جعفر بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسبها: افزودن القاب ویرایشگر دیداری |
با فرض حسن نیت ویرایش 5.73.235.84 (بحث) خنثی‌سازی شد: لقب. (تل) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''جعفر بن علی''' (۲۲۶ - [[۲۷۱ (قمری)|۲۷۱]] هجری قمری) پسر [[علی نقی|علی بن محمد امام دهم شیعیان]] و برادر [[امام حسن عسکری|حسن بن علی عسکری]] |
'''جعفر بن علی''' (۲۲۶ - [[۲۷۱ (قمری)|۲۷۱]] هجری قمری) پسر [[علی نقی|علی بن محمد امام دهم شیعیان]] و برادر [[امام حسن عسکری|حسن بن علی عسکری]] ([[امام]] یازدهم [[شیعه|شیعیان]] [[شیعه دوازده‌امامی|دوازده‌امامی]]) است. در زمان حیات [[حسن عسکری]] کشمکش‌های زیادی بر سر امامت شیعیان بین جعفر و حسن عسکری و طرفداران دو برادر بوجود آمد. او پس از فوت برادرش، گفت برادرش هیچگاه فرزندی نداشته‌است. |
||
== |
== چالش بین حسن عسکری و برادرش == |
||
پس از |
پس از درگذشت [[هادی]]، امام دهم شیعیان، فریس بن حاتم قزوینی، از شیعیان پرنفوذ و نایبان اصلی هادی که در زمان [[امام شیعه]] از نیابت خلع شده‌بود، اعلام کرد که امام واقعی شیعه محمد فرزند بزرگ هادی بوده است که قبل از هادی فوت کرده است. اما او مقام امامت را از طریق غلام خود نفیس به جعفر (که بعدها توسط شیعیان جعفر کذاب نام گرفت) سپرده است. اقلیتی دیگر نیز ادعا کردند که هادی خود شخصاً جعفر را به امامت تعیین کرده است. در این زمان جعفر و اقلیتی از پیروانی که گرد خود جمع کرده بود، امامت برادر خود [[حسن عسکری]] را به چالش کشید. در این زمان پیروان حسن عسکری، جعفر را فاسد و شرابخوار در ملاعام می‌خواندند و چنین می‌گفتند که جعفر فرایض دینی را چهل روز رها کرده است تا [[شعبده بازی]] فرا بگیرد. در مقابل نیز پیروان جعفر، حسن عسکری را فاقد دانش لازم برای امامت شیعه می‌دانستند و پیروان حسن عسکری را حمّاریه می‌خواندند.<ref name="Modarressi 1993 71-76">{{harvnb|Modarressi|1993|p=71-76}}</ref> |
||
به گفته [[سید حسین مدرسی طباطبایی|حسین مدرسی]]، هر چند مشکل است که پذیرفت که شیعیان کسی که چنین آشکارا بی‌دین باشد را به عنوان امام پذیرفته بودند. اما به نظر می‌رسد که تا حدی حقیقت در این گزارش‌ها موجود است. خصوصاً آنهایی که مربوط به دوران جوانی جعفر است زیرا در دفاعیه‌ای که طرفداران جعفر علیه اتهامات وارد بر او داشتند چنین می‌گفتند که جعفر از شخصیت دوران جوانی‌اش فاصله گرفته است.<ref name="Modarressi 1993 71-76" /> |
به گفته [[سید حسین مدرسی طباطبایی|حسین مدرسی]]، هر چند مشکل است که پذیرفت که شیعیان کسی که چنین آشکارا بی‌دین باشد را به عنوان امام پذیرفته بودند. اما به نظر می‌رسد که تا حدی حقیقت در این گزارش‌ها موجود است. خصوصاً آنهایی که مربوط به دوران جوانی جعفر است زیرا در دفاعیه‌ای که طرفداران جعفر علیه اتهامات وارد بر او داشتند چنین می‌گفتند که جعفر از شخصیت دوران جوانی‌اش فاصله گرفته است.<ref name="Modarressi 1993 71-76" /> |
||
[[عبدالعزیز ساچادینا]] می‌نویسد:<ref>Islamic Messianism: The Idea of Mahdī in Twelver Shīʻism By Abdulaziz Abdulhussein Sachedina, p. 41</ref> |
[[عبدالعزیز ساچادینا]] می‌نویسد:<ref>Islamic Messianism: The Idea of Mahdī in Twelver Shīʻism By Abdulaziz Abdulhussein Sachedina, p. 41</ref> |
||
<blockquote>عباسیان همچنین جعفر، برادر |
