گناه نخستین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: برگردانده‌شده افزودن القاب ویرایشگر دیداری
Gharouni (بحث | مشارکت‌ها)
مدیران
۴۰٬۰۲۳ ویرایش‌ها
جز ویکی‌سازی تمیزکاری ویرایش و تصحیح اصلاح املایی/جمله‌بندی رفع خطاهای ظاهری
خط ۱: خط ۱:
{{دیگر کاربردها}}
{{دیگر کاربردها}}
{{بهبود منبع}}
{{بهبود منبع}}
⚫
'''گناه نخستین''' بنا به آموزه‌های [[ادیان ابراهیمی]]، اقدامی بود که انجام آن باعث شد [[آدم]] و [[حوا]] از [[بهشت]] رانده شوند و به زمین [[هبوط]] کنند. طبق کتاب [[عهد عتیق]]، [[خدا]] در ابتدا جهانی کامل و بی‌نقص که [[مرگ]] نیز در آن راه نداشت خلق کرد. او [[آدم]] را که اولین [[انسان]] بود در [[باغ عدن]] جای داد و گفت که هر کاری را می‌تواند بکند جز آنکه از [[میوه ممنوع|میوهٔ]] یک [[درخت ممنوعه]] بخورد. سپس خدا [[حوا]] را که اولین [[زن]] بود آفرید تا همسر آدم باشد. حوا از یک [[مار]] فریب خورد و از میوهٔ آن درخت خورد و به آدم هم داد تا بخورد. پس آنها را از باغ عدن اخراج شدند. همچنین خدا خوردن میوهٔ [[درخت حیات|درخت زندگی]] را ممنوع کرد؛ میوه‌ای که هر کس از آن بخورد همیشه زنده می‌ماند؛ بنابراین مرگ وارد جهان شد. آدم و حوا به روی زمین آمدند و گناه خود را با خود به زمین آوردند. آنها دیگر از خدا دور شده بودند و چون اثر گناه آنها به فرزندان آنها هم منتقل می‌شد، پس تمام نسل بشر از خدا دور شدند؛ یعنی آنها شر و بدی را با خود به جهانی که کامل بود آوردند.<ref>{{یادکرد کتاب|نشانی=http://www.mediafire.com/file/d7a2q8tkze22vm5/SAFAR_BE_DELE_ADYAN.pdf/file|عنوان=سفر به دل ادیان|نام خانوادگی=ن. فخر|نام=|ناشر=|سال=۱۳۹۳|شابک=|مکان=|صفحات=۱۲۳–۱۲۴}}</ref>{{منبع بهتر}}


⚫
در چیستی این گناه نخستین بین ادیان ابراهیمی توافقی ندارد و لذا از آن به عنوان [[گناه]] نخست نام برده‌می‌شود. عقیده بر آن است که این گناه خوردن میوه از درختی بود که [[آدم]] و [[حوا]] از آن منع شده‌بودند.
== گناه نخستین ==
⚫
برخی از متالهین تفسیر امر را آن می‌دانند که پیش از خوردن از آن درخت، [[آدم]] و [[حوا]] از تواناییشان در سرپیچی از دستور خداوند آگاه نبودند و پس از آن بود که به مختار بودن و آزادی اراده خود مطلع شدند، لذا میوه آن درخت را دانستن آزادی انتخاب بشر می‌دانند.{{منبع بهتر}}
⚫
گناه آدم و حوا یکی از آموزه های بنیادین در مسیحیت است که اصطلاحاً «گناه نخستین» نامیده می شود. آموزه ی گناه نخستین، نقشی کلیدی در [[الهیات مسیحی]] داشته و دلمشغولی بسیاری از اندیشوران مسیحی در درازای تاریخ مسیحیت بوده است. گفتگوها و مشاجره های الهیدانان مسیحی در خصوص گناه نخستین، به ویژه در دوره های نخستین مسیحیت، به برگرفتن موضعی رسمی از سوی کلیسا در این خصوص شد. در متون مقدس [[مسلمان|مسلمانان]] و به ویژه [[قرآن کریم|قرآن]] نیز ذیل آیه هایی چند، به نافرمانی و گناه آدم و حوا پرداخته شده است و اندیشوران و مفسران بسیاری به گفتگو درباره ی گناه آدم و حوا در قرآن پرداخته اند. به رغم توافق فراگیری که میان مسیحیان و مسلمانان در باب لغزش آدم و حوا وجود دارد، در چند و چون آن، میان آنان اختلاف نظرهای جدی وجود دارد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=گناه نخستین از دیدگاه اسلام و مسیحیت،مجید ملایوسفی داوود معماری، ادیان و عرفان سال چهل و چهارم پاییز و زمستان 1391 شماره 2}}</ref>

