نائورو: تفاوت میان نسخه‌ها

جمهوری نائورو
*Ripublik Naoero*
نائورو
جمهوری نائورو; Ripublik Naoero; نائورو
	پرچم نشان ملی
	شعار: خواست خدا پیش از هر چیز
	سرود: سرود نائورو
پایتخت; و بزرگترین شهر	یارن; ۰°۳۳′ جنوبی ۱۶۶°۵۵′ شرقی / ۰٫۵۵۰°جنوبی ۱۶۶٫۹۱۷°شرقی
زبان(های) رسمی	انگلیسی، زبان نائورویی
حکومت	جمهوری
• رئیس جمهور	مارکوس استفان
بنیان‌گذاری	۳۱ ژانویه ۱۹۶۸
مساحت
• کل	۲۱ کیلومتر مربع (۸٫۱ مایل مربع) (۲۲۷)
• آبها (٪)	جزئی
جمعیت
• سرشماری	۹۳۷۸ (۲۱۵)
• تراکم	۶۴۹ بر کیلومتر مربع (۱٬۶۸۰٫۹ بر مایل مربع) (۱۴ام)
واحد پول	دلار استرالیا (AUD)
منطقه زمانی	+۱۲
• تابستان (ساعت تابستانی)	UTC
پیش‌شماره تلفنی	۶۷۴
کد ایزو ۳۱۶۶	NR
دامنه سطح‌بالا	.nr

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی

→ تفاوت قدیمی‌تر تفاوت جدیدتر ←

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده

دیداریویکی‌متن

درخط

نسخهٔ ‏۲۸ ژوئن ۲۰۱۷، ساعت ۱۴:۴۰

جمهوری نائورو (Nauru) کشور جزیره‌ای و کوچک در منطقه میکرونزی قارهٔ اقیانوسیه است. نائورو در اقیانوس آرام جنوبی واقع شده و پایتخت آن یارن است. نائورو در قدیم «جزیره دلپذیر» (Pleasant Island) نامیده می‌شد و در سال ۱۹۶۸ مستقل شد.

زبان‌های رسمی این کشور انگلیسی و نائورویی هستند و واحد پول رایج در آن دلار استرالیا است. نائورو با 10084 نفر جمعیت، کم‌جمعیت‌ترین کشور جهان پس از واتیکان است. کشور نائورو هم‌چنین با ۲۱ کیلومتر مربع مساحت، کوچک‌ترین جمهوری در جهان است. نزدیک‌ترین همسایه آن جزیره بانابا در کشور کیریباتی است که در ۳۰۰ کیلومتری شرق نائورو واقع شده‌است.

۵۸ درصد از مردم نائورو از قوم نائورویی هستند که آمیزه‌ای است دو نژاد پلینزیایی و میکرونزیایی. ۲۶ درصد از مردم این کشور از تبار جزایرنشینان اقیانوس آرام، ۸ درصد اروپایی‌تبار و ۸ درصد نیز چینی هستند. دین اصلی مردم این کشور مسیحیت است. ۱۰ درصد از مردم نائورو نیز بهایی هستند که با این حساب این کشور بالاترین درصد بهاییان نسبت به جمعیت در میان کشورهای جهان را دارد، ۹ درصد از جمعیت نائورو نیز بودایی و ۲٫۲ درصد مسلمان هستند.

در ۱۸۸۸، به دنبال درخواست حفاظت آلمانی‌های مقیم این جزیره طی ناآرامی بین ۱۲ طایفهٔ نائورو، آلمان این جزیره را ضمیمه کرد. در ۱۹۱۴، استرالیا نائورو را تسخیر کرد و ادارهٔ آن را - به غیر از مدت اشغال ژاپنی‌ها (۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵) - تا زمان اعطای استقلال در ۱۹۶۸، به عهده داشت.

