راه شاهی: تفاوت میان نسخهها
مسیر راه شاهی |
Fatranslator (بحث | مشارکتها) جز ربات:افزودن الگو ناوباکس {{شاهنشاهی هخامنشی}}+تمیز+ |
||
خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
{{راه شاهی}} |
{{راه شاهی}} |
||
{{راههای بازرگانی}} |
{{راههای بازرگانی}} |
||
{{شاهنشاهی هخامنشی}} |
|||
{{تاریخ ایران-خرد}} |
{{تاریخ ایران-خرد}} |
نسخهٔ ۱۸ ژوئن ۲۰۱۹، ساعت ۲۳:۲۷
راه شاهی به فرمان داریوش بزرگ هخامنشی ساخته شد. این شاهراه تخت جمشید را به پاسارگاد، شوش و دیگر شهرهای شاهنشاهی متصل میکرده و بنابر کشفیات جدید احتمالاً از تنگهٔ بلاغی که در فاصلهٔ میان تخت جمشید و پاسارگاد قرار دارد، عبور میکرده است.
راه شاهی ۲۶۹۹ کیلومتر (۱۶۷۷ مایل) درازا داشت و حدوداً هر ۲۴ کیلومتر دارای یک توقفگاه بود که ۱۱۱ ایستگاه میشد.[۱]
راه شاهی نخستین شاهراه شناخته شدهٔ ایران و نخستین شاهراه بینالمللی جهان است. در خوزستان این راه از بهبهان شوش، شوشتر و رامهرمز عبور میکردهاست.
فرمان احداث راه
پیرموان سال ۴۲۲ پیش از میلاد مسیح، داریوشیکم در ایران بر اریکه قدرت تکیه زد و احتمالاً پس از سرکوب شورشها فرمان ساخت یک سلسله جادههای پهن و عریض نمود که یکی از آنها راه سلطنتی نام داشت و در زمان خود جزء بهترین شاهراهها محسوب میشد. راهی که بعدها توسط امپراتوری رم نیز همچنان مورد استفاده قرار گرفت. کیفیت این راه چنان بالا بود که پیکهای نامهرسان میتوانستند مسافتی معادل ۲۶۹۹ کیلومتر را تنها در مدت هفت روز بپیمایند. همچنین در این راه چاپارخانههای زیادی برای تعویض اسبهای نامهرسانها بود. سربازان نیز در بیشتر جاهای این راه برای برقراری امنیت وجود داشتند.
ما فقط دربارهٔ دو انتهای راه، شوش و سارد، اطمینان داریم. دو نظر دربارهٔ مسیر راه شاهی در آناتولی (ترکیه) وجود دارد: مسیر شمالی که بر اساس روایت هرودوت از رودخانهٔ هالیس می گذشتهاست و مسیر جنوبی که خط سیر معمول تری را در نظر میگیرد که در دورههای پسین تر از آن استفاده میکردهاند.[۲]ویلیام رمزی بزرگترین متخصص باستانشناسی آناتولی از مسیر شمالی حمایت کردهاست که امروزه نیز طرفداران بسیار دارد.[۳]
منابع
- ↑ The Persian Empire elkriver.k12.mn.us «Cyrus the Great Founds an Empire» 18 October 2014
- ↑ W. Kleiss, Ein Abschnitt der Acheamenidischen Konigsstrasse von Pasargade und Persepolis nach Susa, bei Naqsh-i Rustam, AMI 14, 1981. p45-53
- ↑ ٌW. Ramsay, Historical Geography of Asia Minor, London: John Murrray, 1890