مظفر مسافری: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
'''مظفر مسافری''' (زاده ۳۱ فروردین ۱۳۱۴ در [[بندر انزلی]] – درگذشته ۱۱ مهر ۱۳۷۱ در بندر انزلی در سن ۵۷ سالگی) مربی و ورزشکار رشته [[بوکس]] [[ایران]] بود.<ref>http://ostani.hamshahrilinks.org/Print?itemid=190435</ref> او قهرمان و نفر اول بوکس ایران و [[آسیا]] در دهه‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ بود و نخستین قهرمانی تیمی تیم ملی بوکس ایران را در سال ۱۳۵۰ (۱۹۷۱ میلادی) به عنوان سر مربی در کارنامه خود دارد. او هم چنین به عنوان سرمربی تیم ملی بوکس ایران در [[بازیهای المپیک تابستانی ۱۹۷۲]] [[مونیخ]] حضور داشته.<ref>http://anzalichi.ir/زنده-یاد-مظفر-مسافری-پدر-بوکس-انزلی/</ref><ref>http://www.mojshekan.com/مشاهیر-انزلی-سیروس-گرجستانی-2/</ref><ref>http://ofogheanzali.ir/9028/گلایه-پیشکسوتان-بوکس-انزلی-از-بی-مهری-ه/</ref> |
'''مظفر مسافری''' (زاده ۳۱ فروردین ۱۳۱۴ در [[بندر انزلی]] – درگذشته ۱۱ مهر ۱۳۷۱ در بندر انزلی در سن ۵۷ سالگی) مربی و ورزشکار رشته [[بوکس]] [[ایران]] بود.<ref>http://ostani.hamshahrilinks.org/Print?itemid=190435</ref> او قهرمان و نفر اول بوکس ایران و [[آسیا]] در دهه‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ بود و نخستین قهرمانی تیمی تیم ملی بوکس ایران را در سال ۱۳۵۰ (۱۹۷۱ میلادی) به عنوان سر مربی در کارنامه خود دارد. او هم چنین به عنوان سرمربی تیم ملی بوکس ایران در [[بازیهای المپیک تابستانی ۱۹۷۲]] [[مونیخ]] حضور داشته.<ref>http://anzalichi.ir/زنده-یاد-مظفر-مسافری-پدر-بوکس-انزلی/</ref><ref>http://www.mojshekan.com/مشاهیر-انزلی-سیروس-گرجستانی-2/</ref><ref>http://ofogheanzali.ir/9028/گلایه-پیشکسوتان-بوکس-انزلی-از-بی-مهری-ه/</ref> |
||
بوکس انزلی در دوران مربیگری مسافری بیشترین تعداد قهرمانان ایران و آسیا و ارتش‌های جهان را داشت. قهرمانانی همچون [[حسین اغماض]] ، محمد آذرحزین، جبار فعلی، کریم کامیاب، کریم صمدی، نصرت وکیل منفرد، قاسم |
بوکس انزلی در دوران مربیگری مسافری بیشترین تعداد قهرمانان ایران و آسیا و ارتش‌های جهان را داشت. قهرمانانی همچون [[حسین اغماض]] ، محمد آذرحزین، جبار فعلی، کریم کامیاب، کریم صمدی، نصرت وکیل منفرد، قاسم سلمسدانی و داود بلانش. به طوری که از کاروان شش نفره‌ی تیم بوکس ایران در المپیک مونیخ، چهار نفر انزلیچی بودند. از این رو به وی لقب '''پدر بوکس انزلی''' داده شد. [http://www.aftabir.com/lifestyle/view/107948/مشت-زنی-ایران-در-بازیهای-المپیک]{{مدرک}} |
||
== زندگی شخصی == |
== زندگی شخصی == |
||
نسخهٔ ۵ اوت ۲۰۱۸، ساعت ۱۴:۲۳
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. (اوت ۲۰۱۸) |
