

پولس با حواریان نیز اختلاف نظر داشت. مهم‌ترین مورد اختلاف وی با حواریان مسئلة ختنة تازه‌مسیحیان و نیز لزوم عمل به احکام شریعت بود. پولس که عمل به شریعت را لازم نمی‌دانست بر نظر خویش پای می‌فشرد و حتی حواریانی که به شریعت عمل می‌کردند را مورد طعنه و حمله قرار می‌داد. خود پولس در رساله به غلاطیان می‌گوید که با پطرس، جانشین عیسی (متی، ۱۶: ۱۸؛ یوحنا، ۲۱: ۱۵)، در مقابل همگانمخالفت کرده و او را «ریاکار» خوانده‌است.

توسعه فعالیت پولس

پولس توانست رهبری مسیحیان غیر یهودی را به عهده گیرد و در واقع توانست به سبب سهل‌گیری در شریعت و به عهده گرفتن رهبری مسیحیان غیر یهودی، روز به روز پیروان بیشتری پیدا کند، درحالی که ابیونی‌ها و مسیحیان پیرو پطرس در میان جمعیت محدود صرفاً یهودی رشد اندکی داشتد، که پیروان آن هم پس از چندی در اثر درگیری‌های داخلی پراکنده شده، از صحنه تاریخ کنار رفتند. پولس همچنین با دعوت کلیساها به فرمانبرداری محض از حکومت و حاکمان، خود را به حاکمان رومی نزدیک می‌گرداند. پولس برای ترویج کیش خود تلاش بسیار کرد. بسیار باهوش و آینده نگر بود. در طول سفرهایش، در کنیسه شهرها به موعظه می‌پرداخت، و به تعداد طرفداران خود می‌افزود، و چون جایگاه خود را محکم یافت، به راحتی پطرس حواری را به ریاکاری متهم کرد. او در هر شهری که طرفدارانی پیدا می‌کرد، آنها را نظم می‌بخشید و تبلیغ در اطراف آن شهر را به آنها واگذار می‌نمود. سپس به جاهای دیگر می‌رفت، ولی از کار کلیساهایی که در شهرهای مختلف پایه‌گذاری می‌کرد غافل نبود؛ همواره با آنها مکاتبه می‌کرد وگاه نمایندگانی برای سرکشی به آن مناطق اعزام می‌نمود. و مدام پیروان خود را از پذیرا شدن بشارت دیگران بر حذر می‌داشت و وعده می‌داد که "چون اطاعت شما نسبت به ما کامل شد، آن وقت کسانی را که نافرمانی می‌کنند مجازات خواهیم کرد. ولی مسیحیت اولیه که توسط عیسی پایه‌گذاری شده بود نتوانست از حوزه فلسطین خارج شود. اما پولس به خوبی می‌دانست که چگونه از امپراطوری وسیع روم بهره‌برداری کند. او از زبان علم آن زمان که زبان یونانی بود، به عنوان زبان رسمی مسیحیت استفاده کرد و توانست سیل عظیمی از اصطلاحات یونانی را به مسیحیت وارد کند. او با شناخت از آداب و عقاید مشرکان توانست موقعیت خودش را در امپراتوری روم حفظ.

تأثیر

پولس به‌طور کلی یکی از تأثیر گذارترین شخصیتهای عصر رسولان به حساب می‌آید و از اواسط دهه ۳۰ تا اواسط دهه ۵۰ میلادی چندین گروه مسیحی را در آسیای صغیر و اروپا تأسیس کرد. . محققان درباره میزان تأثیر پولس بر مسیحیت امروز نظرهای متفاوتی دارند.

