الحمد لله: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایش پیشرفتهٔ همراه
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایش پیشرفتهٔ همراه
خط ۱: خط ۱:
'''الحمد لله''' {{عربی|ٱلْحَمْدُ لِلَّٰهِ}} عبارتی عربی است که به معنا «ستايش خدا» و «سپاس مخصوص خداست» می‌باشد. استفاده از آن بین تمام [[مسلمانان]] و همچنین [[عرب]] زبانان [[مسیحی]] و [[یهودی]] مرسوم است هرچند غالباً [[مسلمان|مسلمانان]] به دلیل مرکزیت این عبارت خاص درون متون [[قرآن]] و [[احادیث]] [[محمد]] پیامبر اسلام معمول است. این عبارت شبیه واژهٔ [[عبری]] ''[[هله‌لویا]]'' است. (سپاس خدا را) הַלְלוּיָהּ.
'''الحمد لله''' {{عربی|ٱلْحَمْدُ لِلَّٰهِ}} عبارتی اسلامی است به زبان عربی که به معنا «ستايش خدا» و «سپاس مخصوص خداست» می‌باشد. استفاده از آن بین تمام [[مسلمانان]] و همچنین [[عرب]] زبانان [[مسیحی]] و [[یهودی]] مرسوم است هرچند غالباً [[مسلمان|مسلمانان]] به دلیل مرکزیت این عبارت خاص درون متون [[قرآن]] و [[احادیث]] [[محمد]] پیامبر اسلام معمول است. این عبارت شبیه واژهٔ [[عبری]] ''[[هله‌لویا]]'' است. (سپاس خدا را) הַלְלוּיָהּ.


معنای عمیق الحمد لله مورد تفاسیر بسیار بوده‌است.
معنای عمیق الحمد لله مورد تفاسیر بسیار بوده‌است.

نسخهٔ ‏۳۰ مارس ۲۰۲۰، ساعت ۰۱:۱۸

الحمد لله (به عربی: ٱلْحَمْدُ لِلَّٰهِ) عبارتی اسلامی است به زبان عربی که به معنا «ستايش خدا» و «سپاس مخصوص خداست» می‌باشد. استفاده از آن بین تمام مسلمانان و همچنین عرب زبانان مسیحی و یهودی مرسوم است هرچند غالباً مسلمانان به دلیل مرکزیت این عبارت خاص درون متون قرآن و احادیث محمد پیامبر اسلام معمول است. این عبارت شبیه واژهٔ عبری هله‌لویا است. (سپاس خدا را) הַלְלוּיָהּ.

معنای عمیق الحمد لله مورد تفاسیر بسیار بوده‌است.

این عبارت سه بخش دارد:

  • «الـ»: حرف تعریف
  • «حمدُ»: به معنای «احساس سپاسگزاری» در برابر شکر، «واژگان سپاسگزاری»
  • «لله»: حرف اضافه + اسم الله. لـِ حرف اضافه‌ای به معنای «برای» است.

کاربرد

اولین عبارت اولین سوره قرآن الحمد لله است و که خدا در این سوره ادب عبودیت را می‌آموزد، و تعلیم می‌دهد که بنده او لایق آن نبود که او را حمد گوید، و فعلاً که می‌گوید، به تعلیم و اجازه خود او است، او دستور داده که بنده‌اش بگوید.[۱]

منابع

  1. «تفسیرالمیزان». دریافت‌شده در ۱۵ مهر ۱۳۹۲.