رامیان: تفاوت میان نسخه‌ها
←غذاهای بومی: اصلاح تایپی برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
←غذاهای بومی: اصلاح اشتباه تایپی برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۱۶۲: | خط ۱۶۲: | ||
تُرشو شوربا |
تُرشو شوربا |
||
بورانی چلو (برنج کته و دم‌کش با بورانی یا ماست اسفناجی) |
|||
آش (رامیانیها به جای پلو از واژه آش استفاده می کنند که مانند دیگر نقاط شمال ایران به انواع گوناگونی طبخ می گردد.) |
آش (رامیانیها به جای پلو از واژه آش استفاده می کنند که مانند دیگر نقاط شمال ایران به انواع گوناگونی طبخ می گردد.) |
||
| خط ۲۳۸: | خط ۲۴۰: | ||
نون بلور (نان با آرد بلوط) |
نون بلور (نان با آرد بلوط) |
||
بورانی (ماست و اسفناج و سیر و ادویه) |
|||
نوشیدنی ترشی چالی (رب انار محلی، آب خنک، شکر و نعنا/پونه خشک، این نوشیدنی به عنوان دسر بعد از ناهار و تابستان سرو می‌شود) |
نوشیدنی ترشی چالی (رب انار محلی، آب خنک، شکر و نعنا/پونه خشک، این نوشیدنی به عنوان دسر بعد از ناهار و تابستان سرو می‌شود) |
||
نسخهٔ ۲ ژانویهٔ ۲۰۱۷، ساعت ۱۰:۱۳
 | این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
| رامیان | |
|---|---|
| کشور |  ایران |
| استان | گلستان |
| شهرستان | رامیان |
| بخش | مرکزی |
| مردم | |
| جمعیت | ۱۲٫۰۰۸ نفر |
  رامیان روی نقشه ایران
۳۷°۰۰′۰۰″شمالی ۵۵°۰۸′۰۰″شرقی / ۳۷°شمالی ۵۵٫۱۳۳۳°شرقی | |
رامیان شهری در استان گلستان ایران و مرکز شهرستان رامیان است.
جمعیت این شهر بر اساس سرشماری سال ۱۳۸۵، برابر با ۱۲٫۰۰۸ نفر بوده‌است.[۱]
تقسیمات کشوری
- شهرها: رامیان، دلند، خان به بین
- تقسیمات: مرکزی، فندرسک
رامیان شهری در استان گلستان ایران و مرکز شهرستان رامیان است.
جمعیت این شهر بر اساس سرشماری سال ۱۳۸۵، برابر با ۱۲٫۰۰۸ نفر بوده‌است و دارای ۷۸۳ کیلومتر مربع مساحت است. شهرهای دلند، قلعه میران و فندرسک از توابع آن هستند که ۵۵ روستا را شامل می‌شود. شهر رامیان دارای ۳ کیلومتر مربع مساحت است و موقعیت جغرافیایی آن با طول شرقی ۵۵٫۹ درجه و عرض شمالی ۳۷٫۱ درجه می‌باشد؛ که نسبت به مرکز استان (گرگان) ۷۶ کیلومتر فاصله دارد. میزان بارندگی سالانه شهر رامیان بین ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ میلی‌متر است. زبان‌های رایج مردم این منطقه فارسی و ترکی است و از فعالیتهای مهم مردم منطقه رامیان کشاورزی، نوغانداری و آموزگاری است. مردم این منطقه در کنار فعالیتهای کشاورزی از هنر صنایع دستی نیز بهره‌مند هستند و از مهمترین صنایع دستی منطقه می‌توان به چادر شب بافی (ابریشم بافی) اشاره کرد.