<blockquote>عباسیان همچنین جعفر، برادر عسکری و مدعی جایگاه امامت را مورد حمایت قرار دادند تا در خانواده امام نزاعی برقرار کند. منابع ما جعفر را شخصی دنیا دوست و لذت جو معرفی می‌کنند که برای امام شدن از اهرم‌های فشار مختلفی (در هنگام خلافت معتمد) استفاده نمود و بیشتر از یک بار سعی در بدنامی کسانی نمود که اعتقاد به امامت فرزند غایب عسکری داشتند.</blockquote> |
||
گفته می‌شود که جعفر و |
گفته می‌شود که جعفر و حسن عسکری تا پایان عمر حسن عسکری با هم قهر بودند و هیچگاه دوباره با هم صحبت نکردند. تا زمان زنده بودن حسن عسکری، جعفر همیشه اسباب دردسر حسن عسکری بود. اختلاف و نفرت بین جعفر و طرفداران حسن عسکری به اوج رسید. تا حدی که جسد غرق‌شده نفیس که گفته می‌شد امر امامت به واسطه او به جعفر رسیده است در استخری یافت شد و دو تن از طرفداران جعفر در سامرا که آشکارا برای او تبلیغ می‌کردند مورد تعقیب طرفداران حسن عسکری قرار گرفتند و از ترس جان مجبور به فرار به کوفه شدند. تعقیبی که به یک روایت به دستور حسن عسکری بود.<ref name="Modarressi 1993 71-76" /> |
||
== پس از |
== پس از مرگ حسن عسکری == |
||
بعد از |
بعد از مرگ [[حسن عسکری|حسن بن علی عسکری]] جعفر خواستار دریافت سهم الارث از اموال او شد؛ امری که بر طبق [[فقه شیعه]] و با توجه به آن‌که مادر حسن عسکری در قید حیات بود ممکن نبود.<ref name="b1">حسین مدرسی طباطبایی، ''مکتب در فرایند تکامل: نظری بر تطور مبانی فکری تشیع در سه قرن نخستین''، ترجمه هاشم ایزد پناه، نشر کویر، چاپ پنجم 1387، ص. 155.</ref> این مسئله نهایتاً پس از هفت سال کشمکش میان جعفر از یک سو و مادرش از سویی دیگر، با دخالت خلیفهٔ وقت (المعتمد) با تقسیم میراث میان مادر و خواهر و برادر ایشان خاتمه یافت.<ref name="b2">{{cite book|last=Moojan Momen|title=An introduction to Shiʻi Islam: the history and doctrines of Twelver Shiʻism|pages=161-163|isbn=۰۳۰۰۰۳۵۳۱۴, ۹۷۸۰۳۰۰۰۳۵۳۱۵}}</ref> |
||
او پس از درگذشت برادرش، گفت برادرش هیچگاه فرزندی نداشته‌است<ref>احمد کسروی، ''در پاسخ بدخواهان''، ۱۳۲۴.</ref> در عراق و کوفه بسیاری یا شاید حتی اکثریت شیعیان، امامت جعفر را پذیرفتند. بزرگان و متکلمانی از شیعه مانند [[علی بن حسین بن فضال]]، برجسته‌ترین روحانی شیعه در کوفه، از این جمله بودند. اما جعفر نیز مدت زیادی عمر نکرد و چند سالی پس از |
او پس از درگذشت برادرش، گفت برادرش هیچگاه فرزندی نداشته‌است<ref>احمد کسروی، ''در پاسخ بدخواهان''، ۱۳۲۴.</ref> در عراق و کوفه بسیاری یا شاید حتی اکثریت شیعیان، امامت جعفر را پذیرفتند. بزرگان و متکلمانی از شیعه مانند [[علی بن حسین بن فضال]]، برجسته‌ترین روحانی شیعه در کوفه، از این جمله بودند. اما جعفر نیز مدت زیادی عمر نکرد و چند سالی پس از مرگ حسن عسکری مُرد.<ref>{{harvnb|Modarressi|1993|p=77-85}}</ref> |
||
او بعدها در میان [[شیعیان دوازده امامی]] به جعفر کذاب معروف شد و به سبب توبه جعفر تواب نام گرفت.{{مدرک}} |
او بعدها در میان [[شیعیان دوازده امامی]] به جعفر کذاب معروف شد و به سبب توبه جعفر تواب نام گرفت.{{مدرک}} |
||
نسخهٔ ۱۴ نوامبر ۲۰۱۶، ساعت ۱۴:۱۵
جعفر بن علی (۲۲۶ - ۲۷۱ هجری قمری) پسر علی بن محمد امام دهم شیعیان و برادر حسن بن علی عسکری (امام یازدهم شیعیان دوازده‌امامی) است. در زمان حیات حسن عسکری کشمکش‌های زیادی بر سر امامت شیعیان بین جعفر و حسن عسکری و طرفداران دو برادر بوجود آمد. او پس از فوت برادرش، گفت برادرش هیچگاه فرزندی نداشته‌است.