⚫
از دید اسطوره‌شناسی، داستان، روایت نمادین رشد انسان از دوره کودکی و گذر از [[بهشت]] بی‌مسوولیتی به دوران آگاهی، اختیار و بالغی تفسیر شده‌است. به همین تفسیر نیز میوه آن درخت را دانایی و آگاهی دانسته‌اند.{{منبع بهتر}}

== در متون ==
⚫
گناه آدم و حوا یکی از آموزه های بنیادین در مسیحیت است که اصطلاحاً «گناه نخستین» نامیده می شود. آموزه ی گناه نخستین، نقشی کلیدی در [[الهیات مسیحی]] داشته است. گفتگوها و مشاجره های الهیدانان مسیحی در خصوص گناه نخستین، به ویژه در دوره های نخستین مسیحیت، به برگرفتن موضعی رسمی از سوی کلیسا در این خصوص شد. در متون مقدس [[مسلمان|مسلمانان]] و به ویژه [[قرآن کریم|قرآن]] نیز ذیل آیه هایی چند، به نافرمانی و گناه آدم و حوا پرداخته شده است و اندیشوران و مفسران بسیاری به گفتگو درباره ی گناه آدم و حوا در قرآن پرداخته اند. به رغم توافق فراگیری که میان مسیحیان و مسلمانان در باب لغزش آدم و حوا وجود دارد، در چند و چون آن، میان آنان اختلاف نظرهای جدی وجود دارد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=گناه نخستین از دیدگاه اسلام و مسیحیت،مجید ملایوسفی داوود معماری، ادیان و عرفان سال چهل و چهارم پاییز و زمستان 1391 شماره 2}}</ref>


