فرضیه سحابی

فرضیه سحابی (به انگلیسی: Nebular hypothesis) نظریه‌ی غالب اولیه در میان دانشمندان در خصوص ایجاد منظومه‌ی شمسی، بر این اساس که سیاره‌ها از ابر غباری شکل گرفته‌اند که حول خورشید جوان به آهستگی در چرخش بوده است. بعداً در سال ۱۹۰۰، توماس چراودر چمبرلین و فارست ری مالتون تصور کردند ستاره‌ای سرگردان به خورشید نزدیک شده است. در نتیجه، زائده‌ی سیگار مانندی از مواد از سطح خورشیدی جدا شده است. با دور شدن ستاره در حال عبور، مواد جدا شده از سطح خورشید همچنان به دور خورشید می چرخند و به آرامی به شکل سیارات متراکم می‌شوند. آنها معتقد بودند خورشید توسط سحابی خورشیدی احاطه شده است كه بیشتر آن هیدروژن و هلیوم را به همراه آن چه ممكن است به عنوان گرد و غبار نامیده شود، احاطه كرده است. اصطکاک و برخورد ذرات منجر به تشکیل ابر قرص شکل شد و سیارات از طریق فرآیند تجمیع شکل گرفتند. این پذیرفته‌ترین مدل در زمینه کیهان‌شناسی برای توضیح شکل‌گیری و تکامل منظومه شمسی (و همچنین سایر منظومه‌های ستاره‌ای) است. این نظریه نشان می دهد منظومه شمسی از ماده‌ی سحابی تشکیل شده است. این تئوری توسط امانوئل کانت پرداخته شد و در تاریخ طبیعی جهان و نظریه آسمان‌ها به سال ۱۷۵۵ منتشر شد و سپس در سال ۱۷۹۶ توسط پیر لاپلاس اصلاح شد. این نظریه ابتدا فقط در مورد منظومه شمسی به کار می‌رفت، اما درباره فرایند شکل گیری سیستم سیاره‌ای در سراسر هستی به کار می‌ٰرود.