چینی مین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
خنثی‌سازی ویرایش 29580955 از Rizorius (بحث)
برچسب: خنثی‌سازی
خط ۴۰: خط ۴۰:
}}</ref> نام این خانواده از روی [[رود مین (فوجیان)|رود مین]] ریشه گرفته‌است. گویشوران گونه‌های مین نسبت به یکدیگر و سایر زبان‌های چینی [[فهم متقابل]] ندارند.
}}</ref> نام این خانواده از روی [[رود مین (فوجیان)|رود مین]] ریشه گرفته‌است. گویشوران گونه‌های مین نسبت به یکدیگر و سایر زبان‌های چینی [[فهم متقابل]] ندارند.


بسیاری از زبان‌های مین ویژگی‌های قابل توجه از زبان چینی کهن را مین کرده‌اند و شواهد زبانی وجود دارد که نشان می‌دهد بیشتر گونه‌های Min مستقیماً از دودمان‌های چینی میانه [[دودمان سوئی|سوئی]] و [[تانگ]] سرچشمه گرفته‌اند. گویشوران فراوانی از مین در میان جوامع چینی در [[جنوب شرق آسیا]] حضور دارند. [[مین نان]] پرگویشورترین گونه مین خارج از فوجیان است.
بسیاری از زبان‌های مین ویژگی‌های قابل توجه از زبان چینی کهن را حفظ کرده‌اند و شواهد زبانی وجود دارد که نشان می‌دهد بیشتر گونه‌های مین مستقیماً از دودمان‌های چینی میانه [[دودمان سوئی|سوئی]] و [[تانگ]] سرچشمه گرفته‌اند. گویشوران فراوانی از مین در میان جوامع چینی در [[جنوب شرق آسیا]] حضور دارند. [[مین نان]] پرگویشورترین گونه مین خارج از فوجیان است.
[[File:Min dialect map.svg|thumb|right|upright=1.75|گروه‌های گویشی مین براساس ''[[اطلس زبانی چین]]'':{{آغاز ستون}}
[[File:Min dialect map.svg|thumb|right|upright=1.75|گروه‌های گویشی مین براساس ''[[اطلس زبانی چین]]'':{{آغاز ستون}}
{{Col-3}}
{{Col-3}}

نسخهٔ ‏۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۴:۱۲

مین
閩語 / 闽语
اقوام:Teochew people, Hoklo people, Fuzhou people, Putian people, Hainan people, غیره
پراکنش:سرزمین اصلی چین: فوجیان، گوانگ‌دونگ (اطراف چاوژو-شانتو و شبه‌جزیره لیژوهاینان، چجیانگ (شهرستان شنگسی، پوتو و شهرستان سانگنانتایوان، جوامع چیتی فرادریا در جنوب شرق آسیا و شمال‌شرقی ایالات متحده
تبار:چینی-تبتی
نیا:نیا-مین
زیرگروه‌ها:
ایزو ۶–۶۳۹mclr
زبان شناسی79-AAA-h to 79-AAA-l
گلاتولوگminn1248
گونه‌های نخستین
نامِ چینی
نویسه‌های چینی سنتی閩語
نویسه‌های چینی ساده‌شده闽语
پوژ هاکینBân gú
{{{mapalt}}}
پراکندگی زبان‌های مین

زبان‌های مین (چینی ساده‌شده:闽语، چینی سنتی 閩語، پین‌پین: Mǐn yǔ) خانواده‌ای از زبان چینی هستند که توسط ۳۰ میلیون نفر در استان فوجیان و مناطقی در شبه‌جزیره لیژو و هاینان، همین‌طور بومیان چائوشان در ژونگشان، سه شهرستان در جنوب ونژو، جواشان و تایوان بدان‌ها سخن گفته می‌شود.[۱] نام این خانواده از روی رود مین ریشه گرفته‌است. گویشوران گونه‌های مین نسبت به یکدیگر و سایر زبان‌های چینی فهم متقابل ندارند.

بسیاری از زبان‌های مین ویژگی‌های قابل توجه از زبان چینی کهن را حفظ کرده‌اند و شواهد زبانی وجود دارد که نشان می‌دهد بیشتر گونه‌های مین مستقیماً از دودمان‌های چینی میانه سوئی و تانگ سرچشمه گرفته‌اند. گویشوران فراوانی از مین در میان جوامع چینی در جنوب شرق آسیا حضور دارند. مین نان پرگویشورترین گونه مین خارج از فوجیان است.

گروه‌های گویشی مین براساس اطلس زبانی چین:

منابع

  1. Chinese Academy of Social Sciences (2012). 中国语言地图集(第2版):汉语方言卷 [Language Atlas of China (2nd edition): Chinese dialect volume]. Beijing: The Commercial Press. p. 110.