تاریخ

نائورو دست‌کم سه هزار سال پیش توسط مردمان جزایر میکرونزی و پلینزی مسکونی شد.^[۱] به طور سنتی ۱۲ قبیله یا تیره در نائورو سکونت داشتند که این در ستاره ۱۲-پر که بر روی پرچم این کشور دیده می‌شود بازتاب یافته‌است.^[۲] نائورویی‌ها سنتاً تبار خود را از سوی مادر مشخص می‌کردند (نظام مادرتباری).

پیشه اصلی اهالی جزیره، آبزی‌پروری بود و با به دام انداختن بچه‌ماهی‌های ایبیجا، آن‌ها را در آب شیرین تالاب بوآدا پرورش داده و به این طریق منبع غذایی مطمئنی برای خود ترتیب می‌دادند. نارگیل و میوه پاندانوس از دیگر مواد خوراکی اهالی بود.^[۳]^[۴]
نام نائورو احتمالاً از واژه نائورویی Anáoero گرفته شده که به معنی «به ساحل می‌روم» است.^[۵]

نخستین فرد غربی که از این جزیره بازدید کرد ناخدا و شکارچی نهنگ اهل بریتانیا «جان فرن» بود که در سال ۱۷۹۸ به این جزیره رسید و آن را «جزیره دلپذیر» نامید. از آن پس جزیره‌نشینان رفته‌رفته با اروپایی‌های شکارچی نهنگ و با بازرگانان تماس پیدا کردند و این شکارچیان منابع جزیره را تحلیل برده و آب شیرین جزیره را نیز بیش از اندازه مصرف کردند.^[۴] در این زمان افراد شورشی جداشده از کشتی‌های اروپایی شروع به زندگی در این جزیره کردند. جزیره‌نشینان بومی نائورو با غربیان به دادوستد پرداخته و در قبال تحویل خوراک، از آن‌ها شراب نخل و اسلحه دریافت کردند.^[۶] این سلاح‌ها در خلال جنگ ۱۰ساله قبیله‌ای نائورو که در سال ۱۸۷۸ آغاز شد استفاده شد.^[۷]

نائورو در سال ۱۸۸۸ ضمیمه آلمان شد و به عنوان بخشی از منطقه تحت‌الحمایه جزایر مارشال آلمان در آمد.^[۸] ورود آلمانی‌ها به جنگ داخلی پایان داد، و پادشاهان به عنوان حاکمان این جزیره استقرار یافتند. نامدارترین پادشاه این دوران، آوویدیا نام داشت. مبلغان مسیحی از جزایر گیلبرت در سال ۱۸۸۸ به نائورو رسیدند.^[۹] مهاجران آلمانی این جزیره را ناوُدو یا اُناوِرو می‌نامیدند.^[۱۰] آلمانی‌ها برای تقریباً سه دهه بر نائورو حکومت کردند. روبرت راش، یک تاجر آلمانی که با یک زن بومی ازدواج کرد، نخستین اداره‌کننده جزیره بود و در سال ۱۸۹۰ منصوب شد.^[۱۱]

آلبرت الیس فولر کاوشگر در سال ۱۹۰۰ در نائورو فسفات کشف کرد.^[۸] شرکت فسفات اقیانوس آرام بهره‌برداری از ذخایر فسفات را در سال ۱۹۰۶ با توافق با آلمان آغاز کرد و اولین محموله خود را در سال ۱۹۰۷ صادر کرد. در سال ۱۹۱۴، با وقوع جنگ جهانی اول، نائورو توسط نیروهای استرالیایی تصرف شد. استرالیا، نیوزیلند و بریتانیا در سال ۱۹۱۹ «توافقنامه جزیره نائورو» را به امضا رساندند که برپایه آن نهادی به نام کمیسیون فسفات بریتانیا (BPC) ایجاد شد و حق استخراج معادن فسفات به این نهاد اختصاص یافت.