جاذبه‌های گردشگری
از جاذبه‌های گردشگری شهرستان رامیان می‌توان به قله ۲۴۰۰ متری قلعه موران به همراه چشم انداز زیبا و بقایای تاریخی، یخچالهای طبیعی، گله های اسب وحشی و گونه های نادر دارویی گیاهی موجود در بالای کوه، استخر طبیعی گل رامیان با عمق نزدیک به ۸۰ متر، مجموعه ابشارهای سرخه کمر به تعدا ۵ آبشار، مجموعه ابشارهای جوزک، مجموعه ابشارهای سید کلاته به تعداد ۸ آبشار، مجموعه ابشارهای چفت که تعداد آنها به ۱۲ آبشار می‌رسد که کوتاهترین ان ۸ و بلندترین ان ۳۲ متر ارتفاع دارد، مجموعه ابشارهای پشمکی، چشمه زارهای نیلبرگ، چشمه زارهای سید کلاته، انجیر چشمه، منطقه کوهستانی و برف گیر النگ، چشمه پیر کرم، دهکده های ییلاقی و توریستی در ارتفاعات رامیان، مانند پاقلعه، رضی، ملچ آرام و...، جنگل دره ملا و باغ تاشته، پارک جنگلی زیبای دلند، ذخیره گاه بین‌المللی سرو زربین، ذخیره گاه بین المللی سرخدار، جنگل پنهان خانه، گرم چشمه، دیو چشمه، روستای تاریخی کشکک، تپه تاریخی نقاره خانه، بقعه متبرکه امامزاده بی بی حلیمه خاتون الهادی و همچنین موزه مردم‌شناسی شهر رامیان اشاره کرد.
قلعه موران (قلعه میران)
قلعه موران یا قلعه میران قله‌ای به ارتفاع ۲۴۳۰ است متر که در جنوب غرب شهر رامیان واقع شده‌است در بالای این قله زمینی مسطح به مساحت ۳ کیلومتر مربع قرار دارد. بر فراز این قله و دامنه آن گیاهانی چون سرخدار، ممرز، راش، گردو، انجیلی، اورس، زرشک، رزماری، زعفران کوهی و سورنجان (حسرت) می‌روید. همچنین کنام گله اسبان وحشی، ببر، آهو و شوکا، خرس، گرگ، شغال، شاهین، عقاب و جغد می‌باشد.
در گویش محلی به این کوه قلعه موران -Qal'e Moran- می‌گویند، زیرا در لهجه مردمان بومی ایالت باستانی گرگان گاه واج و حرف زیر بدل می‌شود به واج و حرف پیش. به هر حال این در حالی است که بنا به استنادات تاریخی این دژ مستحکم طبیعی نام خود را وامدار میرانشاه سلجوقی است.
این قله با مساحتی بالغ بر شصت هکتار وسیع‌ترین قله کشور محسوب می‌شود. با این حال، بیشتر جاذبه آن مدیون شکل منحصر به فرد و زیبای دیواره‌های صخره‌های گرداگرد آن است. این قله کنام گله‌های اسب وحشی هم می‌باشد. بر فراز این قله چشمه ساران و آرامها، بازمانده‌های قلعه‌هایی از دوران اشکانیان و شورش مازیار علیه خلافت عباسیان، جنگلهای کهن اورس وجود دارد. گفتنی است جنگلهای اورس موجود در قلعه موران (قلعه میران) و اطراف آن، یعنی جنگلهای اولنگ و تخته بادو و همچنین جنگل ابر نخسین سرزمین‌های حاصل از پس روی دریای تتیس و در نتیجه نیای بزرگ جنگلهای هیرکانی هستند.
گل رامیان
گل رامیان که در متون صفویه تا قاجار به نام فارسی «کبود استخر» نیز در مکاتبات و مراسلات راجع به ایالت گرگان از آن یاد شده است، ژرف‌ترین و عمیق‌ترین چشمه آب سرد ایران و دومین در سطح جهان، پس از مشابه آن در ایالات متحده آمریکاست. گل (Göl) در ترکی به معنای تالاب و دریاچه، و به طور کلی به معنای تجمع انبوه آب است. رنگ این چشمه آب سرد با توجه به ژرفا و ویژگی آن در طول سال از سبز کبود به فیروزه‌ای تغییر می‌کند. گل رامیان در فاصله ۵ کیلومتری جنوب شهر قرار دارد که دارای جاده‌ای آسفالته و چشمه‌ای پرآب است که استخر طبیعی دایره شکل به مساحت ۷۲۰۰ متر مربع تشکیل داده که دارای آب زلال است. گل رامیان از جاذبه‌های معروف و زیبای استان گلستان است که عموم منطقه در ایام تعطیلات از آن استفاده می‌کنند. آب گل رامیان در تابستان‌ها هم استفاده کشاورزی برای مشروب کردن شالیزارهای مجاور خود را دارد و هم برای شنا و تفریحات تابستانه مورد استفاده مردم قرار می‌گیرد. طبق اسناد موجود از زمان سعدالله خان ایلخانی حاکم فندرسک در زمان مظفرالدین شاه قاجار این تفرجگاه وقف حوزه علمیه سعدیه رامیان است.
