منشور استقلال اسرائیل

منشور استقلال اسرائیل
نویسنده(گان)	پیش‌نویس اول: تئودور هرتسل پیش‌نویس دوم: موشه شارت داوید رمز فلیکس روزنبلیت موشه شاپیرا اهرون صیزلینگ پیش‌نویس سوم: داوید بن گوریون خاخام یهودا لیو هکاهن فیشمن اهرون صیزلینگ موشه شارت
امضاء‌کننده(گان)	داوید بن گوریون دانیل اوستر ایتسحاک بن صوی مردخای بن توو الیاهو برلین پرتس برنشتین راشل کهنکاگان الیاهود دوبکین خاخام یهودا لیو هکاهن فیشمن خاخام وولف ذئب گلد مئیرویلنر آرگوف آوراهام گرانووسکی ایتسحاک گرین بویم خاخام کالمن کاهانا الیعزر کاپلان آوراهام کاتسانلسون سعدیا کوبشی موشه کول خاخام ایتسحاک مئیر لوین مئیرداوید لوونشتین صوی لوریا گلدا مئیرسون ناحوم نیر-رافالکس داوید صوی پینکاس فلیکس روزنبلیت داوید رمز برل رافتور صوی سگال مردخای شتنر بن- صوی شترنبرگ بحور- شالوم شتریت موشه شاپیرا موشه شارت هرتسل وردی مئیرویلنر زراح ورهاپتیگ اهرون صیزلینگ
آرمان	تشکیل دولت یهودی در قسمتی از سرزمین تاریخی یهودیان، با پایان قیومیت بریتانیا بر فلسطین.

منشور استقلال اسرائیل (به عبری: הכרזת העצמאות של מדינת ישראל) در تاریخ ۱۴ مه ۱۹۴۸ میلادی - ۵ ایار ۵۷۰۸ عبری - ۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ خورشیدی و هم‌زمان با پایان قیمومیت بریتانیا بر فلسطین، توسط اعضای مجمع موقت ملی اسرائیل به امضا رسید.

این منشور تلاش ملت یهود را برای بازگشت به سرزمین تاریخی قوم یهود و اعلام برپائی کشور مستقل اسرائیل بر اساس قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل بازگو می‌کند و به نام دولت آینده اسرائیل تعهد می‌دهد که اعراب مقیم این کشور از آزادی و تساوی حقوق کامل برخوردار خواهند بود.

بر اساس تقویم عبری در اسرائیل، روز ۵ ایار، تعطیل رسمی و از اعیاد ملی است. در مقابل فلسطینی‌ها سالگرد تاسیس اسرائیل را «یوم النکبه» (روز نکبت) می‌نامند.

تاریخچه

در تاریخ ۱۴ مه ۱۹۴۸ میلادی (۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ خورشیدی)، ۲۵۰ صهیونیست در موزه وقت تل‌آویو، جلسه‌ای را تشکیل داده و تصمیماتی را اتخاذ کردند که آن جلسه را به یکی از مهمترین و تاریخی‌ترین جلسات قرن بیستم تبدیل کرد.

متن منشور استقلال

داوید بن گوریون، رئیس مجمع ملی که درآن زمان رئیس آژانس یهود (سوخنوت) بود، منشوراستقلال اسرائیل را برای اولین بار قرائت کرد.

شماره ۱۶ مه ۱۹۴۸ روزنامه فلسطین پست که بعدها به اورشلیم پست تغییر نام داد. در تیتر اصلی نوشته شده: «کشور اسرائیل متولد شد»

«در سرزمین اسرائیل بود که ملت یهود به پا خاست و در همین سرزمین بود که چهره معنوی و ماهیت مذهبی و سیاسی این ملت شکل گرفت و از سیادت و حق حاکمیت ملی برخوردار گردید. درخاک سرزمین اسرائیل بود که یهودیان فرهنگ ملی و جهانشمول خویش را به وجود آوردند و تورات «کتاب کتابهای جاودانه» را برای جهانیان به ارمغان آوردند.

با آن که ملت یهود ازسرزمین خود با زور و اجبار رانده شد و درسرزمینهای بیگانه پراکنده گردید، انسان یهودی وابستگی و تعلق خود را به سرزمین اسراییل به دست فراموشی نسپرد و هیچگاه از نیایش و امید برای بازگشت دگربار به میهن اجدادی و رسیدن دوباره به آزادی سیاسی باز نایستاد.