این جزیره در سال ۱۹۲۰ با بیماری همه‌گیر آنفلوآنزا روبه‌رو شد که مرگ‌ومیر ۱۸ درصد از بومیان نائورویی را درپی داشت. در سال ۱۹۲۳، جامعه ملل قیمومت نائورور را به استرالیا داد و بریتانیا و نیوزیلند را به عنوان دو قیم همراه استرالیا بر این جزیره اعلام کرد.

در ۶ و ۷ دسامبر سال ۱۹۴۰، دو ناو جنگی کمکی آلمانی به نام‌های کومت و اوریون پنج کشتی تدارکاتی را در آب‌های نزدیک به نائورو غرق کرده و کومت معادن فسفات نائورو، انبارهای ذخیره‌سازی نفت، و بازاندازهای ساحلی جزیره را گلوله‌باران کرد.

سربازان ژاپنی نائورو را در ۲۵ اوت ۱۹۴۲ اشغال کردند. ژاپنی‌ها فرودگاه کوچکی در جزیره ساختند که برای اولین بار در ۲۵ مارس ۱۹۴۳ بمباران شد تا از رسیدن مواد غذایی به نائورو جلوگیری شود. ژاپنی‌ها ۱۲۰۰ نائورویی را برای کار به جزیره چوک تبعید کردند. نائورو که از سوی آمریکایی‌ها کاملاً به حال خود رها شده‌بود سرانجام در ۱۳ سپتامبر ۱۹۴۵، زمانی که «هیاساکی سودا»، فرمانده ژاپنی، جزیره را به ارتش استرالیا و نیروی دریایی سلطنتی استرالیا تسلیم کرد، آزاد شد. پس از آن، ۷۳۷ نائورویی که از اسارت ژاپنی‌ها در جزیره چوک جان سالم به‌در برده‌بودند به وطن خود بازگردانده شدند.
در سال ۱۹۴۷، برای این جزیره قیمومتی توسط سازمان ملل متحد ترتیب داده شد که سه کشور استرالیا، نیوزیلند، و بریتانیا به عنوان قیم انتخاب شدند.

نائورو در ژانویه ۱۹۶۶ خودگردان شد و به دنبال یک کنوانسیون مشروطه دو ساله در سال ۱۹۶۸ مستقل شد و «همر دروبورت» نخستین رئیس جمهور این کشور شد. در سال ۱۹۶۷، مردم نائورو دارایی‌های کمیسیون فسفات بریتانیا را خریداری کردند، و کنترل آن در ژوئن ۱۹۷۰ به شرکت محلی فسفات نائورو واگذار شد. درآمد معادن فسفات باعث شد تا نائورویی‌ها یکی از بالاترین استانداردهای زندگی در اقیانوس آرام را داشته‌باشند.

در سال ۱۹۸۹، نائورو بر سر شیوه اداره جزیره توسط استرالیا به‌ویژه بی‌اعتنایی استرالیا به مسئله اصلاح آسیب‌های زیست‌محیطی ناشی از استخراج معادن فسفات، از آن کشور به دیوان بین‌المللی دادگستری شکایت کرد. نائورو و استرالیا موفق شدند در یک توافق خارج از دادگاه، در مورد بازسازی مناطق استخراج شده نائورو به توافق برسند.

جغرافیا

نائورو جزیره‌ای بیضی‌شکل با ۲۱ کیلومتر مربع (۸ مایل مربع) مساحت است که در جنوب غربی اقیانوس آرام قرار گرفته‌است. موقعیت آن ۴۲ کیلومتر (۲۶ مایل) در جنوب خط استوا است. این جزیره با آب‌سنگ‌های مرجانی احاطه شده که در هنگام جزر از آب بیرون می‌زنند و پهنه‌ای پر از صخره‌های نوک‌تیز را تشکیل می‌دهند. وجود این صخره‌های مرجانی مانع از ایجاد بندر در نائورو شده اما وجود آبراهه‌هایی در میان آب‌سنگ‌ها اجازه می‌دهد تا قایق‌های کوچک به این جزیره دسترسی داشته‌باشند.