چالش بین حسن عسکری و برادرش
پس از درگذشت هادی، امام دهم شیعیان، فریس بن حاتم قزوینی، از شیعیان پرنفوذ و نایبان اصلی هادی که در زمان امام شیعه از نیابت خلع شده‌بود، اعلام کرد که امام واقعی شیعه محمد فرزند بزرگ هادی بوده است که قبل از هادی فوت کرده است. اما او مقام امامت را از طریق غلام خود نفیس به جعفر (که بعدها توسط شیعیان جعفر کذاب نام گرفت) سپرده است. اقلیتی دیگر نیز ادعا کردند که هادی خود شخصاً جعفر را به امامت تعیین کرده است. در این زمان جعفر و اقلیتی از پیروانی که گرد خود جمع کرده بود، امامت برادر خود حسن عسکری را به چالش کشید. در این زمان پیروان حسن عسکری، جعفر را فاسد و شرابخوار در ملاعام می‌خواندند و چنین می‌گفتند که جعفر فرایض دینی را چهل روز رها کرده است تا شعبده بازی فرا بگیرد. در مقابل نیز پیروان جعفر، حسن عسکری را فاقد دانش لازم برای امامت شیعه می‌دانستند و پیروان حسن عسکری را حمّاریه می‌خواندند.[۱]
به گفته حسین مدرسی، هر چند مشکل است که پذیرفت که شیعیان کسی که چنین آشکارا بی‌دین باشد را به عنوان امام پذیرفته بودند. اما به نظر می‌رسد که تا حدی حقیقت در این گزارش‌ها موجود است. خصوصاً آنهایی که مربوط به دوران جوانی جعفر است زیرا در دفاعیه‌ای که طرفداران جعفر علیه اتهامات وارد بر او داشتند چنین می‌گفتند که جعفر از شخصیت دوران جوانی‌اش فاصله گرفته است.[۱]
عبدالعزیز ساچادینا می‌نویسد:[۲]
عباسیان همچنین جعفر، برادر عسکری و مدعی جایگاه امامت را مورد حمایت قرار دادند تا در خانواده امام نزاعی برقرار کند. منابع ما جعفر را شخصی دنیا دوست و لذت جو معرفی می‌کنند که برای امام شدن از اهرم‌های فشار مختلفی (در هنگام خلافت معتمد) استفاده نمود و بیشتر از یک بار سعی در بدنامی کسانی نمود که اعتقاد به امامت فرزند غایب عسکری داشتند.
گفته می‌شود که جعفر و حسن عسکری تا پایان عمر حسن عسکری با هم قهر بودند و هیچگاه دوباره با هم صحبت نکردند. تا زمان زنده بودن حسن عسکری، جعفر همیشه اسباب دردسر حسن عسکری بود. اختلاف و نفرت بین جعفر و طرفداران حسن عسکری به اوج رسید. تا حدی که جسد غرق‌شده نفیس که گفته می‌شد امر امامت به واسطه او به جعفر رسیده است در استخری یافت شد و دو تن از طرفداران جعفر در سامرا که آشکارا برای او تبلیغ می‌کردند مورد تعقیب طرفداران حسن عسکری قرار گرفتند و از ترس جان مجبور به فرار به کوفه شدند. تعقیبی که به یک روایت به دستور حسن عسکری بود.[۱]
پس از مرگ حسن عسکری
بعد از مرگ حسن بن علی عسکری جعفر خواستار دریافت سهم الارث از اموال او شد؛ امری که بر طبق فقه شیعه و با توجه به آن‌که مادر حسن عسکری در قید حیات بود ممکن نبود.[۳] این مسئله نهایتاً پس از هفت سال کشمکش میان جعفر از یک سو و مادرش از سویی دیگر، با دخالت خلیفهٔ وقت (المعتمد) با تقسیم میراث میان مادر و خواهر و برادر ایشان خاتمه یافت.[۴]
او پس از درگذشت برادرش، گفت برادرش هیچگاه فرزندی نداشته‌است[۵] در عراق و کوفه بسیاری یا شاید حتی اکثریت شیعیان، امامت جعفر را پذیرفتند. بزرگان و متکلمانی از شیعه مانند علی بن حسین بن فضال، برجسته‌ترین روحانی شیعه در کوفه، از این جمله بودند. اما جعفر نیز مدت زیادی عمر نکرد و چند سالی پس از مرگ حسن عسکری مُرد.[۶]
او بعدها در میان شیعیان دوازده امامی به جعفر کذاب معروف شد و به سبب توبه جعفر تواب نام گرفت.[نیازمند منبع]
پانویس
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ (Modarressi 1993، ص. 71-76)
- ↑ Islamic Messianism: The Idea of Mahdī in Twelver Shīʻism By Abdulaziz Abdulhussein Sachedina, p. 41
- ↑ حسین مدرسی طباطبایی، مکتب در فرایند تکامل: نظری بر تطور مبانی فکری تشیع در سه قرن نخستین، ترجمه هاشم ایزد پناه، نشر کویر، چاپ پنجم 1387، ص. 155.
- ↑ Moojan Momen. An introduction to Shiʻi Islam: the history and doctrines of Twelver Shiʻism. pp. 161–163. ISBN 0300035314, 9780300035315.
{{cite book}}: Check|isbn=value: invalid character (help) - ↑ احمد کسروی، در پاسخ بدخواهان، ۱۳۲۴.
- ↑ (Modarressi 1993، ص. 77-85)