در [[عهد عتیق|عهد عتيق]]، اشاره صريحي به فراگير بودن گناه آدم وجود ندارد. در مقابل، بر اين نكته تأكيد شده است كه گناه پدر هرگز بر دوش پسر نخواهد بود؛ پدر نيز متحمل گناه فرزند خويش نخواهد گرديد<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=کتاب مقدس ،حزقيال، 2:18}}</ref>. همچنين در كتاب مقدس، بر بخشايش گناهان از سوي خداوند تأكيد شده و انسان ها به توبه فراخوانده شده اند<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=کتاب مقدس ،حزقيال،30:21-21}}</ref>. از نگاه عهد قديم، گناه آدم تنها بر دوش وي خواهد بود. گذشته از اين، راه توبه نيز همواره به روي انسان ها باز است. اين دلايل سبب شده است كه [[يهوديان]]، آموزه گناه اصلي را اعتقادي غيرصحيح و مردود بشمارند. اعتقاد به انتقال گناه آدم به نسل وي، هيچ جايگاه الهياتي در ميان يهوديان ندارد<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=The New Encyclopædia Britannica, 2010, p. 850}}</ref>
در [[عهد عتیق|عهد عتيق]]، اشاره صريحي به فراگير بودن گناه آدم وجود ندارد. در مقابل، بر اين نكته تأكيد شده است كه گناه پدر هرگز بر دوش پسر نخواهد بود؛ پدر نيز متحمل گناه فرزند خويش نخواهد گرديد<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=کتاب مقدس ،حزقيال، 2:18}}</ref>. همچنين در كتاب مقدس، بر بخشايش گناهان از سوي خداوند تأكيد شده و انسان ها به توبه فراخوانده شده اند<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=کتاب مقدس ،حزقيال،30:21-21}}</ref>. از نگاه عهد قديم، گناه آدم تنها بر دوش وي خواهد بود. گذشته از اين، راه توبه نيز همواره به روي انسان ها باز است. اين دلايل سبب شده است كه [[يهوديان]]، آموزه گناه اصلي را اعتقادي غيرصحيح و مردود بشمارند. اعتقاد به انتقال گناه آدم به نسل وي، هيچ جايگاه الهياتي در ميان يهوديان ندارد<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=The New Encyclopædia Britannica, 2010, p. 850}}</ref>
خط ۹: خط ۱۵:
در انجيل ها نيز اثري از تعليم اين آموزه وجود ندارد. تنها به طور مبهم، اشاراتي به انحطاط انسان و فراگير شدن گناه در سراسر عالم اشاراتي وجود دارد، اما بيش از اين در سخنان مسيح، مطلبي در اين خصوص نميتوان يافت. ريشه هاي كتاب مقدسي اين آموزه را تنها در رسالات ''پولس'' ميتوان يافت. او در رسالات خويش، همواره بر اين نكته تأكيد ميكند كه گناه آدم، بر عهده تمام انسان هاست و تمام انسان ها به دليل گناه آدم، محكوم به قصاص هستند<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=روميان، 5: 21ـ12؛ اول قرنتيان، 15:22}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نقد و بررسي نظرية گناه ازلي در مسيحيت، بهروز افشار}}</ref>
در انجيل ها نيز اثري از تعليم اين آموزه وجود ندارد. تنها به طور مبهم، اشاراتي به انحطاط انسان و فراگير شدن گناه در سراسر عالم اشاراتي وجود دارد، اما بيش از اين در سخنان مسيح، مطلبي در اين خصوص نميتوان يافت. ريشه هاي كتاب مقدسي اين آموزه را تنها در رسالات ''پولس'' ميتوان يافت. او در رسالات خويش، همواره بر اين نكته تأكيد ميكند كه گناه آدم، بر عهده تمام انسان هاست و تمام انسان ها به دليل گناه آدم، محكوم به قصاص هستند<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=روميان، 5: 21ـ12؛ اول قرنتيان، 15:22}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نقد و بررسي نظرية گناه ازلي در مسيحيت، بهروز افشار}}</ref>


در شوراي ترنت نيز بر اين نكته تأكيد شده است كه اعتقاد به گناه اصلي، ريشه در تعاليم ''پولس'' دارد. در مصوبات اين شورا چنين آمده است: اگر كسي ادعا كند كه گناه آدم فقط به خودش صدمه رسانده است و به فرزندانش آسيبي نمي رساند، چنين كسي ملعون است<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=برانتل، جرج، 1381، آيين كاتوليك، ترجمه حسن قنبري، قم، مركز مطالعات و تحقيقات اديان و مذاهب}}</ref>
در [[شورای ترنت|شوراي ترنت]] نيز بر اين نكته تأكيد شده است كه اعتقاد به گناه اصلي، ريشه در تعاليم ''پولس'' دارد. در مصوبات اين شورا چنين آمده است: اگر كسي ادعا كند كه گناه آدم فقط به خودش صدمه رسانده است و به فرزندانش آسيبي نمي رساند، چنين كسي ملعون است<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=برانتل، جرج، 1381، آيين كاتوليك، ترجمه حسن قنبري، قم، مركز مطالعات و تحقيقات اديان و مذاهب}}</ref>