یک نوار ساحلی حاصلخیز با پهنای ۱۵۰ تا ۳۰۰ متر (۴۹۰ تا ۹۸۰ فوت) در خشکی نزدیک به ساحل گسترده است. فلات مرکزی نائورو در احاطه تخته‌سنگ‌های مرجانی است. بلندترین نقطه فلات، به نام کامند ریج (ستیغ فرمان) ۷۱ متر (۲۳۳ فوت) بالاتر از سطح دریا قرار دارد. تنها مناطق بارور در نائورو یک کمربند باریک ساحلی، که در آن درختان نارگیل می‌رویند. در زمین‌های پیرامون تالاب بوآدا، موز، آناناس، سبزیجات، درختان پاندانوس، و پهن‌برگ‌های بومی مانند درخت نومانو نیز می‌روید.

نائورو یکی از سه جزیره صخره‌ای بزرگ حاوی فسفات در اقیانوس آرام بود (جزیره بانابا در کیریباتی و ماکتئآ در پلینزی فرانسه، دو جزیره فسفاتی دیگر بودند). ذخایر فسفات در نائورو امروزه تقریباً به طور کامل استخراج شده‌است. استخراج فسفات در فلات مرکزی، پهنه‌ای از زمین‌های بی‌ثمر مملو از تیزه‌های دندانه‌دار از جنس سنگ آهک به‌جا گذاشته که بلندی این تیزه‌ها گاه تا ۱۵ متر (۴۹ فوت) می‌رسد.
معدنکاری فسفات حدود ۸۰ درصد از زمین‌های نائورو را ویران کرده‌است، و منطقه ویژه اقتصادی پیرامون را نیز تحت تاثیر قرار داده‌است. برآورد می‌شود که ۴۰ درصد از زیست دریایی به خاطر روان شدن گل و لای و رواناب فسفات کشته شده‌اند.

تنها حدود ۶۰ گونه‌های گیاه آوندی بومی‌شده در این جزیره یافت شده‌است که هیچ یک از آن‌ها بومی‌زاد نیستند. کشت نارگیل، معدنکاری، و ورود گونه‌های تازه، اختلالی جدی برای گیاهان بومی ایجاد کرده‌است. این جزیره هیچ پستاندار خشکی‌زی بومی ندارد، اما حشرات بومی، خرچنگ زمینی، و پرندگانی چون سسک نیزار از جانوران بومی نائورو هستند. کشتی‌هایی که به نائورو آمده‌اند با خود موش، گربه، سگ، خوک، و مرغ را از جزایر پلی‌نزی به نائورو آورده‌اند.

منابع آب شیرین طبیعی در نائورو محدود است. مخازن ذخیره‌سازی آب باران بر روی پشت بام در بسیاری از خانه‌ها دیده می‌شود، اما جزیره‌نشینان عمدتاً وابسته به سه کارخانه آب‌شیرین‌کن هستند که در بنگاه خدمات شهری نائورو مستقر است.

آب و هوای نائورو به دلیل نزدیکی به خط استوا و اقیانوس در طول سال گرم و بسیار مرطوب است. نائورو بین نوامبر و فوریه شاهد ریزش باران‌های موسمی است، اما به طور معمول با توفان روبه‌رو نمی‌شود. میزان بارندگی سالانه بسیار متغیر است و تحت تاثیر پدیده ال نینو و نوسان جنوبی قرار دارد و در این جزیره چند مورد خشکسالی قابل توجه نیز ثبت شده‌است.

دمای هوا در نائورو در محدوده بین ۲۶ درجه سانتی‌گراد (۷۹° فارنهایت) و ۳۵ درجه سانتی‌گراد (۹۵° فارنهایت) در روز و بین ۲۲ درجه سانتی‌گراد (۷۲° فارنهایت) و ۳۴ درجه سانتی‌گراد (۹۳° فارنهایت) در شب قرار دارد.