گل رامیان
ذخیره گاه جنگلی زربین
در طرفین رودخانه قره چای در حوالی جنوب گل رامیان جنگل انبوه پهن برگ وجود دارد که هر چه به سمت جنوب حرکت کنیم به تدریج از گونه سوزنی برگ زربین در بین درختان پهن برگ افزایش می‌یابد به نحوی که در بخشهایی بصورت جامع سوزنی برگ نمایان می‌شوند. مساحت جنگلهای این منطقه به ۴۰۰ هکتار می‌رسد.
ذخیره گاه سرخدار
سرخداران از بازماندگان هزاره‌های گذشته در عصر یخبندان در جنگلهای هیرکانی می‌باشند که در نقاط معدودی در جهان از آنها همچنان به طور طبیعی و خودرو می‌روید. ذخیره گاه این درختان در محدوده شهرستان‌های رامیان و علی‌آباد کتول از برجسته‌ترین ذخیره گاه‌های این درخت نادر در سطح جهان و میراث کهن زیست کره محسوب می‌شود. متأسفانه این درختان که در خطر انقراض اند، به خاطر مقاومت در برابر اشتعال و انعطاف در برابر چوب بری مورد غارت افراد سودجو برای نجاری (تولید قلیان، تخته نرد، مبل و...) قرار گرفته است، لذا این درختان در معرض نابودی و انقراض قرار گرفته‌اند. اقدامات بازدارنده (نظیر کشیدن سیم خاردار، گماردن جنگلبانان، جریمه مالی و فرهنگسازی) نسبت به این تخریب ناکارآمد بوده است. متأسفانه در سال‌های اخیر به علت قطع فراوان درختان جنگلی و جاده کشی در نقاط بکر عرصه را برای تخریب منابع طبیعی، از طریق استحصال گونه‌های گیاهی و جانوری در معرض خطر برای افراد سودجو بیشتر باز کرده است.
ارتفاعات اولنگ
در جنوب شهرستان رامیان استپ، جنگل و ارتفاعات برفگیر و سرد ارتفاعات اولنگ (OLANG) واقع شده است. این منطقه مرتعی حاصلخیز با بادهای همیشگی و خنک است که پذیرای گردشگران فراوانی می‌باشد.
اولنگ در ترکی رامیانی به معنی چمنزار خوش آب و هواست. مردم رامیان به اولنگ می گویند یئلنگ اولنگ که معنی اولنگ بادخیز می دهد.
در زمستان ها جنگل اولنگ شاهد برگزاری ورزش‌های زمستانی به خود است. در جوار اولنگ دشتی وجود دارد به نام «تخته بادو»، و همچنین قبل از این دشت فراخ و برفگیر نیز جاده‌های پیچ در پیچ زیبا و جنگلی «بادو» واقع شده است. در حوالی بادو روستاهای خوش آب و هوای «ملچ آرام» و «جوزچال» قرار دارند. مردمان این دو روستای خوش آب و هوای ییلاقی هنوز به سبک زندگی سنتی خویش وفادار مانده اند.
ارتفاعات اولنگ با ارتفاع ۲۸۸۸ متر از مرتفع‌ترین نقاط شهرستان رامیان است.
جنگل اولنگ در ۲۸ کیلومتری جنوب رامیان و در جاده رامیان-شاهرود قرار دارد.
گفتنی است که ارتفاعات اولنگ، قلعه میران و ابر نخستین مناطقی اند که از پس روی دریای تتیس (جد بزرگ دریای خزر و آرال) سر از آب در آوردند. لذا جنگل اولنگ، قلعه میران و ابر از قدیمی ترین گونه های گیاهی در سطح جهان بهره مندند. قدمت جنگل های اولنگ، قلعه میران و ابر واقع در استان گلستان، از جنگل های مطرح بسیاری در سطح کره زمین، نظیر جنگل های استوایی و آمازون بیشتر است.
مردم
مردمان روستاهای کوهستانی این شهرستان فارسی را با گویش بازمانده از گویش ایالت کهن گرگان (یا جرجان) با گرایشی از لهجه گرگانی موسوم به کوهستانی (یا کوهساری) سخن‌می‌گویند، و زبان مردمان ترک‌زبان این بخش نیزترکی قزلباشی است که دارای ریشه‌ای مشترک با ترکی خراسانی (گرایلی یا قرائی) است.
