مکتب سنت‌گرایی

مکتب سنت‌گرایی، رویکردی در فلسفه معاصر است که نسبت به مدرنیته و فلسفه جدید در غرب موضعی بشدت انتقادی دارد و خواهان احیای دانش و خرد در معنای قدسی است. باور بنیادین و مرکزی در این مکتب اعتقاد به خرد جاویدان می باشد که مبنی بر حضور یک حقیقت فراطبیعی مشترک، جاویدان و جهانی در بطن سنت‌های معتبر دینی می باشد و علم تجربی مدرن را که رویکردی سکولار به جهان و انسان دارد را نقد می کنند. این مکتب بر دین‌شناسی تطبیقی در دوره معاصر بسیار اثرگذار بوده است. در جهان اسلام، این مکتب با پیوند با تصوف جای پایی میان مردم یافته است. همچنین با آیین ها و ادیان شرق دور پیوند دارد.

مهمترین متفکران این مکتب در سده بیستم رنه گنون(عبدالواحد یحیی)، آننده کومرسوامی و فریتهیوف شوئون (عیسی نورالدین احمد) بوده اند. همچنین، از دیگر متفکران سرشناس این مکتب تیتوس بورکهارت، مارتین لینگز (ابوبکر سراج‌الدین)، سید حسین نصر هستند.

متفکران سرشناس

• رنه گنون(عبدالواحد یحیی) (1886-1951)
• آننده کومرسوامی (1877-1947)
• فریتهیوف شوئون (عیسی نورالدین احمد)
• تیتوس بورکهارت (1908-1984)
• مارتین بوبر (زاده ۱۸۷۸– درگذشته ۱۹۶۵)
• مارتین لینگز (ابوبکر سراج‌الدین) (1909-2005)
• سید حسین نصر (تولد:۱۹۳۳م. یا ۱۳۱۲ ش.)
• ژان لوئی میکون(Jean-Louis Michon) (1924-2013)
• مارکو پالیس (1895-1989)
• هیوستون اسمیت (1919-2016)
• جین بورللا (Jean Borella) (تولد 1930)
• جولیوس اولاً (Julius Evola) (1898-1974)
• ویلیام چیتیک (تولد:1943)
• هری اولدمیدو (Harry Oldmeadow) (تولد: 1947)
• جیمز کاستینگر (James Cutsinger) (تولد:1953)
• ولفگانگ اسمیت (تولد:1930)
• تاگ لیندبوم(1909-2001)
• رضا شاه کاظمی
• الکساندر دوگین