 | این نوشتار نیازمند جعبهٔ اطلاعات است. ممکن است بخواهید با افزودن یک جعبهٔ اطلاعات، به استانداردسازی نمایش موضوع کمک کنید. این صفحه ممکن است دارای الگوی ویکیپروژهٔ وابسته به این نوشتار باشد که در آن میتوانید جعبهٔ اطلاعات استاندارد مناسب برای این مقاله را بیابید. همچنین رده:الگو:جعبههای اطلاعات را نیز ببینید. |
 | به نظر میرسد بخش عمدهٔ مشارکتهای این مقاله بهدست فردی انجام شده است که رابطهٔ نزدیکی با موضوع مقاله داشته است. (اوت ۲۰۱۸) |
 | این مقاله در هیچ ردهٔ محتوایی قرار نگرفته است. لطفاً با افزودن چند رده کمک کنید تا این مقاله در کنار سایر مقالههای مشابه فهرست شود. (اوت ۲۰۱۸) |
مظفر مسافری (زاده ۳۱ فروردین ۱۳۱۴ در بندر انزلی – درگذشته ۱۱ مهر ۱۳۷۱ در بندر انزلی در سن ۵۷ سالگی) مربی و ورزشکار رشته بوکس ایران بود.[۱] او قهرمان و نفر اول بوکس ایران و آسیا در دهه‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۰ بود و نخستین قهرمانی تیمی تیم ملی بوکس ایران را در سال ۱۳۵۰ (۱۹۷۱ میلادی) به عنوان سر مربی در کارنامه خود دارد. او هم چنین به عنوان سرمربی تیم ملی بوکس ایران در بازیهای المپیک تابستانی ۱۹۷۲ مونیخ حضور داشته.[۲][۳][۴]
بوکس انزلی در دوران مربیگری مسافری بیشترین تعداد قهرمانان ایران و آسیا و ارتش‌های جهان را داشت. قهرمانانی همچون حسین اغماض ، محمد آذرحزین، جبار فعلی، کریم کامیاب، کریم صمدی، نصرت وکیل منفرد، قاسم سلمسدانی و داود بلانش. به طوری که از کاروان شش نفره‌ی تیم بوکس ایران در المپیک مونیخ، چهار نفر انزلیچی بودند. از این رو به وی لقب پدر بوکس انزلی داده شد. [۱][نیازمند منبع]
زندگی شخصی
مظفر مسافری در شهر ساحلی و ورزشدوست بندر انزلی از استان گیلان چشم به جهان گشود. وی دوران متوسطه‌ی خود را در دبیرستان بوذرجمهر که در آن سال‌ها خاستگاه بسیاری از ورزشکاران، هنرمندان و شخصیت‌های نامی شهر و استانش بوده و نقشی همچون آکادمی علمی و ورزشی داشته، سپری کرد.
همسر وی مونس رودباری نام دارد که او هم از ورزشکاران انزلی و قهرمان تنیس روی میز شهر بوده. حاصل ازدواج آنها چهار فرزند به نام‌های محمدرضا، حسین، محمد و نازنین می‌باشد که همگی تحت تاثیر فضای ورزشی خانواده بزرگ شده و به ورزش‌های مختلف پرداختند. از جمله محمدرضا که دروازه‌بان تیم ملی هاکی ایران در اواخر دهه ۶۰ و اوایل ۷۰ بوده.
زندگی ورزشی
علاقه‌مندی به ورزش
مسافری از دوران دانش آموزی به دلیل حضور مربیان و پایه‌گذاران ورزش نوین همچون جبار صمدی، احمد نژداغی، عزیز وکیل منفرد و دیگر بزرگان شهر، به ورزش علاقه‌مند شد و در رشته های مختلف ورزشی همچون دو و میدانی، فوتبال و تنیس روی میز در سطح شهر و آموزشگاهی شرکت کرده و عناوینی کسب می‌نمود.