به دلیل تعلقات تاریخی و سنتی، یهودیان در تمامی نسلهای خود در آرزوی بازگشت به سرزمین اسرائیل و استقرار دوباره در میهن باستانی خود بوده‌اند: و در نسلهای اخیر بازگشت همگانی یهودیان به سرزمین اسرائیل رخ داده‌است، که در چارچوب پیشگامان و پیشآهنگان و مبارزان، روح یهودی را به این سرزمین بازگردانده اند؛ زبان عبری احیا شده‌است، شهرها و روستاهائی را شالوده ریزی کرده و برپا ساخته‌اند، و کشوری شکل گرفته که براقتصاد و فرهنگ خود حاکم شده‌است، و درواقع موجودیت اجتماعی، فرهنگی و ملی سرزمین اسراییل را زنده کرده‌اند. این ملتی است که دراشتیاق صلح به سرمی برد و ازخود دفاع می‌کند و برکت پیشرفت برای زندگی همه ساکنان این سرزمین را بشارت می‌دهد و جان خود را درراه استقلال ملی خویش نثار می‌کند.

درسال ۱۸۹۷ کنگره صیونی با فراخوانی تئودور (بنیامین زئب) هرتسل، که رویای شالوده ریزی کشور یهود را بشارت داده بود، برپا گردید، و حق ملت یهود را برای برپائی کیان ملی درسرزمین پدری خویش اعلام کرد.

این حق دراعلامیه بالفور درتاریخ دوم نوامبر ۱۹۱۷ به رسمیت شناخته شد، و مجمع عمومی ملل متفق آن را تصویب کرد. این مجمع به رابطه تاریخی ملت یهود و سرزمین اسرائیل اعتبار بین المللی بخشید و تائید کرد که ملت یهود ازحق خویش برای بهره مند بودن از استقرار در خانه ملی خود برخوردار است.

فاجعه «شوآه» (هولوکاست)، که طی آن میلیونها نفرازیهودیان اروپا کشته شدند، باردیگربه روشنی و بدون هیچ تردیدی ثابت کرد که راهکار معضل ملت یهود که از نداشتن مام میهن و استقلال برای خود ناشی می‌شد، برپاسازی دوباره کشور یهودی در سرزمین اسرائیل است. کشور یهود باید به روی همه یهودیان گشوده باشد و به ملت یهود مقام و جایگاه یک ملت متساوی الحقوق با سایرملل را اعطا کند.

پناهندگان بازمانده ازکشتار هولناک نازیها دراروپا و یهودیان در دیگر سرزمینها علیرغم همه سختیها و موانع و مخاطرات، از مهاجرت به سرزمین اسرائیل باز نایستادند و دمی از پیگیری حق خود در برخورداری از زندگی توام با احترام بشری و بهره مندی از آزادی در میهن خود فرو نماندند.

درجنگ جهانی دوم، یهودیان بازگشته به سرزمین اسراییل، تمامی توان خود را دراختیار مبارزه ملتهای صلح خواه علیه نازیها قرار دادند، و در این راه بهترین فرزندان خود را قربانی کردند و به گردونه مبارزه با نازیها دست یاری دادند که ازثمرات این تکاپوی عظیم، همه ملل جامعه متحد جهانی بهره مند شدند.

در ۲۹ ماه نوامبر سال ۱۹۴۷ قطعنامه‌ای به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید که مقررمی کند کشور یهودی باید در سرزمین اسرائیل برپا شود. در این قطعنامه از ساکنان سرزمین تاریخی اسرائیل خواسته شده که خود اقدامات لازم را برای اجرای مفاد این قطعنامه به عمل آورند. این قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل که در آن حق یهودیان برای برپائی دوباره کشور خود مورد تائید قرار گرفته، ابطال ناپذیر است.

این حق مسلم ملت یهود است که مانند هر ملت دیگری از استقلال ملی برخوردار گردیده و دارای حاکمیت ملی خویش باشد.