امروزه بيشتر فرقه هاي مسيحي در خصوص فراگير بودن گناه آدم و انتقال اين گناه به تمام نسل وي، معترفند و در اين زمينه اتفاق نظر دارند. از نگاه آنان تمامي افراد، اعم از نيك و يا بد و حتي پيامبران الهي نيز در گناه اصلي شريك هستند. گذشته از اين، تمامي كودكان نيز از بدو تولد گناهكار به دنيا ميآيند. صحت اين مطلب را در آموزه هاي ''پولس'' مي توان دريافت<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=کتاب مقدس ،روميان، 21:5ـ12}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نقد و بررسي نظرية گناه ازلي در مسيحيت،بهروز افشار}}</ref>
امروزه بيشتر فرقه هاي مسيحي در خصوص فراگير بودن گناه آدم و انتقال اين گناه به تمام نسل وي، معترفند و در اين زمينه اتفاق نظر دارند. از نگاه آنان تمامي افراد، اعم از نيك و يا بد و حتي پيامبران الهي نيز در گناه اصلي شريك هستند. گذشته از اين، تمامي كودكان نيز از بدو تولد گناهكار به دنيا ميآيند. صحت اين مطلب را در آموزه هاي ''پولس'' مي توان دريافت<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=کتاب مقدس ،روميان، 21:5ـ12}}</ref><ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=نقد و بررسي نظرية گناه ازلي در مسيحيت،بهروز افشار}}</ref>

== نظریات درباره گناه نخستین ==



⚫
بنا به آموزه‌های [[ادیان ابراهیمی]]، اقدامی بود که انجام آن باعث شد [[آدم]] و [[حوا]] از [[بهشت]] رانده شوند و به زمین [[هبوط]] کنند. طبق کتاب عهد عتیق، خدا در ابتدا جهانی کامل و بی‌نقص که مرگ نیز در آن راه نداشت خلق کرد. او آدم را که اولین انسان بود در باغ عدن جای داد و گفت که هر کاری را می‌تواند بکند جز آنکه از میوهٔ یک [[درخت ممنوعه]] بخورد. سپس خدا حوا را که اولین زن بود آفرید تا همسر آدم باشد. حوا از یک مار فریب خورد و از میوهٔ آن درخت خورد و به آدم هم داد تا بخورد. پس آنها را از باغ عدن اخراج شدند. همچنین خدا خوردن میوهٔ [[درخت حیات|درخت زندگی]] را ممنوع کرد؛ میوه‌ای که هر کس از آن بخورد همیشه زنده می‌ماند؛ بنابراین مرگ وارد جهان شد. آدم و حوا به روی زمین آمدند و گناه خود را با خود به زمین آوردند. آنها دیگر از خدا دور شده بودند و چون اثر گناه آنها به فرزندان آنها هم منتقل می‌شد، پس تمام نسل بشر از خدا دور شدند؛ یعنی آنها شر و بدی را با خود به جهانی که کامل بود آوردند.<ref>{{یادکرد کتاب|نشانی=http://www.mediafire.com/file/d7a2q8tkze22vm5/SAFAR_BE_DELE_ADYAN.pdf/file|عنوان=سفر به دل ادیان|نام خانوادگی=ن. فخر|نام=|ناشر=|سال=۱۳۹۳|شابک=|مکان=|صفحات=۱۲۳–۱۲۴}}</ref>{{منبع بهتر}}

⚫
در چیستی این گناه نخستین بین ادیان ابراهیمی توافقی ندارد و لذا از آن به عنوان [[گناه]] نخست نام برده‌می‌شود. عقیده بر آن است که این گناه خوردن میوه از درختی بود که [[آدم]] و [[حوا]] از آن منع شده‌بودند.
⚫
برخی از متالهین تفسیر امر را آن می‌دانند که پیش از خوردن از آن درخت، [[آدم]] و [[حوا]] از تواناییشان در سرپیچی از دستور خداوند آگاه نبودند و پس از آن بود که به مختار بودن و آزادی اراده خود مطلع شدند، لذا میوه آن درخت را دانستن آزادی انتخاب بشر می‌دانند.{{منبع بهتر}}