خودش گرایشش به ورزش را این گونه شرح می‌دهد:
در سنین نوجوانی شور و شوق زیادی به ورزش داشتم و در مدرسه در هر مسابقه‌ای که بود شرکت می‌کردم؛ فرقی نمی‌کرد که چه رشته‌ای باشد. اولین مدال خود را از تنیس روی میز گرفتم و بعداً در دو استقامت قهرمان شهرم شدم و به مرور در سایر رشته‌های ورزشی شرکت داشته و قهرمان شهر خود شده و مدال می‌گرفتم. تا اینکه اعلان اولین دوره مسابقات بوکس قهرمانی کشور را که قرار بود در شهرم برگزار گردد دیدم. با اشتیاق فراوان به تماشای مسابقات رفتم. در این دوره از مسابقات، از انزلی آقایان مهدی پورعباسی، سیلویا کنستانتین و ایرج در طلوعی شرکت کرده بودند که در طلوعی قهرمان اولین دوره مسابقات بوکس کشور شد. این قهرمانی مرا به طرف این ورزش جذب کرد و در مسابقات آموزشگاهی همان سال در شهر خودم و از دبیرستان بوذرجمهر شرکت کرده و به مقام اول نائل شدم.
مسابقات کشوری
مظفر مسافری در سال ۱۳۳۴ بعنوان بوکسور وزن ۵۴ کیلوگرم از انزلی، در مسابقات قهرمانی کشور که در هتل دربند شهر تهران برگزار می‌شد شرکت کرده و در همان اولین حضور کشوری خود توانست قهرمان ایران شده و مدال طلا را به زادگاه خود ببرد.
در سال ۱۳۳۶ برای دومین بار در مسابقات کشوری در تهران شرکت کرده و برای دومین بار مقام قهرمانی کشور را در وزن ۵۷ کیلوگرم بدست آورد و به تیم ملی ایران دعوت شد و به همراه این تیم برای مسابقه با تیم لبنان به این کشور رفته و در آنجا موفق شد این تیم را شکست دهد.
سال ۱۳۳۸ در وزن ۶۰ کیلوگرم در مسابقات کشوری شرکت کرده و باز هم عنوان قهرمانی را کسب نمود و متعاقبش به همراه تیم ملی برای مسابقات به کشور پاکستان رفته که آنجا هم بر حریفان خود پیروز گشت.
سال ۱۳۳۹ به خدمت سربازی رفته و با کم کردن وزن، دوباره در رده‌ی ۵۷ کیلوگرم و این بار در شهر تبریز پا به مسابقات گذاشت و برای چهارمین بار پیاپی قهرمان کشور شد. جایی که از زبان خودش، زیبا ترین خاطره‌ی دوران ورزشی‌اش شکل گرفت.
پس از این مسابقات و در قالب تیم ملی ایران، مسابقه‌ای با تیم ملی ایتالیا برگزار کردند که در آنجا مغلوب حریف ایتالیایی‌اش شد. به گفته‌ی خودش، این تنها باخت دوران ورزش حرفه‌ای‌اش بوده.
قهرمانی‌های او تا سال ۱۳۴۲ ادامه داشت و در این سال حین برگزاری مسابقات انتخابی تیم ملی جهت اعزام به کشور آلمان و در اعتراض به نحوه‌ی داوری و وضع مسابقات، دستکشها و رینگ بوکس را بوسیده و برای همیشه از دوران قهرمانی خداحافظی کرد.
دوران مربیگری
سال ۱۳۴۸ پیشنهاد مربیگری تیم منتخب گیلان را دریافت نموده و با این تیم به مسابقات مشهد اعزام شدند. تیم گیلان در این مسابقات سه مدال طلا کسب کرده و مسافری کاپ بهترین مربی سال را دریافت نمود. همین عنوان و کاپ، سال ۱۳۵۰ و پس از قهرمانی تیم گیلان در مسابقات قهرمانی کشور در رشت دوباره به وی اهدا شد.
