اسلام‌گرایی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Rezabot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ربات ردهٔ همسنگ (۳۰) +مرتب+تمیز (۱۴.۹ core): + رده:سیاست‌های راست تندرو
Fatranslator (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۲۴: خط ۲۴:
{{ایدئولوژی سیاسی}}
{{ایدئولوژی سیاسی}}
{{جهان‌بینی}}
{{جهان‌بینی}}
{{داعش}}


{{اسلام-خرد}}
{{اسلام-خرد}}

نسخهٔ ‏۸ ژوئن ۲۰۱۷، ساعت ۱۴:۵۳

اسلام‌گرایی (اردو: اسلام پرستی؛ عربی: إسلامویة؛ انگلیسی: Islamism) که با نام اسلام سیاسی نیز شناخته می‌شود نوعی ایدئولوژی است که «تعالیم، عقاید و ارزش‌های یک اسلام خاص را به عنوان بنیاد یک ساختار سیاسی که حامیان آن ایدئولوژی آن را دولت اسلامی می‌خوانند» به کار می‌بندد.[۱] اسلام‌گرایان می‌توانند تفاسیر گوناگونی را بر اساس سورهها و آیات قرآنی داشته باشند. دیدگاه‌های اسلام‌گرایان بر پیاده‌سازی شریعت (قانون اسلامی) از اتحاد سیاسی پان‌اسلامیسم و حذف غیر مسلمانان منتخب به ویژه نفوذ نظامی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی یا فرهنگی غرب در جهان اسلام که آنها معتقد هستند با اسلام مغایرت دارد تأکید می‌کنند.[۲]

برخی محققان دینی (گراهام فولر) عقاید اسلام‌گرایی را آسان‌تر (سهل‌تر) می‌داند و معتقد است که این عقاید می‌توانند به عنوان شکلی از سیاست‌های هویتی یا حمایت از هویت و اصالت مسلمان، تقسیمات گستره‌تر و دین‌گستری اجتماعی عنوان می‌کند.[۳] در پی بهار عربی، اولیویه روآ اسلام سیاسی و دموکراسی سیاسی را با عنوان دو موضوع با وابستگی متقابل فزاینده شرح داد.[۴]

اسلام‌گرایان[۵] به طور کلی با استفاده از این اصطلاح مخالفت می‌کنند و مدعی هستند که عقاید و اهداف سیاسی آنها ابراز عقیده مذهبی اسلامی آنها است. به طور مشابه، برخی متخصصان اصطلاح «اسلام عمل‌گرا» (برنارد لوئیس[۶][۷][۸] یا «اسلام سیاسی» [۹] را مناسب می‌دانند. برخی نیز (رابین رایت) اصطلاح «اسلام نظامی» را با اسلام‌گرایی برابر دانسته‌اند.[۱۰]

چهره‌های مهم و اصلی اسلام‌گرایی مدرن شامل حسن‌البنا، سید قطب، ابوالاعلی مودودی[۱۱] و سید روح‌الله خمینی[۱۲] هستند.

جستارهای وابسته

منابع

  1. Soage, Ana Belén. "Introduction to Political Islam1." Religion Compass 3.5 (2009): 887-896.
  2. Qutbism: An Ideology of Islamic-Fascism by DALE C. EIKMEIER From Parameters, Spring 2007, pp. 85-98. Accessed 6 February 2012
  3. Fuller, Graham E. , The Future of Political Islam, Palgrave MacMillan, (2003), p. 21
  4. Olivier Roy (آوریل ۱۶, ۲۰۱۲). «The New Islamists». foreignpolicy.com.
  5. Rashid Ghannouchi (۳۱ اکتبر ۲۰۱۳). [=https://www.middleeastmonitor.com/articles/africa/8087-how-credible-is-the-claim-of-the-failure-of-political-islam «How credible is the claim of the failure of political Islam?»] مقدار |نشانی= را بررسی کنید (کمک). MEMO.
  6. «Understanding Islamism» (PDF). International Crisis Group.[پیوند مرده]
  7. http://www.webcitation.org/5sunFyPbv
  8. Islamic republic by Bernard Lewis
  9. «Islamist, Islamiste, Islamicist». Pwhce.org. دریافت‌شده در ۲۰ نوامبر ۲۰۱۵.
  10. Wright, Robin, Sacred Rage: The Wrath of Militant Islam,
  11. Fuller, Graham E. , The Future of Political Islam, Palgrave MacMillan, (2003), p. 120
  12. Coming to Terms, Fundamentalists or Islamists? Martin Kramer originally in Middle East Quarterly (Spring 2003), pp. 65-77.
  • Fuller, Graham E. (گراهام فولر) در کتاب The Future of Political Islam (آینده اسلام سیاسی) از Palgrave MacMillan (انتشارات مک میلن) سال ۲۰۰۳