ترکان رامیانی برای دفاع از شیعیان منطقه در قبال ازبکان و ترکمن‌ها به دستور صفویان، در «کالپوش» (در شهرستان میامی، استان سمنان) و نقاطی دگر از جمله مناطقی از خراسان، مانند بجنورد، شیروان، بام صفی آباد، جغتای، تربت حیدریه و... مستقر شدند. هرچند گستردگی گرایلی‌ها یا قرائی‌ها، استان‌های خراسان، گلستان، مازندران، سمنان، آذربایجان غربی و کرمان را در بر می‌گیرد اما دسته‌ای از آنها در زمان پخش ایل‌ها در زمان شاه عباس صفوی وارد رامیان می‌شوند. آنها در ادوار آتی وارد مکانی با نام «کهنه رامیان» شدند که ویرانه‌هایی از آن، در شمال غربی رامیان فعلی، در غرب و جنوب غرب زمین‌های پرآب و حاصلخیز (آیش) و همچنین اطراف روستای «قره قاچ» تا «دره بیژن» و حوالی دامنه کوه «بلندجار» (که آن هم از سکونتگاه‌های این ترکان قزلباش بود) باقی‌مانده است؛ ولیکن به فرمان حسین قلی خان قاجار به رامیان تازه یا همین رامیان کنونی کوچیدند.
سوغات
برجسته‌ترین اثر دستی هنری رامیانی منسوجات ابریشمی است. چه بسا هنر ابریشم بافی در این شهر از معماری و موسیقی و اشعار و داستان‌های بومی نیز بیشتر به شهرت رسیده است. به هر حال، هم اکنون نیز رامیان و مینودشت قطب تولید ابریشم استان گلستان به شمار می‌روند و بانوان در این دیار از دیرباز به نوغانداری و پرورش ابریشم و توت می‌پرداختند. تولید دستمال، رومیزی، سفره، هوله، عرقچین، جلیقه، پیراهن و البسه زنانه محلی از جنس ابریشم در این شهر در استان معروف بوده است. ابریشم بافی رامیان در سال ۱۳۹۲ خورشیدی گواهی نامهٔ مهر اصالت یونسکو را احراز نمود. هنوز منسوجات ابریشمی در زندگی روزمره کاربرد دارد و به عنوان هدیه در میان مردم شهر رواج داشته و جزو هویت این مردمان محسوب می‌گردد.
از مشاغل قدیمی در رامیان زنبورداری در دشت‌ها و جنگلهای پایین دست و بالا دست است. عسل رامیان از دیرباز مورد پسند بوده و بازار خوبی در منطقه داشته است. رامیان بزرگترین تولیدکننده عسل در استان گلستان محسوب می‌گردد.
از دیگر رهاورد رامیان می‌توان به بوته ها و میوه‌های جنگلی نظیر آلو جنگلی (قَلَرو)، آلوچه جنگلی (الچک)، ازگیل وحشی (کُندُس یا تلسکور)، بلوبری جنگلی (ولیک یا یئمئشن)، انار ترش جنگلی، توت فرنگی جنگلی (یا سنبلی کوکو)، نخودفرنگی محلی (مولک)، خرمالو و به جنگلی و... اشاره داشت. سبزی‌های جنگلی و گیاهان دارویی کوهی این شهر نیز مورد توجه مردم قرار گرفته است که از جمله آنها می‌توان اشاره کرد به ناردنگ/چیگیردک (اناردانه)، قوناق (ارزن محلی)، شلمبه، چاققارتیکن (زولنگ یا زوله در گویش مردم گرگان زمین/چوچاغ در گیلکی)، پوشوگ قویروقو/نارنجی در گرگانی (اناربیجه در گیلکی)، سبزی گل قویون گُزو، قویون سَمِردن (خرفه)، قاراتیکن/سیاه تلو، تره سوغان (هلزو/الزو)، انواع ریاحین معطر و نعناهای محلی مانند هوجی/هوجو، سرسم (پونه سفید کوهی)، پونه (پودنه)، یئملک (والک در گویش تهرانی)، شیرین بادیان (رازیانه در گویش تهرانی)، بزاغان و... .
