بیعت

سی و سه هزار نفر از سراسر شبه‌جزیرهٔ عربستان با ابوبکر به عنوان نخستین خلیفهٔ مسلمانان بیعت کردند

بیعت از لحاظ لغوی شناختن خلافت یا پادشاهی کسی می‌باشد؛ و همچنین به معنی پیمان بستن به منظور اطاعت از کسی است. در تاریخ اسلام مرسوم بودکه هر کسی که با خلیفه یا حضرت محمد پیمان می‌بست دست خود را در دست او می‌گذاشت. می‌گویند هنگام فتح مکه بعد از اینکه پیغمبر با مردان بیعت نمودند برای بیعت با زنان دست خود را در قدح آب فرو بردند و زنان نیز به همین ترتیب دست خود را در قدح آب فرو بردند و به این ترتیب حضرت با زنان نیز بیعت نمودند.

بیعت در اصل معنا یعنی دست دادن، دست در دست کسی گذاشتن.

بیعت را می‌توان به دو گونه دیگر نیز تعریف کرد: همان‌طور که در بالا ذکر شده است بیعت به معنای شناخت خلافت یا پادشاهی کسی یا اینکه به منظور فرمانبرداری از کسی باشد. اما در تعریفی دیگر می‌توان گفت که بیعت یعنی تجدید عهد و پیمان و یادآوری دوباره شناخت خلافت و امامت یا پادشاهی کسی و نیز به یاد آوردن اهداف و آرمان‌های فردی که با او بیعت شده است، می‌باشد.

بیعت در سنت و فرهنگ اسلامی و به خصوص در مذهب شیعه از جایگاهی والایی برخوردار می‌باشد. به اعتقاد مسلمانان بیعت یک عمل مذهبی و بسیار مهم برای سعادت، خوشبختی و فهم حقیقی و درک حقیقت می‌باشد و معتقدند اینگونه بیعت باید از روی اخلاص، محبت، اشتیاق، فهم و درک بالا و نیت پاک باشد و در آن هیچ غرض، مقصود یا خواهش‌های دیگری نهفته نباشد تا خوشبختی نصیب فرد بیعت کننده شود.

در این مورد می‌توان به آیه‌ای از قرآن کریم رجوع کرد. در سوره فتح، آیه دهم می‌فرماید:

«ان الذین یبایعونک انما یبایعون الله، یدالله فوق ایدیهم، فمن نکث فانما ینکث علی نفسه و من اوفی بما عهد علیه الله فسیوتیه اجرا عظیما»

ترجمه: ای رسول مؤمنانی که با تو بیعت کردند به تحقیق با خدا بیعت کردند، دست خدا بالای دستهای آنهاست. پس از آن هر که نقض بیعت کند به حقیقت که به ضرر و هلاک خود اقدام کرده و هر که به عهدی که با خدا بسته است وفا کند به زودی خدا به او پاداش بزرگ عطا خواهد کرد.