• از نظر کریستوفر رولند، مسیحیت پولسی توسعه تفکر در مورد عیسی مسیح در مفهوم توسعه مسیحیت در میان غیر یهودیان بود. رولند ادعا می‌کند که «میزان تأثیر او در اندیشه مسیحی بیش از حد تخمین زده شده‌است»، نتیجه‌گیری میکندکه پولس مواد تعالیم مسیح را تغییر نداده‌است.
• پروفسور جیمز دی. تابور برای روزنامه هاف پست می‌گوید: پولس و عقاید او در سرودها، اعتقاد نامه، مواعظ کلیسا اعم از کاتولیک رومی، پروتستان، یا اورتودوکس یونانی نقش محوری دارد، نیایش و دعای بعد از نماز، و مراسم تعمید، عشاء ربانی. چه در تعمید تولد، ازدواج و مرگ، اغلب توسط پولس تعریف شده. به گفته جیمز تابور، پولس با قطع ارتباط قاطع خود با ابیونی‌ها، که تعالیم آنها حاوی آموزه‌های اصیل عیسی بود، کلیسا را رهبری کرد.
• هورتادو: نکته نظرهای پولس اساساً مشابه نکته نظرهای کلیسای اورشلیم است. عقیده هورتادو، در مقابل ادعای بعضی از محققان است که می‌گفتند مسیحیت پولسی از جنبش‌های مسیحی یهودی دور شده‌است.
• آگوستین اهل هیپو بعد از خواندن رومی‌ها ۱۳ خود را وقف مسیح می‌کند کارهای بنیادین آگوستین بر روی انجیل، در اخلاقیات، در تقدیر، و در گناه اولیه همه از پولس آورده شده، مخصوصاً از رومی‌ها.
• مارتین لوتر نوشت دربارهٔ درستی رومی ها۱ را به عنوان تطابق کامل با انجیل ستود، در آن اصلاحات متولد شد. تفسیر لوتر از نوشته‌های پولس در دکترین ایمان خالص لوتر تأثیر گذار بود.
• جان کالوین می‌گوید کتاب رومی‌ها بر روی همه گان باز است و فهمی به کتاب مقدس می‌باشد.
• این ایده که پولس مسیحیت را ابداع کرد، مورد بحث نویسندگان مسیحی زیادی است.

برخی از محققان معتقدند که تعالیم پولس با آموزه‌های عیسی که در اناجیل یافت می‌شود تفاوت چشمگیری دارد

• باری ویلسون اظهار می‌کند که پولس از نظر منشأ پیام، تعالیم و شیوه‌هایش با عیسی تفاوت دارد.
• نقادان مسیحی، مانند لئوتولستوی و آمون هناسی، معتقدند که پولس تعالیم عیسی را تحریف کرده‌است. تولستوی ادعا می‌کند که پولس در «انحراف» کلیسا از تعالیم و اعمال عیسی مسیح نقش مهمی داشت، و هنسی معتقد بود «پولس پیام مسیح را خراب کرد».
• به عقیده تام اوگولو پولس یک پیامبر دروغین بود که نمی‌خواست رومیها را مسیحی کند بلکه می‌خواست مسیحیان را رومی‌کند.
• برخی از منتقدان سکولار مانند فریدریش نیچه و برتراند راسل معتقدند که پولس ایمان اصلی و واقعی را تحریف کرده یا ادعا می‌کنند که مسیحیت تا حد زیادی اختراع وی است.
• نویسندگان دیگری مانند اسلاو ژیژک و آلن بدیو نیز با این تفسیر موافق هستند، اما در مورد تأثیر الهیات پولس نظرات بسیار مثبت تری دارند.
• روبرت آیزنمن مسیحیت پولسی را روشی برای تعدیل فرقه ای خطرناک در میان یهودیان رادیکال و وهمچنین مناسب ذائقه مقامات رومی می‌داند. مسیحیت پولسی اساساً مبتنی بر روم بود و از مهارتهای اداری روم استفاده می‌کرد.
• از نظر برت ایرمان، سیستم سازماندهی آن با یک اسقف واحد برای هر شهر وسیله ای بود که به وسیله آن سلطه خود را بدست می‌آورد.
• FC Baur (1760–1860)، استاد الهیات در توبینگن آلمان اولین دانشمندی که به انتقاد از اعمال و رساله‌های پولس پرداخت و بنیانگذار مکتب الهیات توبینگن بود، می‌گوید: پولس، به عنوان «رسول غیر یهودیان» با ۱۲ رسول اصلی دیگر درتضاد شدید بود. Baur معتقد است اعمال رسولان دیرهنگام و غیرقابل اعتماد است. این بحث از زمان آدولف دایسمان (۱۹۳۷–۱۸۶۶) و ریچارد ریتزنشتاین (۱۹۳۱–۱۹۸۱) با تأکید بر ارث یونانی پولس و تأکید آلبرت شوایتزر بر وابستگی او به یهودیت ادامه داشته. و ادعا می‌کرد که مسیحیت کاتولیک حاصل ترکیبی از دیدگاه‌های پولس و کلیسای یهودیت اورشلیم می‌باشد.
• پولس تأثیر شدیدی در مسیحیت اولیه داشت و عیسی، مسیح یهودیت را به منجی جهانی تبدیل کرد. این تز بر اساس تفاوت بین دیدگاه‌های پولس و مسیحی یهودهای اولیه قرار دارد. و همچنین برمبنای نوشته‌های پولس در رساله‌های او بنا شده‌است. در این دیدگاه، پولس به عنوان طرفدار یونانی شدن یا رومی شدن شناخته می‌شود.

