کامفیروز: تفاوت میان نسخه‌ها

مختصات: ۳۰°۱۶′۴۵″شمالی ۵۲°۱۷′۵۴″شرقی / ۳۰٫۲۷۹۲°شمالی ۵۲٫۲۹۸۳°شرقی / 30.2792; 52.2983
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۷: خط ۱۷:
|رشدجمعیت=
|رشدجمعیت=
|تراکم‌جمعیت=
|تراکم‌جمعیت=
|زبان= لری
|زبان=
|مذهب= شیعه
|مذهب= شیعه
|مساحت=
|مساحت=
خط ۳۳: خط ۳۳:


}}
}}
'''کامفیروز''' شهری لر نشین در [[استان فارس]] و مرکز [[بخش کامفیروز]] [[شهرستان مرودشت]] است. این شهر ۳٬۷۱۳ تن جمعیت در سرشماری نفوس و مسکن ۱۳۹۵ داشت.<ref name="جمعیت شهر">{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=https://www.amar.org.ir/Portals/0/census/1395/results/abadi/CN95_HouseholdPopulationVillage_07.xlsx|عنوان=نتایج سرشماری سال ۱۳۹۵ | ناشر =مرکز آمار ایران |تاریخ بازبینی=}}</ref>
'''کامفیروز''' شهری در [[استان فارس]] و مرکز [[بخش کامفیروز]] [[شهرستان مرودشت]] است. این شهر ۳٬۷۱۳ تن جمعیت در سرشماری نفوس و مسکن ۱۳۹۵ داشت.<ref name="جمعیت شهر">{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی=https://www.amar.org.ir/Portals/0/census/1395/results/abadi/CN95_HouseholdPopulationVillage_07.xlsx|عنوان=نتایج سرشماری سال ۱۳۹۵ | ناشر =مرکز آمار ایران |تاریخ بازبینی=}}</ref>


== پیشینه ==
== پیشینه ==

نسخهٔ ‏۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۲۱:۴۹

کامفیروز
کر
کشور ایران
استانفارس
شهرستانمرودشت
بخشکامفیروز
نام(های) پیشینقلعه نو
سال شهرشدن۱۳۸۲
مردم
جمعیت۳٬۷۱۳ تن[۱]
جغرافیای طبیعی
ارتفاع۱۷۰۰ تا ۳۷۰۰ متر
آب‌وهوا
میانگین دمای سالانه۲۵
میانگین بارش سالانه۵۰۰ میلیمتر
اطلاعات شهری
شهردارآقای رنجبر
پیش‌شمارهٔ تلفن۰۷۱
کامفیروز بر ایران واقع شده‌است
کامفیروز
روی نقشه ایران
۳۰°۱۶′۴۵″شمالی ۵۲°۱۷′۵۴″شرقی / ۳۰٫۲۷۹۲°شمالی ۵۲٫۲۹۸۳°شرقی / 30.2792; 52.2983

کامفیروز شهری در استان فارس و مرکز بخش کامفیروز شهرستان مرودشت است. این شهر ۳٬۷۱۳ تن جمعیت در سرشماری نفوس و مسکن ۱۳۹۵ داشت.[۱]

پیشینه

آنندراج در توصیف این شهر می‌نویسد: نام شهری بوده به فارس از ابنیهٔ پیروز یکم جد انوشیروان چون سال‌ها باران نمی‌آمد و او به دعای باران رفته در آن سرزمین باران ببارید و کام او برآمد آنجا شهری ساخته و کام‌فیروز نام نهاد. کام فیروز ناحیه است بر کنار بیشهٔ عظیم که درختان بلوط و بید و زعرور بسیار دارد و آن بیشه معدن شیران شرزه‌است و هوای آن سردسیر نزدیک به اعتدال است و آب آن خوشگوار و از رود است.

در ارتباط با کامفیروز و پیشینه تاریخی آن ادعای دیگری نیز مطرح است،اینکه در ان زمان و اکنون خانواده و فامیلی شجاعی وجود داشته است برای مثال در زمان هخامنشیان در کل ایالت بزگ فارس سه مرکز مهم اداری سیاسی وجود داشته‌است که یکی از آنها کامفیروز امروزی بوده‌است که البته نام آن کامفیروز نبوده و به آن کئوپریش می‌گفتند که اینها توسط فامیلی های شجاعی اداره می‌شدند.[نیازمند منبع] البته به گفته های هم خاک منطقه کامفیروز برای ساخت و سازهای هخامنشی ها استفاده می‌شده مثلا در تخت جمشید به عنوان چسب سنگ استفاده میکردند این نوع خاک پتروس نام داشته است بخاطر اینکه در تخت جمشید استفاده می شده به خاک ان کام اضافه شد کام در اصطلاح به معنی مقدس هست یعنی کام + پتروس که می شود کام پتروس بعدها به مرور زمان با تغییر کم کم این اسم به کامفیروز تبدیل شده است. حمدالله مستوفی در ۷۴۰ هجری قمری کامفیروز را معدن شیر آسیایی توصیف کرده‌است. اما هم‌اکنون این‌گونه جانوری در کل ایران منقرض شده‌است.

دیدنی‌ها

[[بهشت گمشده که در روستای مهجن اباد در کامفیروز واقع شده از مناظر طبیعی و بی نظیر استان فارس می‌باشد در این منطقه و در حوالی روستای منگان و مهجن آباد قرار دارد، نام قدیمی بهشت گمشده تنگ بستانک بوده است و پس از ثبت در سازمان جهانی میراث فرهنگی نام بهشت گمشده را گرفت. درختهای سر به فلک کشیده و ابهای روان و خنک زیر درختها در واقع یک بهشت واقعی را نشان می‌دهد در بالای بهشت روستایی وجود دارد به نام جیدرزار که جیدر نام نوعی پوشش گیاهی است و زار هم به معنی محل رویش است همانند بیدزار یا بنه زار مردمان این روستای تمام سنتی و حتی تا چند سال قبل هم برق. نداشته اند و هم اکنون با الاغ و چهارپایان برای رفت و امد استفاده میکنند بهشت گمشده در امتداد به تنگ شول میرسد و از امتداد سمت غرب به منطقه اردکان ختم می شود. (سجاد دیبا)

کناره‌های سد درودزن که در اراضی این منطقه قرار گرفته و نیز آبشار «آب روا» که در ورودی کامفیروز از سمت شیراز قرار دارد از دیدنی‌های منطقه هستند. علاوه بر این کامفیروز در یک جلگه وسیع واقع شده‌است که اطراف آن را رشته کوه‌ها و دامنه‌های پوشیده از درختان بلوط فراگرفته و دارای چشمه‌های جوشان فراوان است.[۲]

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ «نتایج سرشماری سال ۱۳۹۵». مرکز آمار ایران.
  2. اطلس گیتاشناسی استان‌های ایران، تهران: ۱۳۸۳ خ.

پیوند به بیرون