لنسلات: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Fatemibot (بحث | مشارکت‌ها)
Rezabot (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۳۷: خط ۳۷:
[[رده:روحانیان تخیلی]]
[[رده:روحانیان تخیلی]]
[[رده:شخصیت‌های افسانه‌های شاه آرتور]]
[[رده:شخصیت‌های افسانه‌های شاه آرتور]]
[[رده:شخصیت‌های مرد در ادبیات]]
[[رده:شخصیت‌های مرد در تلویزیون]]
[[رده:شوالیه‌های میز گرد]]
[[رده:شوالیه‌های میز گرد]]
[[رده:فرانسوی‌های تخیلی]]
[[رده:فرانسوی‌های تخیلی]]

نسخهٔ ‏۱ مهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۵:۲۴

شاه آرتور (چپ) و لانسلوت (راست)

سر لانسلوت (به انگلیسی: Sir Lancelot) که گاه لانسلوت دریاچه (به انگلیسی: Lancelot of the Lake) نیز نامیده می‌شود، شوالیه‌ای افسانه‌ای و مشهورترین شهسوار از جمع شوالیه‌های میز گرد [۱] و دوست شاه آرتور و بهترین شوالیهٔ او بود که گوئینویر، ملکه و همسر آرتور را به معشوقگی خود گرفت.[۲]

تاریخچهٔ پیدایش شخصیت

لانسلوت نخستین بار در سدهٔ دوازدهم و در عاشقانه‌ای به نام «اِرِک» نوشتهٔ کریتیان دو ترویای فرانسوی به عنوان یکی از شوالیه‌های شاه آرتور ظاهر شد. [۳] همین نویسنده بعدتر او را یکی از قهرمانان دیگر شعر خود به نام Le Chevalier de la charette قرار داد که بازگوکنندهٔ افسانهٔ ربوده شدن گوئینویر و نجات او به دست لانسلوت و در عشق افتادن او بود. در این اثر همچنین به پرورش و تربیت لانسلوت توسط پری دریاچه‌ای اشاره شده بود که خود دستمایهٔ شعری آلمانی با نام Lanzelet قرار گرفت.[۳] این دو موضوع بعدتر در سدهٔ سیزدهم و در اثری با نام Prose Lancelot پرورش یافت و در آن، ساحره‌ای به نام ویوین، بانوی دریاچه، لانسلوت را پس از مرگ پدرش شاه بنِ بنوئیک همراه خود برد، او را با دقت آموزش داد و سپس او را به دربار شاه آرتور فرستاد. آموزش‌های ویوین در کنار نیروی الهام‌بخش عشق لانسلوت به گوئینویر از او شهسواری ساخت که نمونهٔ کامل دلیری و جوانمردی بود.[۳]

در بخش‌های بعدی اثر، دلیری برخاسته از خاک در برابر دلیری ناشی از عشق قرار می‌گیرد و سِر گالاهاد، پسر لانسلوت از اِلن، دختر شاه پلسِ نگهدارندهٔ جام مقدس، جایگزین پدرش به‌عنوان شوالیه‌ای کامل می‌شود. در ادامه، عشق زناکارانهٔ لانسلوت به گوئینویر سبب شکست او در یافتن جام مقدس شده و سلسله اتفاقات بعدیِ ناشی از این عدم موفقیت، به نابودی اتحاد شهسوارانهٔ میز گرد می‌انجامد.[۳]

در سدهٔ چهاردهم نیز اثر دیگری لانسلوت را مورد توجه قرار داده و داستان شور مرگبار الن آستلات نسبت به لانسلوت و پایان غم‌انگیز عشق لانسلوت به گوئینویر را روایت می‌کند. در سدهٔ پانزدهم توماس هالوری، مجموعه‌ای از افسانه‌های آرتوری را در اثری به نام «مرگ آرتور» (به فرانسوی: Le Morte d'Arthur) گرد می‌آورد که در آن، این سردرگمی لانسلوت بین عشق گوئینویر و وفاداری به سرورش است که به مرگ دردناک آرتور می‌انجامد.[۳]

دیگر اثری که در آن به لانسلوت اشاره شده است شعری با نام بانوی شالوت اثر آلفرد تنیسون است که در ۱۸۳۳ انتشار یافته[۴] و داستان بانوی طلسم‌شدهٔ ناشناسی را روایت می‌کند که مجذوب لانسلوت شده و او را در قایقی دنبال کرده و در راه می‌میرد.

منابع

  1. «Sir Lancelot». Oxford University Press. دریافت‌شده در ۱۳ دسامبر ۲۰۱۰.
  2. «Guinevere». Oxford University Press. دریافت‌شده در ۱۳ دسامبر ۲۰۱۰.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ ۳٫۳ ۳٫۴ «Lancelot». Britannica Online Encyclopedia. دریافت‌شده در ۱۳ دسامبر ۲۰۱۰.
  4. «The Lady of Shalott». Oxford University Press. دریافت‌شده در ۱۳ دسامبر ۲۰۱۰.