نائورو به عنوان یک جزیره در برابر تغییرات آب و هوایی و تغییرات سطح دریا آسیب‌پذیر است. نائورو هفتمین کشور مورد تهدید از سوی سیل‌های ناشی از گرمایش زمین است. دست‌کم ۸۰ درصد از سرزمین نائورو در ارتفاعات امن قرار گرفته، اما تا زمانی که برنامه ترمیم آسیب‌های معدن فسفات اجرا نشده. این منطقه غیرقابل سکونت خواهد ماند.

تقسیمات کشوری

نائورو به چهارده استان تقسیم شده‌است که این استان‌ها در هشت حوزه انتخابی قرار دارند.

شماره	استان	به حروف لاتین	نام پیشین	مساحت (هکتار)	جمعیت (۲۰۰۵)	شمار روستاها	تراکم جمعیت نفر/هکتار
۱	آیوو	Aiwo	Aiue	۱۰۰	۱٬۰۹۲	۸	۱۰٫۹
۲	آنابار	Anabar	Anabar	۱۴۳	۵۰۲	۱۵	۳٫۵
۳	آنتان	Anetan	Añetañ	۱۰۰	۵۱۶	۱۲	۵٫۲
۴	آنیباره	Anibare	Anybody	۳۱۴	۱۶۰	۱۷	۰٫۵
۵	بایتی	Baiti	Beidi	۱۲۳	۵۷۲	۱۵	۴٫۷
۶	بوئه	Boe	Boi	۶۶	۷۹۵	۴	۱۲٫۰
۷	بوآدا	Buada	Buada	۲۶۶	۷۱۶	۱۴	۲٫۷
۸	دنیگومودو	Denigomodu	Denikomotu	۱۱۸	۲٬۸۲۷	۱۷	۲۴٫۰
۹	اوا	Ewa	Eoa	۱۱۷	۳۱۸	۱۲	۲٫۷
۱۰	ایجو	Ijuw	Ijub	۱۱۲	۳۰۳	۱۳	۲٫۷
۱۱	مننگ	Meneng	Meneñ	۲۸۸	۱٬۸۳۰	۱۸	۶٫۴
۱۲	نیبوک	Nibok	Ennibeck	۱۳۶	۴۳۲	۱۱	۳٫۲
۱۳	اوئابوئه	Uaboe	Ueboi	۹۷	۳۳۵	۶	۳٫۵
۱۴	یارن	Yaren	Moqua	۱۵۰	۸۲۰	۷	۵٫۵
	نائورو	Nauru	Naoero	۲٬۱۳۰	۱۱٬۲۱۸	۱۶۹	۵٫۳

مرکز پناهندگان

بخش اعظم درآمد نائورو از کمک‌های استرالیا تأمین می‌شود. در سال ۲۰۰۱ یک کشتی نروژی که ۴۳۸ پناهجوی رهسپار استرالیا را از یک کشتی‌شکستگی نجات داده بود با تصمیم مقام‌های استرالیایی و در چارچوب طرح «راه حل اقیانوس آرام» به نائورو تغییر مسیر داد. نائورو نیز در ازای دریافت کمک مالی از استرالیا، بازداشتگاهی را برای نگهداری این پناهندگان که بسیاری‌شان از خاورمیانه بودند برپا کرد.^[۱۲] بعدها تنها دو نفر از این پناهجویان که شهروند عراق بودند در نائورو باقی‌ماندند. دولت استرالیا در اواخر سال ۲۰۰۶ و اوایل ۲۰۰۷ گروه‌های بیشتری از پناهجویان را به نائورو فرستاد.^[۱۳] اردوگاه پناهندگان در نائورو از سال ۲۰۰۸ بسته شد اما در اوت ۲۰۱۲ تصمیم به بازگشایی این اردوگاه گرفت.^[۱۴]

منابع

ویکی‌پدیای انگلیسی.

