علویان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ←‏منسوب به علی بن ابی‌طالب: replaced: ها ← ‌ها ، ه اند. ← ه‌اند.، تاثیر ← تأثیر (2) با ویرایشگر خودکار فارسی
خط ۱۱: خط ۱۱:
* [[علویان (سوریه)]]
* [[علویان (سوریه)]]


<blockquote>تحولات فرهنگی دوره علویان </blockquote>هجرت علویان به طبرستان و [[دیلمان|دیلم]]، تأثیرات فرهنگی مهمی در آن مناطق بر جای نهاد. وقتی [[یحیی بن عبدالله]] وارد آنجا شد،‌مردم دیلم را به اسلام دعوت کرد و مسجدی بنا کرد. او قلوب مردم را به سوی [[اسلام]] سوق داد. بعدها حضور علویان در منطقه به تدریج بر افکار و اذهان مردم تأثیرات مثبتی گذاشت، به خصوص که مردم آنان را به پاکی،‌زهد و [[پرهیزگاری|تقوا]] می شناختند.
<blockquote>تحولات فرهنگی دوره علویان </blockquote>هجرت علویان به طبرستان و [[دیلمان|دیلم]]، تأثیرات فرهنگی مهمی در آن مناطق بر جای نهاد. وقتی [[یحیی بن عبدالله]] وارد آنجا شد،‌مردم دیلم را به اسلام دعوت کرد و مسجدی بنا کرد. او قلوب مردم را به سوی [[اسلام]] سوق داد. بعدها حضور علویان در منطقه به تدریج بر افکار و اذهان مردم تأثیرات مثبتی گذاشت، به خصوص که مردم آنان را به پاکی،‌زهد و [[پرهیزگاری|تقوا]] می شناختند.


[[داعی کبیر|حسن بن زید]] (داعی کبیر)،‌در همان آغاز حرکت خود به مردم اعلام کرد: برای بر پاداشتن [[قرآن|کتاب خدا]] و سنت [[محمد]] پیامبر خدا و [[امر به معروف و نهی از منکر]] با شما بیعت می کنم. وی حرکت تبلیغی خود را بر همین اساس که نشان از خط مشی معین او دارد،‌آغاز کرد و برای کارگزاران خود، دستورالعملی بدین شرح صادر کرد تا بدان عمل کنند:<blockquote>« ۱. به کتاب و سنت پیامبر و آنچه که به طور یقین از [[امیرالمؤمنین|امیرمومنان]] علی در [[اصول دین|اصول]] و [[فروع دین|فروع]] رسیده، عمل شود.</blockquote><blockquote>۲. حضرت علی را بر همه [[امت]] برتر بدانند.</blockquote><blockquote>۳. مردم را از اعتقاد نسبت به [[جبرگرایی|جبر]] و تشبیه، به شدت بازدارند و از دشمنی با [[موحد|موحدان]] که به [[عدل (کلام)|عدل]] و [[توحید (اسلام)|توحید]] معتقدند،‌بر حذر باشند.</blockquote><blockquote>۴. [[بسم الله الرحمن الرحیم]] را با صدای بلند (به جهر) در [[نماز (اسلام)|نمازها]] بخوانند.</blockquote><blockquote>۵. در [[نماز صبح]]،‌ [[قنوت]] را به جا آورند.</blockquote><blockquote>۶. برای [[نماز میت]]، پنج [[تکبیر]] بگویند.</blockquote><blockquote>۷. هنگام [[وضو]] گرفتن، مسح کفشها ترک شود.</blockquote><blockquote>۸. حی علی خیر العمل در [[اذان]] و [[اقامه]] گفته شود.»</blockquote>حسن بن زید با این منشور به تبیین [[حکومت دینی]] خود پرداخت و مبلغانی را به شهرها روانه کرد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تاریخ تشیع ۲: دولت ها،‌خاندان ها و آثار علمی و فرهنگی شیعه|نام خانوادگی=حسین حسینیان مقدم، منصور داداش نژاد،‌ حسین مرادی نسب و محمدرضا هدایت پناه زیر نظر دکتر سید احمدرضا خضری|نام=|ناشر=پژوهشگاه حوزه و دانشگاه|سال=۱۳۹۳|شابک=۹۷۸-۹۶۴-۷۷۸۸-۳۷-۳|مکان=تهران و قم|صفحات=۱۸}}</ref>
[[داعی کبیر|حسن بن زید]] (داعی کبیر)،‌در همان آغاز حرکت خود به مردم اعلام کرد: برای بر پاداشتن [[قرآن|کتاب خدا]] و سنت [[محمد]] پیامبر خدا و [[امر به معروف و نهی از منکر]] با شما بیعت می کنم. وی حرکت تبلیغی خود را بر همین اساس که نشان از خط مشی معین او دارد،‌آغاز کرد و برای کارگزاران خود، دستورالعملی بدین شرح صادر کرد تا بدان عمل کنند:<blockquote>« ۱. به کتاب و سنت پیامبر و آنچه که به طور یقین از [[امیرالمؤمنین|امیرمومنان]] علی در [[اصول دین|اصول]] و [[فروع دین|فروع]] رسیده، عمل شود.</blockquote><blockquote>۲. حضرت علی را بر همه [[امت]] برتر بدانند.</blockquote><blockquote>۳. مردم را از اعتقاد نسبت به [[جبرگرایی|جبر]] و تشبیه، به شدت بازدارند و از دشمنی با [[موحد|موحدان]] که به [[عدل (کلام)|عدل]] و [[توحید (اسلام)|توحید]] معتقدند،‌بر حذر باشند.</blockquote><blockquote>۴. [[بسم الله الرحمن الرحیم]] را با صدای بلند (به جهر) در [[نماز (اسلام)|نمازها]] بخوانند.</blockquote><blockquote>۵. در [[نماز صبح]]،‌ [[قنوت]] را به جا آورند.</blockquote><blockquote>۶. برای [[نماز میت]]، پنج [[تکبیر]] بگویند.</blockquote><blockquote>۷. هنگام [[وضو]] گرفتن، مسح کفشها ترک شود.</blockquote><blockquote>۸. حی علی خیر العمل در [[اذان]] و [[اقامه]] گفته شود.»</blockquote>حسن بن زید با این منشور به تبیین [[حکومت دینی]] خود پرداخت و مبلغانی را به شهرها روانه کرد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تاریخ تشیع ۲: دولت ها،‌خاندان ها و آثار علمی و فرهنگی شیعه|نام خانوادگی=حسین حسینیان مقدم، منصور داداش نژاد،‌ حسین مرادی نسب و محمدرضا هدایت پناه زیر نظر دکتر سید احمدرضا خضری|نام=|ناشر=پژوهشگاه حوزه و دانشگاه|سال=۱۳۹۳|شابک=۹۷۸-۹۶۴-۷۷۸۸-۳۷-۳|مکان=تهران و قم|صفحات=۱۸}}</ref>

