خانقین: تفاوت میان نسخهها
نجات ۱ منبع و علامتزدن ۰ بهعنوان مرده.) #IABot (v2.0 |
←پیشینه: اصلاح اشتباه تایپی برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
شهر خانقین در ۱۵۵ کیلومتری شمال شرقی [[بعقوبه]]، مرکز [[استان دیاله]] واقع شدهاست و در گذشته به راه [[خراسان]] معروف بود. خانقین در در دوران [[آشور|آشوری]]ها و [[اکد|اکدی]]ها راه بازرگانی دولت بوده و از آنجا به عنوان محلی برای استراحت بازرگانان ایرانی و هندی استفاده میشد که رهسپار آنجا میشدند.<ref name="آکانیوز">پل الون هدیه یک دختر قاجاری به شهر خانقین. در: [http://www.aknews.com/fa/aknews/1/69796/ آکانیوز]{{پیوند مرده|date=اکتبر ۲۰۱۹ |bot=InternetArchiveBot }}. بازدید: سپتامبر ۲۰۰۹.</ref> همچنین [[جاده ابریشم]] پس از گذر از کرمانشاه و قصرشیرین از این شهر نیز میگذشتهاست. |
شهر خانقین در ۱۵۵ کیلومتری شمال شرقی [[بعقوبه]]، مرکز [[استان دیاله]] واقع شدهاست و در گذشته به راه [[خراسان]] معروف بود. خانقین در در دوران [[آشور|آشوری]]ها و [[اکد|اکدی]]ها راه بازرگانی دولت بوده و از آنجا به عنوان محلی برای استراحت بازرگانان ایرانی و هندی استفاده میشد که رهسپار آنجا میشدند.<ref name="آکانیوز">پل الون هدیه یک دختر قاجاری به شهر خانقین. در: [http://www.aknews.com/fa/aknews/1/69796/ آکانیوز]{{پیوند مرده|date=اکتبر ۲۰۱۹ |bot=InternetArchiveBot }}. بازدید: سپتامبر ۲۰۰۹.</ref> همچنین [[جاده ابریشم]] پس از گذر از کرمانشاه و قصرشیرین از این شهر نیز میگذشتهاست. |
||
نام خانقین در فارسی میانه دوخانَگ (دوخانه) بوده که پس از اسلام به آن شکل عربی داده و بهجای واژه فارسی دو، پسوند عربی |
نام خانقین در فارسی میانه دوخانَگ (دوخانه) بوده که پس از اسلام به آن شکل عربی داده و بهجای واژه فارسی دو، پسوند عربی ین را به آن افزودند.<ref>محمدی ملایری، محمد: فرهنگ ایران در دوران انتقال از عصر ساسانی به عصر اسلامی، جلد دوم: دل ایرانشهر، تهران، انتشارات توس ۱۳۷۵.</ref> |
||
در زمان صدام حسین و در پی [[عملیات انفال|سیاست عربیسازی]] او، شمار زیادی از مردم خانقین و روستاهای آن به جنوب عراق منتقل شدند و محلههایی عربنشین از کوچیدگان عرب در خانقین درست شد. برای نمونه: محله «شعله» در [[ارکوازی]]، «[[۷ نیسان]]» در [[کاریز]]، الاشتراکیة در [[ملکشاه]]، «[[آبو عبیدة ابن الجراح]]» در عالیآبه، کویخا زوراب و «التآمیم» در تولهفروش. در هر محله ۱۰۰ تا ۱۵۰ خانوار عرب مستقر شدند.<ref>[http://www.khanaqin.com/index.php?Itemid=39&id=26&option=com_content&task=view وبگاه خانقین] (به کردی سورانی). بازدید: سپتامبر ۲۰۰۹.</ref> |
در زمان صدام حسین و در پی [[عملیات انفال|سیاست عربیسازی]] او، شمار زیادی از مردم خانقین و روستاهای آن به جنوب عراق منتقل شدند و محلههایی عربنشین از کوچیدگان عرب در خانقین درست شد. برای نمونه: محله «شعله» در [[ارکوازی]]، «[[۷ نیسان]]» در [[کاریز]]، الاشتراکیة در [[ملکشاه]]، «[[آبو عبیدة ابن الجراح]]» در عالیآبه، کویخا زوراب و «التآمیم» در تولهفروش. در هر محله ۱۰۰ تا ۱۵۰ خانوار عرب مستقر شدند.<ref>[http://www.khanaqin.com/index.php?Itemid=39&id=26&option=com_content&task=view وبگاه خانقین] (به کردی سورانی). بازدید: سپتامبر ۲۰۰۹.</ref> |
نسخهٔ ۲۵ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۵۶
خانقین | |
---|---|
مختصات: | |
جمعیت | ۶۰۸۰۰ |
خانَقین (به انگلیسی: Khanaqin) از شهرهای پرجمعیت استان دیاله در عراق در نزدیکی مرز ایران است، اکثریت مردم خانقین را کردهای کلهر و فیلی تشکیل میدهند، و تعدادی خانوار ترکمن و عرب هم در این شهر ساکن هستند. این شهر پیوندهای عمیقی از نظر فرهنگی و گویش با شهرهای مرزی استان کرمانشاه (همچون قصر شیرین، سر پل ذهاب، گیلانغرب، اسلامآباد غرب) و استان ایلام مانند ایوان دارد. بسیاری از مردم این شهرها دارای نسبت خویشاوندی با یکدیگر هستند.