↑ Nauru Department of Economic Development and Environment (۲۰۰۳). «First National Report To the United Nations Convention to Combat Desertification» (PDF). UNCCD. دریافت‌شده در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۲.
↑ Whyte، Brendan (۲۰۰۷). «On Cartographic Vexillology». Cartographica: The International Journal for Geographic Information and Geovisualization. ۴۲ (۳): ۲۵۱–۲۶۲. doi:10.3138/carto.42.3.251.
↑ Pollock, Nancy J (۱۹۹۵). «۵: Social Fattening Patterns in the Pacific—the Positive Side of Obesity٫ A Nauru Case Study». در De Garine, I. Social Aspects of Obesity. Routledge. صص. ۸۷–۱۱۱.
↑ ^۴٫۰ ^۴٫۱ Spennemann، Dirk HR (ژانویه ۲۰۰۲). «Traditional milkfish aquaculture in Nauru». Aquaculture International. ۱۰ (۶): ۵۵۱–۵۶۲. doi:10.1023/A:1023900601000.
↑ West, Barbara A (2010). "Nauruans: nationality". Encyclopedia of the Peoples of Asia and Oceania. Infobase Publishing. pp. 578–580. ISBN 9781438119137.
↑ Marshall، Mac (ژانویه ۱۹۷۶). «Holy and unholy spirits: The Effects of Missionization on Alcohol Use in Eastern Micronesia». Journal of Pacific History. ۱۱ (۳): ۱۳۵–۱۶۶. doi:10.1080/00223347608572299. از پارامتر ناشناخته |coauthors= صرف نظر شد (|author= پیشنهاد می‌شود) (کمک)
↑ Reyes, Ramon E, Jr (۱۹۹۶). «Nauru v. Australia». New York Law School Journal of International and Comparative Law. ۱۶ (۱–۲).
↑ ^۸٫۰ ^۸٫۱ Firth، Stewart (ژانویه ۱۹۷۸). «German labour policy in Nauru and Angaur, 1906–1914». The Journal of Pacific History. ۱۳ (۱): ۳۶–۵۲. doi:10.1080/00223347808572337.
↑ Ellis, AF (۱۹۳۵). Ocean Island and Nauru – their story. Angus and Robertson Limited. صص. ۲۹–۳۹.
↑ Hartleben, A (۱۸۹۵). Deutsche Rundschau für Geographie und Statistik. ص. ۴۲۹.
↑ Hill، Robert A (ed) (۱۹۸۶). «۲: Progress Comes to Nauru». The Marcus Garvey and Universal Negro Improvement Association Papers. ج. ۵. University of California Press. شابک ۹۷۸۰۵۲۰۰۵۸۱۷۰.
↑ White, Michael (۲۰۰۲). «M/V Tampa Incident and Australia's Obligations – August 2001». Maritime Studies. دریافت‌شده در ۱۸ ژوئن ۲۰۱۲.
↑ «Nauru detention centre costs $2m per month». ABC News. ۱۲ فوریه ۲۰۰۷. دریافت‌شده در ۱۲ فوریه ۲۰۰۷.
↑ رادیو فردا: تصمیم دولت استرالیا به انتقال پناهجویان به جزیره‌ای دورافتاده، بازدید: اوت ۲۰۱۲

پیوند به بیرون

Nauru, Permanent Mission to the United Nations
Asian Development Bank Country Economic Report, Nauru, November, ۲۰۰۷
Our Airline - the former Air Nauru
Our Airline Flight Schedule
Discover Nauru The Official Nauru Tourism Website
CenPac - The ISP of the Republic of Nauru
Radio program "This American Life" featured a ۳۰-minute story on Nauru
Open Directory Project - Nauru directory category
High resolution aerial views of Nauru on Google Maps
Nauru country information on globalEDGE
شورش پناهجویان ایرانی در نائورو

[UNCCD-1] Nauru Department of Economic Development and Environment (۲۰۰۳). «First National Report To the United Nations Convention to Combat Desertification» (PDF). UNCCD. دریافت‌شده در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۲.