نسخهٔ ‏۲ دسامبر ۲۰۱۸، ساعت ۰۲:۱۰

علویان ممکن است به اینها اشاره داشته‌باشد:

منسوب به علی بن ابی‌طالب

علویان عمدتاً یعنی کسانی که منسوب به علی بن ابی‌طالب امام نخست شیعیان باشند و در طول تاریخ به پیروان وی اطلاق شده‌است. این واژه به این موردها اشاره دارد:

تحولات فرهنگی دوره علویان

هجرت علویان به طبرستان و دیلم، تأثیرات فرهنگی مهمی در آن مناطق بر جای نهاد. وقتی یحیی بن عبدالله وارد آنجا شد،‌مردم دیلم را به اسلام دعوت کرد و مسجدی بنا کرد. او قلوب مردم را به سوی اسلام سوق داد. بعدها حضور علویان در منطقه به تدریج بر افکار و اذهان مردم تأثیرات مثبتی گذاشت، به خصوص که مردم آنان را به پاکی،‌زهد و تقوا می شناختند. حسن بن زید (داعی کبیر)،‌در همان آغاز حرکت خود به مردم اعلام کرد: برای بر پاداشتن کتاب خدا و سنت محمد پیامبر خدا و امر به معروف و نهی از منکر با شما بیعت می کنم. وی حرکت تبلیغی خود را بر همین اساس که نشان از خط مشی معین او دارد،‌آغاز کرد و برای کارگزاران خود، دستورالعملی بدین شرح صادر کرد تا بدان عمل کنند:

« ۱. به کتاب و سنت پیامبر و آنچه که به طور یقین از امیرمومنان علی در اصول و فروع رسیده، عمل شود.

۲. حضرت علی را بر همه امت برتر بدانند.

۳. مردم را از اعتقاد نسبت به جبر و تشبیه، به شدت بازدارند و از دشمنی با موحدان که به عدل و توحید معتقدند،‌بر حذر باشند.

۴. بسم الله الرحمن الرحیم را با صدای بلند (به جهر) در نمازها بخوانند.

۵. در نماز صبح،‌ قنوت را به جا آورند.

۶. برای نماز میت، پنج تکبیر بگویند.

۷. هنگام وضو گرفتن، مسح کفشها ترک شود.

۸. حی علی خیر العمل در اذان و اقامه گفته شود.»

حسن بن زید با این منشور به تبیین حکومت دینی خود پرداخت و مبلغانی را به شهرها روانه کرد.[۱]

از برخی از گزارش‌ها به دست می آید که قبل از تشکیل دولت علوی،‌برخی از مناطق طبرستان از جمله گرگان، پیرو شیعه امامی بوده‌اند.[۲]

دودمان‌ها

  • علویان مراکش، دودمانی در شمال آفریقا که هم‌اکنون حاکمیت کشور مغرب را در دست دارند

مکان‌ها

کسان

جستارهای وابسته

  1. حسین حسینیان مقدم، منصور داداش نژاد،‌ حسین مرادی نسب و محمدرضا هدایت پناه زیر نظر دکتر سید احمدرضا خضری (۱۳۹۳). تاریخ تشیع ۲: دولت ها،‌خاندان ها و آثار علمی و فرهنگی شیعه. تهران و قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه. صص. ۱۸. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۷۸۸-۳۷-۳.
  2. الراوندي، قطب الدين. الخرائج والجرائح. صص. ج ۱٫ ص ۴۲۵.