تولید انواع سس و رب و ترشی و مرباجات از دیگر رهاوردهای رامیان است، نظیر رب گوجه، ترشی و رب کندس، ترشی انار جنگلی، رب آلو و آلوچه، مرباهای تمشک، تلاس، به، آلو، آلبالو و... .
محصولات کشاورزی نظیر گندم و انواع آرد (خسیل، جو، بلوط، گندم و...) و برنج، انواع روغن‌ها مثل زیتون و کلزا، محصولات لبنی نظیر انوع کشک، کشک نرم یا پَتُق، قره قروت، قره قروت خمیری یا سیچو، کره محلی و... .
از جمله صنایع دستی و هنری که خانواده‌های رامیانی به آن مشتاق بوده و آنرا خریداری می‌کنند، عروسک سازی است. بانوان رامیانی هم عروسک‌های پارچه‌ای تولید می‌کنند و هم به قامت عروسک‌های پلاستیکی جامه‌های سنتی و بومی رامیانی به تن می‌کنند.
صنایع دستی چوبی مانند قلیان (چِلیم)، جا شمعی، سازها و بازی‌های چوبی مانند فلوت (فوت فوتک) و شطرنج در کنار صنایع دستی فلزی نظیر ساخت سیخ، دشنه، تبر نیز از جمله سوغاتی‌های این شهر به حساب می‌آید. همچنین ظروف مخصوصی که رامیانیها به آن «قَل او» می‌گویند و برای دم گذاشتن چای آتشی‌های دبش در جنگل‌ها یا کنار شومینه‌های خانه‌های ییلاقی به کار می‌رود.
غذاهای بومی
به دلیل غنای این شهر و به دلیل هم جواری با جنگل و رودخانه و جلگه‌های حاصلخیز، و اشتغال مردم آن به پرورش دام و طیور و کشاورزی، آشپزی در این شهر منبعث از اقتضائات بومی نیاکان این شهر واقع می‌شده است. همچنین به دلیل همسایگی رامیان با حاجیلر، فندرسک، استرآباد، کتول، کومش و دشت گرگان و ترکمن صحرا، اشتراکاتی با این سرزمین‌ها داشته، به نحوی که هم از آنها تأثیر پذیرفته است و هم تأثیر گذاشته است. از جمله غذاهای بومی رامیانی عبارتند از:
چوز کبابی (جگر و یا گوشتی که دور سفاق دام را می‌پیچانند. این نوع کباب، با این سبک طبخ، تنها در شهر رامیان پخت می‌شود. در شهرهای گرگان و گنبدکاووس از کباب یونانی استفاده می کنند که کلمه ای بدون پیشینه تاریخی است. برخی از روده به جای سفاق استفاده می کنند.)
قاوُرما (گوشت تازه تفت داده شده و آب پز که برخی ساده و برخی همراه با ادویه جات و سبزیجات مانند ژیگو مصزف می کنند، برخی گوشت لخم را در ظرف شیشه ای ریخته و در قابله ای پرآب می جوشانند.)
آش خمیری (نوعی آش رشته که با چاشنی رب انار ترش سرو می‌شود)
رشته پلو و ماهی و پرنده شکم پر (که مواد آن سبزی‌های جنگلی و خانگی نظیر چاقارتیکن (زولنگ در گویش گرگانی) و گشنیز، رب، هویج، نخودفرنگی، اناردانه (یا ناردنگ) گوشت چرخ کرده و پیاز است)
کاهو ترشی که با رب انار ترش سرو می‌شود (امروزه به عنوان دسر و تنقلات محسوب می‌شود، در گذشته وعده غذایی بود).
ماهی کبابی با ماهی‌های تِلاجی (رودخانه‌ای)
آب گوشت و کوبیده
خورشت انار با بادمجان شکم پر (بادمجان شکم پر حاوی پیاز و سیر و گوجه و گوشت چرخ کرده بود که در خورشت انار پخته می شود)
کشک بادمجان (با طبخ به سبک رامیانی در ظرف‌های مخصوص تغار)
پُتپُتو (نوعی خورش که با کشک تهیه می‌شود با برنج کته)
سلوف خورش (سلوف نام سبزی جنگلی است)
لوقلوتئیه (کوکوسبزی و گوجه و بادمجان سرخ شده با برنج)
کباب ترش (کباب آغشته به رب انار و گشنیز و دیگر ریاحین و طعم دهنده‌های محلی)
شوله آش (برنج دمپختک با ماش و پیاز)
بئلبئلئ [کیشته] خورشتو یا خورش [کشته] بِلبِلی (خورشتی که از میوه های هسته دار خشک مانند آلوجات، زردآلو و شفتالو تهیه می گردد.)