برخی از تفاوت‌های اندیشه پولس با عیسی

مسیح به شاگردان خود می‌گفت که او (مسیح) خدا نیست

عیسی وی را گفت: «از بهرچه مرا نیکو می‌گویی و حال آنکه هیچ‌کس نیکونیست جز یکی که خدا باشد. لوقا ۱۸: ۱۹

و در هیچ موردی خود را خدا نخوانده‌است؛ اما پولس مسیح را خدا می‌دانست.

عیسی تأکید می‌کرد که احکام شریعت، برای همیشه، باید رعایت شوند و شریعت را راه رسیدن به حیات ابدی معرفی می‌کرد؛ اما پولس احکام شریعت را منسوخ و باطل می‌دانست. پولس شریعت را لعنت می‌خواند و عاملان به شریعت را کسانی که زیر لعنت هستند می‌خواند.

طبق تعالیم عیسی، اعمال در رسیدن به رستگاری دخیل‌اند؛ اما پولس تعلیم می‌دهد که نجات تنها به وسیله ایمان است و عمل هیچ تأثیری در نجات ندارد.

نقد نظریه «مسیحیت پولسی»

خود مسیحیان در مورد مقدار اختلاف نظر بین پولس و کلیسای اورشلیم اختلاف نظر دارند. کاتولیک‌های روم، ارتدکس‌های شرقی و پروتستان‌های محافظه کار، معتقدند که نوشته‌های پولس تفسیر قانونی انجیل بود. این ایده که پولس مسیحیت را ابداع کرد، مورد بحث نویسندگان مسیحی زیادی است.

به عنوان یک اصطلاح انتقادی

استفاده تحقیرآمیز از عبارات «مسیحیت پولسی»، «پاولیسم»، یا «پاولانیتی»، تا حدی به این تز متکی است که طرفداران پولس، به عنوان یک گروه مشخص، تأثیر نامناسبی در شکل‌گیری قانونی کتاب مقدس داشتند، و همچنین تأثیر بر اسقف‌های خاص به ویژه اسقف رم دارد. که بر مباحثی که از طریق فرمولهای دگماتیکی معروف به اعتقادنامه نیقیه ایجاد می‌شود، تأثیر می‌گذارد، که از این طریق تفسیر پولسی از انجیل حمایت می‌کند.

پانویس

نویسندگان مقاله Pauline Christianity از ویکی‌پدیای انگلیسی