[2] Whyte، Brendan (۲۰۰۷). «On Cartographic Vexillology». Cartographica: The International Journal for Geographic Information and Geovisualization. ۴۲ (۳): ۲۵۱–۲۶۲. doi:10.3138/carto.42.3.251.

[pollock-3] Pollock, Nancy J (۱۹۹۵). «۵: Social Fattening Patterns in the Pacific—the Positive Side of Obesity٫ A Nauru Case Study». در De Garine, I. Social Aspects of Obesity. Routledge. صص. ۸۷–۱۱۱.

[spennemann-4] ۴٫۰ ^۴٫۱ Spennemann، Dirk HR (ژانویه ۲۰۰۲). «Traditional milkfish aquaculture in Nauru». Aquaculture International. ۱۰ (۶): ۵۵۱–۵۶۲. doi:10.1023/A:1023900601000.

[west-5] West, Barbara A (2010). "Nauruans: nationality". Encyclopedia of the Peoples of Asia and Oceania. Infobase Publishing. pp. 578–580. ISBN 9781438119137.

[6] Marshall، Mac (ژانویه ۱۹۷۶). «Holy and unholy spirits: The Effects of Missionization on Alcohol Use in Eastern Micronesia». Journal of Pacific History. ۱۱ (۳): ۱۳۵–۱۶۶. doi:10.1080/00223347608572299. از پارامتر ناشناخته |coauthors= صرف نظر شد (|author= پیشنهاد می‌شود) (کمک)

[7] Reyes, Ramon E, Jr (۱۹۹۶). «Nauru v. Australia». New York Law School Journal of International and Comparative Law. ۱۶ (۱–۲).

[firth-8] ۸٫۰ ^۸٫۱ Firth، Stewart (ژانویه ۱۹۷۸). «German labour policy in Nauru and Angaur, 1906–1914». The Journal of Pacific History. ۱۳ (۱): ۳۶–۵۲. doi:10.1080/00223347808572337.

[9] Ellis, AF (۱۹۳۵). Ocean Island and Nauru – their story. Angus and Robertson Limited. صص. ۲۹–۳۹.

[10] Hartleben, A (۱۸۹۵). Deutsche Rundschau für Geographie und Statistik. ص. ۴۲۹.

[hill-11] Hill، Robert A (ed) (۱۹۸۶). «۲: Progress Comes to Nauru». The Marcus Garvey and Universal Negro Improvement Association Papers. ج. ۵. University of California Press. شابک ۹۷۸۰۵۲۰۰۵۸۱۷۰.

[12] White, Michael (۲۰۰۲). «M/V Tampa Incident and Australia's Obligations – August 2001». Maritime Studies. دریافت‌شده در ۱۸ ژوئن ۲۰۱۲.

[13] «Nauru detention centre costs $2m per month». ABC News. ۱۲ فوریه ۲۰۰۷. دریافت‌شده در ۱۲ فوریه ۲۰۰۷.