پیشینه
شهر خانقین در ۱۵۵ کیلومتری شمال شرقی بعقوبه، مرکز استان دیاله واقع شدهاست و در گذشته به راه خراسان معروف بود. خانقین در در دوران آشوریها و اکدیها راه بازرگانی دولت بوده و از آنجا به عنوان محلی برای استراحت بازرگانان ایرانی و هندی استفاده میشد که رهسپار آنجا میشدند.[۳] همچنین جاده ابریشم پس از گذر از کرمانشاه و قصرشیرین از این شهر نیز میگذشتهاست.
نام خانقین در فارسی میانه دوخانَگ (دوخانه) بوده که پس از اسلام به آن شکل عربی داده و بهجای واژه فارسی دو، پسوند عربی ین را به آن افزودند.[۴]
در زمان صدام حسین و در پی سیاست عربیسازی او، شمار زیادی از مردم خانقین و روستاهای آن به جنوب عراق منتقل شدند و محلههایی عربنشین از کوچیدگان عرب در خانقین درست شد. برای نمونه: محله «شعله» در ارکوازی، «۷ نیسان» در کاریز، الاشتراکیة در ملکشاه، «آبو عبیدة ابن الجراح» در عالیآبه، کویخا زوراب و «التآمیم» در تولهفروش. در هر محله ۱۰۰ تا ۱۵۰ خانوار عرب مستقر شدند.[۵]
حمداله مستوفی در تاریخ ۷۴۰ ه۰ق خانقین را همراه با قصرشیرین و حلوان از بلاد عرب ذکر میکند شهر خانقین امروزه به عنوان یکی از مناطق مورد بحث و جدال میان دولت مرکزی عراق و دولت سرزمین کردستان عراق بهشمار میآید و ادارات دولتی این شهر بعد از سقوط رژیم سابق عراق در سال ۲۰۰۳ توسط دولت اقلیم کردستان عراق اداره میشود.[۳]
مراکز آموزش عالی
در حال حاضر دو مرکز آموزش عالی در خانقین فعالیت میکند:
- دانشکدهٔ هنر (ادبیات)، وابسته به دانشگاه بغداد، ۲۰۰۴. وبسایت
- مؤسسهٔ آموزش تربیت بدنی خانقین، ۲۰۰۴. دربارۀ مؤسسه
پل الون
پل الون در مرکز شهر خانقین و بر روی رودخانه الوند واقع است که از کوههای دالاهو در کرمانشاه سرچشمه گرفته و پس از گذر از سرپل ذهاب و قصرشیرین وارد استان دیاله در بخش کردنشین عراق میشود و نام رودخانه دیاله به خود میگیرد. ساسانیان در آن دوران به علت سیلابهای شدید این پل را که از ۲۴ پایه تشکیل شدهاست بنیاد کردند و تا دوران یاقوت حموی نیز این پل پابرجا بودهاست. این پل در دوران ساسانیها بدین شیوه کنونی نبوده، بلکه پهنای این پل ۱۵۰ متر و ارتفاع آن از سطح زمین ۶ متر بودهاست.
بر پایهٔ منابع تاریخی برای نخستین بار پل اَلوَن ۱۶۰۰ سال پیش در شهر خانقین ساخته شد و بعد از تخریب آن بار دیگر در سال ۱۸۶۰ توسط خواهر محمدعلی میرزای دولتشاه، والی سابق کرمانشاه مرمت و بازسازی شد.
وی در سال ۱۸۵۵ برای زیارت اماکن مقدس شیعیان در کربلا و نجف اشرف راهی خانقین شد، اما در آن سال با سیلاب سختی مواجه شده و تصمیم میگیرد هزینه سفر خود را به علاوهٔ هزینهای بیشتر برای ساخت پلی در خانقین صرف کند. وی شماری معمار اصفهانی را با خود به خانقین آورد و با استفاده از چوب گردوی واردشده از کرمانشاه این پل ساخته شد.[۳]
منابع
- ^ سایت http://www.khanaqin.com/ و نسخههای انگلیسی و عربی
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ دانشنامه اسلام:خانقین
- ↑ سایر فرق> غلات (اهل حق)
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ پل الون هدیه یک دختر قاجاری به شهر خانقین. در: آکانیوز[پیوند مرده]. بازدید: سپتامبر ۲۰۰۹.
- ↑ محمدی ملایری، محمد: فرهنگ ایران در دوران انتقال از عصر ساسانی به عصر اسلامی، جلد دوم: دل ایرانشهر، تهران، انتشارات توس ۱۳۷۵.
- ↑ وبگاه خانقین (به کردی سورانی). بازدید: سپتامبر ۲۰۰۹.