سالماچخاردما (آشی از اسفناج، برگ سیر، گزنه و یا پیازچه جنگلی و دیگر ریاحین همراه با نیم دانه و حبوبات)
ماشلی آش (برنج کته و شفته به همراه ماش، برخی از عسل به عنوان چاشنی در کنار آن استفاده می‌کنند)
ماش اؤستونه چکدء (برنج دمپختک با ماش و یا تره سوغان)
کوکوی ماش (سیب زمینی و ماش را جداگانه آبپز کرده و با جعفری و گشنیز و پیاز و نمک و ادویه کوبیده و مخلوط کرده و سپس سرخ می کنند.)
دلمه (با برگ انگور و حبوبات و نیم دانه)
نرگسی (نوعی کوکو با اسفناج و مرغانه/تخم ماکیان)
کوکوی تره سوغان (الزو/پیازچه جنگلی)
آش گزنه (نوعی بوته جنگلی)
شوربا
تُرشو شوربا
بورانی چلو (برنج کته و دم‌کش با بورانی یا ماست اسفناجی)
آش (رامیانیها به جای پلو از واژه آش استفاده می کنند که مانند دیگر نقاط شمال ایران به انواع گوناگونی طبخ می گردد.)
تورشک خورشتو (خورشی که با شبدر به همراه برگ چغندر، گشنیز، جعفری، آرد برنج و... طبخ می شود، معادل ترشه واش گیلانی است.)
ماستوآ (نوعی آش ماست)
گندم علف خورش (گندم علف نام نوعی سبزی صحرائی است)
قُز خورش (خورش گردو یا همان فسنجان)
کدئ خورش (ترکیب شده از کدو حلوایی یا کدو تنبل با گوشت گوسفندی و ماش)
شولَه (سوپی ترکیب شده از ماش و دیگر مخلفات)
قُورتُو (که از کشک نرم موسوم به «پَتُق» در کنار بادمجان سرخ شده و سیر و خیار خام سرو می‌شود)
تُورشُو (از ترکیب آرد، سیب زمینی و هویج و تخم مرغ و نخودفرنگی به دست می‌آید)
تاسکباب رامیانی (مشابه این خوراک در کشور ترکیه با نام اسکندر کبابی شناخته می‌شود)
قارما (همان استانبولی اما با سبک و سیاق پخت رامیانی آن)
قاتما قارما (یک نوع میرزا قاسمی که به جای بادمجان کدوسبز دارد و سیر، تخم مرغ ندارد.)
یئتمچه (یک نوع میرزا قاسمی که کدوسبز ندارد اما بادمجان و تخم مرغ و پیاز دارد.)
تاپ تاپی (مانند قاتماقارماست اما برخلاف آن که تف می دهند، تاپ تاپی را بخارپز می کنند.)
بادمجان آش خورش (برنج کته به همراه خورش با مرغ و لپه و گوجه و...)
انواع ته چین‌ها که در تهیه آنها از سسها و ربهای محلی بهره گرفته می‌شود؛ نظیر ته چین اسفناج، ته چین اناردانه با کدوحلوایی (ته چین ناردان)، ته چین تره سوغان، ته چین یئملئک (ته چین سبزی والک در گویش تهرانی)، ته چین کشمش پلو، سبزی ته چین، ته چین هویج و...
خام تهچین (ته چین گوشت لخم بره با لوبیا و سبزیجات و ریاحین جنگلی)
ساچمه پلو (پلو با گوشت قل قلی و کشمش)
سؤت چورک (صبحانه: تلیت نان کاک با شیر و شکر)
خاربوز چورک (عصرانه: نان با هندوانه)
کاک (نان محلی رامیانی)
تندیر چورک (نان تنوری)
تره سوغان چورَک (نانی که با تره سوغان یا پیازچه جنگلی تهیه می‌شود)
تورشو چورک (نان محلی به همراه سبزی جنگلی ای موسوم به "هوجی")
بورَک (غذای مشترک ترکها چه در آناطولی و چه در حاشیه خزر، گوشت و دیگر مخلفات داخل در خمیر که سرخ می‌شود)
بیشمه (شیرینی ترکی مشابه با دونات آمریکایی)
قاتلمه/قترمه (نوعی شیرینی که از خاک قند و خمیرمایه سرخ شده به دست می‌آید)
کرسن چورک (کرسن نام ظرف بزرگی است که با چوب بلوط ساخته می شد. نانی را که در این ظرف به همراه افزودنی هایی مانند آویشن و رازیانه یا که کنجد، رازیانه و گردو پخت می شود، کرسن چورک گویند.)