قهرمانی آسیا در سال ۱۳۵۰
در این سال وی بعنوان سرمربی تیم ملی ایران برای شرکت در مسابقات آسیایی ۱۹۷۱ تهران برگزیده شد. مسابقاتی که تیم ایران با کسب سه مدال طلا، دو مدال نقره و چهار مدال برنز، عنوان قهرمانی آن را کسب کرد. عنوانی که فقط یکبار دیگر در سال ۱۳۵۶ و در زمان مربیگری محمود مساعدیان بدست آمد.
برندگان مدال این مسابقات عبارت بودند از:
مدال طلا:
- سهراب وکیل منفرد - ۵۷ کیلوگرم
- عبدا لله قاسمی - ۷۱ کیلوگرم
- مسعود حاج رسولی - به اضافه ۸۱ کیلوگرم
مدال نقره:
- رامون بابایی - ۶۳ کیلوگرم
- مسعود کشمیری - ۷۵ کیلوگرم
مدال برنز:
- منوچهر بهمنی - ۵۴ کیلوگرم
- محسن صحفی - ۶۰ کیلوگرم
- حسینقلی نهرودی - ۶۷ کیلوگرم
- مهدی هویت دوست - ۸۱ کیلوگرم [۲]
المپیک ۱۹۷۲ مونیخ
در این سال‌ها بوکسورهای انزلی اسکلت تیم ملی ایران را تشکیل می‌دادند، بطوریکه در اردوی آمادگی تیم ملی جهت شرکت در بازیهای المپیک، شش بوکسور انزلیچی حضور داشتند. در نهایت سه نفر از آنان به همراه مظفر مسافری (بعنوان سر مربی) عازم این مسابقات شدند. دو بوکسور غیر شمالی که در این تیم حضور داشتند، وارتکس پارسانیان و منوچهر بهمنی بودند.
خداحافظی با ورزش
پس از بازگشت از بازیهای المپیک، اختلافات مسافری با هیات بوکس گیلان از سویی و فدراسیون بوکس کشور از سوی دیگر شروع شد. آنان نمی‌توانستند بپذیرند که شالوده‌ی تیم ملی بر مبنای ورزشکاران یک شهرستان کوچک باشد. مسافری هم با انجام مصاحبه‌های تند در جراید و علیه فدراسیون (که عکس آنها در همین صفحه وجود دارند)، در نهایت برای اینکه بوکس انزلی بعلت حضور شخص او و مخالفت‌هایش لطمه نخورد، علی‌رغم عشق به شهرش و این رشته، استعفای خود را تقدیم فدراسیون کرد.
پس از انقلاب اسلامی، ورزش بوکس سال‌ها تعطیل گشت و در سال ۶۸ دوباره راه‌اندازی شد. در همان سال ریاست فدراسیون بوکس از مسافری و دیگر پیشکسوتان این رشته خواست تا به این ورزش جان دوباره ببخشند.
نقل از مجله‌ی کیهان ورزشی، شماره ۱۴۸۹۰، مورخ ۲۲ مهر ۱۳۷۲، صفحه ۲۷:
او پس از انقلاب و با شروع مجدد فعالیت رشته‌ی بوکس انزلی که همه گاه صاحب ملی پوشان بسیار در سطح تیم ملی بوده، وارد کار شد و مدت ۴ ماه مربیگری تیم انزلی را بعهده داشت که بدلیل اختلافات داخلی و مشکلات بین استان و شهرستان برای همیشه از بوکس خداحافظی کرد.
موخره
به گفته‌ی تمامی دوستان و شاگردان وی، مسافری بیشتر از اینکه مربی ورزشی باشد، مربی و قهرمان اخلاق بود.
از میان دوستان و ورزشکاران همشهری و همدوره‌ی او که عناوین ملی، آسیایی و جهانی داشته و نقش بسزایی در پیشرفت بوکس شهرستان انزلی و همینطور ایران داشتند می‌توان به ایرج سلامی کهن، اکبر خوجینی، خسرو کوچکیان، کمال مسافری، ایرج درطلوعی و منوچهر درطلوعی اشاره کرد.