⚫
از دید اسطوره‌شناسی، داستان، روایت نمادین رشد انسان از دوره کودکی و گذر از بهشت بی‌مسوولیتی به دوران آگاهی، اختیار و بالغی تفسیر شده‌است. به همین تفسیر نیز میوه آن درخت را دانایی و آگاهی دانسته‌اند.{{منبع بهتر}}


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۲۰ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۱۴

برای دیگر کاربردها، گناه نخستین (ابهام‌زدایی) را ببینید.

گناه نخستین بنا به آموزه‌های ادیان ابراهیمی، اقدامی بود که انجام آن باعث شد آدم و حوا از بهشت رانده شوند و به زمین هبوط کنند. طبق کتاب عهد عتیق، خدا در ابتدا جهانی کامل و بی‌نقص که مرگ نیز در آن راه نداشت خلق کرد. او آدم را که اولین انسان بود در باغ عدن جای داد و گفت که هر کاری را می‌تواند بکند جز آنکه از میوهٔ یک درخت ممنوعه بخورد. سپس خدا حوا را که اولین زن بود آفرید تا همسر آدم باشد. حوا از یک مار فریب خورد و از میوهٔ آن درخت خورد و به آدم هم داد تا بخورد. پس آنها را از باغ عدن اخراج شدند. همچنین خدا خوردن میوهٔ درخت زندگی را ممنوع کرد؛ میوه‌ای که هر کس از آن بخورد همیشه زنده می‌ماند؛ بنابراین مرگ وارد جهان شد. آدم و حوا به روی زمین آمدند و گناه خود را با خود به زمین آوردند. آنها دیگر از خدا دور شده بودند و چون اثر گناه آنها به فرزندان آنها هم منتقل می‌شد، پس تمام نسل بشر از خدا دور شدند؛ یعنی آنها شر و بدی را با خود به جهانی که کامل بود آوردند.[۱][منبع بهتری نیاز است]

در چیستی این گناه نخستین بین ادیان ابراهیمی توافقی ندارد و لذا از آن به عنوان گناه نخست نام برده‌می‌شود. عقیده بر آن است که این گناه خوردن میوه از درختی بود که آدم و حوا از آن منع شده‌بودند. برخی از متالهین تفسیر امر را آن می‌دانند که پیش از خوردن از آن درخت، آدم و حوا از تواناییشان در سرپیچی از دستور خداوند آگاه نبودند و پس از آن بود که به مختار بودن و آزادی اراده خود مطلع شدند، لذا میوه آن درخت را دانستن آزادی انتخاب بشر می‌دانند.[منبع بهتری نیاز است]

از دید اسطوره‌شناسی، داستان، روایت نمادین رشد انسان از دوره کودکی و گذر از بهشت بی‌مسوولیتی به دوران آگاهی، اختیار و بالغی تفسیر شده‌است. به همین تفسیر نیز میوه آن درخت را دانایی و آگاهی دانسته‌اند.[منبع بهتری نیاز است]

در متون

گناه آدم و حوا یکی از آموزه های بنیادین در مسیحیت است که اصطلاحاً «گناه نخستین» نامیده می شود. آموزه ی گناه نخستین، نقشی کلیدی در الهیات مسیحی داشته است. گفتگوها و مشاجره های الهیدانان مسیحی در خصوص گناه نخستین، به ویژه در دوره های نخستین مسیحیت، به برگرفتن موضعی رسمی از سوی کلیسا در این خصوص شد. در متون مقدس مسلمانان و به ویژه قرآن نیز ذیل آیه هایی چند، به نافرمانی و گناه آدم و حوا پرداخته شده است و اندیشوران و مفسران بسیاری به گفتگو درباره ی گناه آدم و حوا در قرآن پرداخته اند. به رغم توافق فراگیری که میان مسیحیان و مسلمانان در باب لغزش آدم و حوا وجود دارد، در چند و چون آن، میان آنان اختلاف نظرهای جدی وجود دارد.[۲]