[14] رادیو فردا: تصمیم دولت استرالیا به انتقال پناهجویان به جزیره‌ای دورافتاده، بازدید: اوت ۲۰۱۲

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

@@ خط ۳۸: / خط ۳۸: @@
 نائورو در قدیم «جزیره دلپذیر» (Pleasant Island) نامیده می‌شد و در سال ۱۹۶۸ مستقل شد.
-زبان‌های رسمی این کشور انگلیسی و [[زبان نائورویی|نائورویی]] هستند و واحد پول رایج در آن [[دلار استرالیا]] است. نائورو با ۹۳۰۰ نفر جمعیت، کم‌جمعیت‌ترین کشور جهان پس از واتیکان است. کشور نائورو هم‌چنین با ۲۱ کیلومتر مربع مساحت، کوچک‌ترین جمهوری در جهان است. نزدیک‌ترین همسایه آن [[جزیره بانابا]] در کشور [[کیریباتی]] است که در ۳۰۰ کیلومتری شرق نائورو واقع شده‌است.
+زبان‌های رسمی این کشور انگلیسی و [[زبان نائورویی|نائورویی]] هستند و واحد پول رایج در آن [[دلار استرالیا]] است. نائورو با 10084 نفر جمعیت، کم‌جمعیت‌ترین کشور جهان پس از واتیکان است. کشور نائورو هم‌چنین با ۲۱ کیلومتر مربع مساحت، کوچک‌ترین جمهوری در جهان است. نزدیک‌ترین همسایه آن [[جزیره بانابا]] در کشور [[کیریباتی]] است که در ۳۰۰ کیلومتری شرق نائورو واقع شده‌است.
 ۵۸ درصد از مردم نائورو از قوم نائورویی هستند که آمیزه‌ای است دو نژاد [[پلینزیایی]] و [[میکرونزیایی]]. ۲۶ درصد از مردم این کشور از تبار جزایرنشینان اقیانوس آرام، ۸ درصد اروپایی‌تبار و ۸ درصد نیز چینی هستند. دین اصلی مردم این کشور مسیحیت است. ۱۰ درصد از مردم نائورو نیز [[بهایی]] هستند که با این حساب این کشور بالاترین درصد بهاییان نسبت به جمعیت در میان کشورهای جهان را دارد، ۹ درصد از جمعیت نائورو نیز بودایی و ۲٫۲ درصد مسلمان هستند.

ن ب و ناحیه‌های جغرافیایی اقیانوسیه
استرالزی	استرالیا · جزایر نورفولک · جزیره کریسمس · جزایر کوکوس · نیوزیلند
ملانزی	تیمور شرقی^۱ · فیجی · اندونزی^۱ · کالدونیای نو · پاپوآ گینه نو · جزایر سلیمان · وانوآتو
میکرونزی	گوآم · کیریباتی · جزایر مارشال · جزایر ماریانای شمالی · ایالات فدرال میکرونزی · نائورو · پالائو
پلی‌نزی	ساموآی آمریکا · جزایر کوک · پلی‌نزی فرانسه · نیووی · پیت‌کرن · ساموآ · توکلائو · تونگا · تووالو · والیس و فوتونا
^۱ کشورهای چندقاره‌ای

ن ب و یکاهای پول اقیانوسیه
استرالزی	دلار استرالیا (جزیره نورفک) دلار نیوزیلند
ملانزی	فرانک اقیانوسیه (کالدونیای جدید) سکه کنتاووی تیمور خاوری دلار فیجی روپیه اندونزی کینای پاپوآ گینه نو دلار جزایر سلیمان دلار آمریکا واتوی وانواتو
میکرونزی	دلار استرالیا (کیریباتی، نائورو) دلار کیریباتی دلار نیوزیلند (نائورو) دلار آمریکا (گوآم، ایالات فدرال میکرونزی، جزایر مارشال، جزایر ماریانای شمالی، پالائو، جزایر کوچک حاشیه‌ای ایالات متحده)
پلی‌نزی	دلار استرالیا (تووالو) فرانک اقیانوسیه (پلی‌نزی فرانسه، والیس و فوتونا) پزو شیلی (جزیره ایستر) دلار جزایر کوک دلار نیوزیلند (جزایر چاتام، جزایر کوک، نیووی، جزایر پیت‌کرن، توکلائو) طلای ساموآ پاآنگای تونگا دلار تووالوان دلار آمریکا (ساموآی آمریکا، هاوائی)