میرنجات اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده |نام = نجات اصفهانی |تصویر = |...» ایجاد کرد برچسب: عدم استفاده از یادکرد و پانویس |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
|امضا = |
|امضا = |
||
}} |
}} |
||
میرزا عبدالعادل اصفهانی (؟ - 1122) متخلص به نجات شاعر پارسی گوی سبک هندی می باشد. او فرزند سید محمدمومن مستوفی و از سادات کهگلویۀ فارس می باشد اما به سبب سکونت در اصفهان ، او را اصفهانی گفته اند. |
میرزا عبدالعادل اصفهانی (؟ - 1122) متخلص به نجات شاعر پارسی گوی سبک هندی می باشد. او فرزند سید محمدمومن مستوفی و از سادات کهگلویۀ فارس می باشد اما به سبب سکونت در اصفهان ، او را اصفهانی گفته اند.<ref> تذکره نصرآبادی - میرزا محمدطاهر نصرآبادی</ref> |
||
در زمان شاه سلیمان صفوی ، از منشیان دربار بوده و در مدح شاه شعر نیز سروده است. میر نجات در سال 1122 در اصفهان درگذشته است. |
در زمان شاه سلیمان صفوی ، از منشیان دربار بوده و در مدح شاه شعر نیز سروده است. میر نجات در سال 1122 در اصفهان درگذشته است.<ref> لطایف الخیال - محمد بن حمد دارابی </ref> |
||
== آثار == |
== آثار == |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
* دیوان اشعار نجات اصفهانی |
* دیوان اشعار نجات اصفهانی |
||
* مثنوی مسیر السالکین |
* مثنوی مسیر السالکین |
||
* مثنوی گُلِ کشتی |
* مثنوی گُلِ کشتی <ref> صیادان معنی - استاد محمد قهرمان </ref> |
||
== نمونه اشعار == |
== نمونه اشعار == |
||
| خط ۷۵: | خط ۷۵: | ||
{{ب|روزی که خط بندگی از ما گرفت عشق|این لوح از نگارش هستی سفید بود}} |
{{ب|روزی که خط بندگی از ما گرفت عشق|این لوح از نگارش هستی سفید بود}} |
||
{{پایان شعر}} |
{{پایان شعر}} |
||
== منابع == |
|||
{{پانویس|۲}} |
|||
نسخهٔ ۲۳ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۵:۳۳
نجات اصفهانی | |
|---|---|
| نام اصلی | میرزا سید عبدالعادل اصفهانی |
| درگذشته | 1122 هجری قمری اصفهان |
| آرامگاه | اصفهان |
| زمینه کاری | شعر |
| ملیت | ایرانی |
| دوره | صفویه |
| سبک نوشتاری | سبک هندی |
| دیوان اشعار | دیوان نجات اصفهانی |
| استاد | صائب تبریزی - وحید قزوینی |
| تأثیرپذیرفته از | صائب تبریزی - وحید قزوینی |
| پدر و مادر | میرزا محمد مومن حسینی مستوفی |
میرزا عبدالعادل اصفهانی (؟ - 1122) متخلص به نجات شاعر پارسی گوی سبک هندی می باشد. او فرزند سید محمدمومن مستوفی و از سادات کهگلویۀ فارس می باشد اما به سبب سکونت در اصفهان ، او را اصفهانی گفته اند.[۱] در زمان شاه سلیمان صفوی ، از منشیان دربار بوده و در مدح شاه شعر نیز سروده است. میر نجات در سال 1122 در اصفهان درگذشته است.[۲]
آثار
- دیوان اشعار نجات اصفهانی
- مثنوی مسیر السالکین
- مثنوی گُلِ کشتی [۳]
نمونه اشعار
| ای زهد ، سالهاست که شرمندۀ توایم | گر عاشقی امان بدهد بندۀ توایم |
| نباشد ناله و فریاد اهل دل ز مهجوری | سپند از قرب آتش می کند افغان ، نه از دوری |
| لباس سرمه ای ، ای کعبۀ نگاه مپوش | به مرگ من که دگر جامۀ سیاه مپوش | |
| ترا به جامه نیلوفری چه کار ای گل | به رنگ سایه خود این قبای راه مپوش |
| از گریه های مستی ام آخر گشود دل | سیلاب ، قفل خانه ما را کلید بود | |
| روزی که خط بندگی از ما گرفت عشق | این لوح از نگارش هستی سفید بود |