بنابراین ما، اعضای شورای مردمی، نمایندگان جامعه یهودی و جنبش صهیونیسم، همزمان با پایان گرفتن قیمومت بریتانیا براین خاک، در اینجا گرد آمده‌ایم و به برکت حق طبیعی و تاریخی مان، و با تکیه بر مصوبه مجمع عمومی سازمان ملل متحد، برپائی کشور مستقل یهودی در سرزمین اسرائیل را اعلام می‌کنیم.

ما تعیین می‌کنیم که ازلحظه پایان گرفتن قیمومت بریتانیا، که امشب خواهد بود، ازبامداد شنبه ششم ماه ایار سال پنج هزار و هفتصد و هشت عبری (پانزدهم ماه مه سال ۱۹۴۸ میلادی) و تا برپائی بنیادها ونهادهای حکومتی برگزیده مردم که امری واجب برای هر کشور است، و براساس قانون اساسی کشور که تصویب مجلس موسسان تدوین و تصویب خواهد شد، و این امر حداکثر تا اول اکتیر ۱۹۴۷ انجام خواهد گردید، مجمع ملی به مثابه شورای موقت کشوری عمل خواهد کرد، و نهاد اجرائی آن، امور ملت را اداره خواهد کرد، و به مثابه دولت موقت کشوریهودی؛ کشوراسراییل خواهد بود.

درهای کشوراسراییل به روی مهاجرت و بازگشت یهودیان و گردآوری پراکندگان در سراسر جهان گشوده‌است. دولت اسرائیل برای آبادانی وعمران این سرزمین به سود همه ساکنان آن تلاش خواهد کرد. کشور اسراییل برپایه اصول آزادی، عدالت و صلح که آرمان و خواست همه پیامبران یهود بوده‌است، برپا می‌شود. کشوراسرائیل تساوی حقوق اجتماعی و سیاسی کامل را برای همه ساکنان آن، بدون تفاوت میان پیروان مذاهب، نژادها و جنسیتهای مختلف رعایت می‌کند و آزادی مذهب، وجدان، زبان، آموزش و فرهنگ را محترم می‌شمارد. اسرائیل پاسدار اماکن مقدس همه ادیان خواهد بود و به اصول منشورجهانی ملل متحد وفادار خواهد ماند و برای اجرای قطعنامه ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ تلاش خواهد کرد و به هدف تامین وحدت اقتصادی سراسر این سرزمین، اقدام خواهد کرد.

ما سازمان ملل متحد را فرا می‌خوانیم به ملت یهود برای بنیان نهادن کشور خود دست یاری دهد و اسرائیل را بعنوان عضوی متساوی الحقوق با کشورهای دیگر بپذیرد.

ما اعراب ساکن کشوراسرائیل را – حتی در این روزهائی که در معرض هجوم خونین آنان قرار داریم - فرا می‌خوانیم صلح را رعایت کنند و به شکل گیری کشور جدید دست یاری دهند و ازحق شهروندی کامل بهره مند گردند و در همه نهادها و بنیادهای ملی و حکومتی دارای نمایندگان خویش باشند.

ما دست صلح و حسن همجواری به سوی همه کشورهای همسایه و ملتهای آنها دراز می‌کنیم و آنان را به همکاری و همیاری با ملت مستقل یهود در سرزمین پدری او فرا می‌خوانیم. کشور اسرائیل حاضر است سهم خود را در تلاش مشترک برای پیشبرد سراسر کشورهای خاورمیانه ایفا کند.

ما ملت یهود درسرزمینهای پراکندگی را فرامی خوانیم با مهاجرت خویش به کشور نوپای اسرائیل آن را تقویت کنند و برای آبادانی کشور یهودی دست یاری دهند و در پیکاری که به هدف اجرای آرمانهای دیرینه یهودیان به هدف باز رسیدن به نجات قوم اسرائیل جریان دارد سهیم گردند.

با توکل به صخره اسرائیل (پروردگار یکتا)، ما گردآمدگان درنشست مجمع موقت ملی درشهر تل آویو، امروز و دراین شامگاه شنبه پنجم ماه ایار از سال پنج هزارو هفتصد وهشت عبری (چهاردهم ماه مه سال ۱۹۴۸ میلادی) با امضای خود شاهدی براعلامیه استقلال درخاک میهن خود هستیم».

منابع

• Wikipedia contributors, «Declaration of Independence (Israel),» Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Declaration_of_Independence_%28Israel%29&oldid=220807069 (accessed July ۱۶, ۲۰۰۸).