در عهد عتيق، اشاره صريحي به فراگير بودن گناه آدم وجود ندارد. در مقابل، بر اين نكته تأكيد شده است كه گناه پدر هرگز بر دوش پسر نخواهد بود؛ پدر نيز متحمل گناه فرزند خويش نخواهد گرديد[۳]. همچنين در كتاب مقدس، بر بخشايش گناهان از سوي خداوند تأكيد شده و انسان ها به توبه فراخوانده شده اند[۴]. از نگاه عهد قديم، گناه آدم تنها بر دوش وي خواهد بود. گذشته از اين، راه توبه نيز همواره به روي انسان ها باز است. اين دلايل سبب شده است كه يهوديان، آموزه گناه اصلي را اعتقادي غيرصحيح و مردود بشمارند. اعتقاد به انتقال گناه آدم به نسل وي، هيچ جايگاه الهياتي در ميان يهوديان ندارد[۵]

در انجيل ها نيز اثري از تعليم اين آموزه وجود ندارد. تنها به طور مبهم، اشاراتي به انحطاط انسان و فراگير شدن گناه در سراسر عالم اشاراتي وجود دارد، اما بيش از اين در سخنان مسيح، مطلبي در اين خصوص نميتوان يافت. ريشه هاي كتاب مقدسي اين آموزه را تنها در رسالات پولس ميتوان يافت. او در رسالات خويش، همواره بر اين نكته تأكيد ميكند كه گناه آدم، بر عهده تمام انسان هاست و تمام انسان ها به دليل گناه آدم، محكوم به قصاص هستند[۶][۷]

در شوراي ترنت نيز بر اين نكته تأكيد شده است كه اعتقاد به گناه اصلي، ريشه در تعاليم پولس دارد. در مصوبات اين شورا چنين آمده است: اگر كسي ادعا كند كه گناه آدم فقط به خودش صدمه رسانده است و به فرزندانش آسيبي نمي رساند، چنين كسي ملعون است[۸]

امروزه بيشتر فرقه هاي مسيحي در خصوص فراگير بودن گناه آدم و انتقال اين گناه به تمام نسل وي، معترفند و در اين زمينه اتفاق نظر دارند. از نگاه آنان تمامي افراد، اعم از نيك و يا بد و حتي پيامبران الهي نيز در گناه اصلي شريك هستند. گذشته از اين، تمامي كودكان نيز از بدو تولد گناهكار به دنيا ميآيند. صحت اين مطلب را در آموزه هاي پولس مي توان دريافت[۹][۱۰]

منابع

  1. ↑ ن. فخر (۱۳۹۳). سفر به دل ادیان. صص. ۱۲۳–۱۲۴.
  2. ↑ گناه نخستین از دیدگاه اسلام و مسیحیت،مجید ملایوسفی داوود معماری، ادیان و عرفان سال چهل و چهارم پاییز و زمستان 1391 شماره 2.
  3. ↑ کتاب مقدس ،حزقيال، 2:18.
  4. ↑ کتاب مقدس ،حزقيال،30:21-21.
  5. ↑ The New Encyclopædia Britannica, 2010, p. 850.
  6. ↑ روميان، 5: 21ـ12؛ اول قرنتيان، 15:22.
  7. ↑ نقد و بررسي نظرية گناه ازلي در مسيحيت، بهروز افشار.
  8. ↑ برانتل، جرج، 1381، آيين كاتوليك، ترجمه حسن قنبري، قم، مركز مطالعات و تحقيقات اديان و مذاهب.
  9. ↑ کتاب مقدس ،روميان، 21:5ـ12.
  10. ↑ نقد و بررسي نظرية گناه ازلي در مسيحيت،بهروز افشار.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=گناه_نخستین&oldid=31220134»