حالوا (حلوا برنجی به سبک اهالی شهرستان رامیان)
نون پنجره‌ای
تاتار چورک (نوعی شیرینی ترد)
کَسمَک (نوعی شیرینی که همراه با چای سرو می‌شود؛ در آن از گردو، کنجد، شکلات و یا وانیل بهره می‌جویند)
مَت (نوعی شیرینی ویژه ایام سرد سال بخصوص شب یلدایی که از کنجد، عسل، گردو و دیگر مغزها تهیه می‌شود)
نون کُماج (نوعی نان شبیه کیک که در خاکستر پخته می‌شود)
پامبلی چُورک (مشابه کماج اما پیرامون آن برگ‌های گیاهی پهن برگ موسوم به «پامبلی» است. همچنین از شیر تازه گاو و کره فراوان حیوانی حاصل از شیر گاو تهیه می‌گردد)
نون گردویی (شکل خمیر آن شبیه تورشو چورک بوده و شبیه پاکت نامه است اما محتوای آن سیاه دانه، کنجد و گردوی آسیاب شده است).
نون خرمایی (ریشه این نوع شیرینی به درختان خرمای شهر باستانی جرجان بازمی‌گردد. پیش از حمله مغولان در دشت گرگان خرما کشت می‌شد)
نون بلور (نان با آرد بلوط)
بورانی (ماست و اسفناج و سیر و ادویه)
نوشیدنی ترشی چالی (رب انار محلی، آب خنک، شکر و نعنا/پونه خشک، این نوشیدنی به عنوان دسر بعد از ناهار و تابستان سرو می‌شود)
محله‌های قدیمی
- محله‌های قدیمی شهر رامیان عبارتند از:
بای اوا: در مرکز شهر
رجبلو محله: کشیده از غرب تا شمال غربی شهر
آق اویلی: کشیده شده در غرب تا جنوب غربی
کتوکلی: در جنوب غربی شهر
کوپکلی: در جنوب شرقی شهر
قانچی: در منتهی‌الیه شمالی
داغلی محله: در منتهی‌الیه شمال شرقی شهر، در جوار جنگل نقاره خانه (نارخانا به تلفظ رامیانی)
نیلبرگ: امتداد شهر به سمت جنگل نیلبرگ در جنوب شرقی شهر
دزدک محله: در مقابل نیلبرگ و کنار داغلی محله
قوانلو اوا: در شرق شهر
صادقلو اوا: در شرق شهر
ملچ آرام: در شمال غربی شهر، برگرفته از نام یک روستای ییلاقی در ارتفاعات رامیان
رجن: در منتها الیه شرقی و جنوب شرقی شهر، برگرفته از نام روستایی در ییلاقات رامیان
منابع
- سفرنامه ابت. ۶۳
- رابینو-سفرنامه مازندران واسترآباد. ترجمه غلامعلی وحید مازندرانی-تهران ۱۳۳۶ص۱۷۲
- سعیدی، محمدعلی -تاریخ رامیان و فندرسک. ص۱۹
- گریگوری ملگونوف- ترجمه دکتر امیر هوشنگ امینی-کرانه‌های جنوبی دریای خزر-ص. ۱۸۴-مرداد۱۳۷۶
- محمد حسن خان اعتمادالسلطنه-تاریخ اشکانیان-چاپ نقش جهان. ۱۳۷۱-ص۱۸۴
- ↑ «نتایج سرشماری ایران در سال ۱۳۸۵». درگاه ملی آمار. بایگانی‌شده از روی نسخه اصلی در ۲۱ آبان ۱۳۹۲.
پیوند به بیرون
- وبگاه معرفی کامل جاذبه‌های گردشگری شهرستان رامیان
- [۱] دانشگاه پیام نور رامیان
- جاذبه‌های گردشگری رامیان
| مرکز |    | |
|---|---|---|
| شهرستانها | ||
| شهرها | ||
| جاذبه‌های گردشگری | ||