جنگ چالدران: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
|||
خط ۱۶: | خط ۱۶: | ||
|فرمانده۱= [[شاه اسماعیل یکم|شاه اسماعیل یکم صفوی]] |
|فرمانده۱= [[شاه اسماعیل یکم|شاه اسماعیل یکم صفوی]] |
||
|فرمانده۲= [[سلطان سلیم یکم]] |
|فرمانده۲= [[سلطان سلیم یکم]] |
||
|قوای۱= |
|قوای۱=حدود ۶۰هزار تن |
||
|قوای۲= |
|قوای۲=حدود ۱۰۰هزار تن |
||
|خسارات۱= |
|خسارات۱=حدود۲۷هزار نفر |
||
|خسارات۲=حدود |
|خسارات۲=حدود ۱۰هزار نفر |
||
|خسارات۳= |
|خسارات۳= |
||
|یادداشت= |
|یادداشت= |
نسخهٔ ۳۱ اکتبر ۲۰۱۶، ساعت ۲۲:۱۶
در بیطرفی این مقاله اختلافنظر وجود دارد. |
این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آنرا از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |
جنگ چالدران | |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
فرماندهان و رهبران | |||||
شاه اسماعیل یکم صفوی | سلطان سلیم یکم |
جنگ چالدران، نخستین نبرد دولت صفوی با عثمانی بود،[۱] که در نزدیکی شهرستان چالدران در شمال غربی ایران در ۲ رجب ۹۲۰ ه. ق/۲۳ اوت ۱۵۱۴ میلادی رخ داد. نتیجه این نبرد پیروزی سپاهیان عثمانی به فرماندهی سلطان سلیم اول (حکومت ۹۱۸–۹۲۶ ه. ق/ ۱۵۱۲–۱۵۲۰ میلادی) بر سپاه ایران به فرماندهی شاه اسماعیل صفوی (حکومت ۹۰۷–۹۳۰ ه. ق/۱۵۰۱–۱۵۲۴) بود.[۲]
در این جنگ نیروهای قزلباش نزدیک به چهل هزار تن و سپاه عثمانی قریب به یکصد هزار نفر بودند که قزلباشان به علت شمار کمتر و نداشتن سلاح آتشین از سپاه عثمانی شکست خوردند. در این جنگ سربازان ایرانی با شمشیر، نیزه و تیر و کمان میجنگیدند در حالیکه ارتش عثمانی از توپ و تفنگ بهره میجست. البته صفویان پیش از این جنگ سلاحهای آتشین در اختیار داشته و به روش استفاده از آنها نیز آشنایی داشتند و شاه اسماعیل برای رسیدن به سلطنت از توپ و تفنگ استفاده کرده بود. دلیل استفاده نکردن از این سلاحها در جنگ چالدران ناشی از سیاستهای جنگی ایشان بود. چون توپ خانه تحرک سوارهنظام را محدود میکرد، در جنگهای صحرایی از توپخانه استفاده نمیکردند و در مواردی هم که استفاده شد مؤثر واقع نگردید، سلاحهای گرم ایرانیان از لحاظ تعداد انگشت شمار و از لحاظ کیفیت قابل قیاس با سلاحهای ارتش سلطانی نبود بنابر این، از استفاده از توپخانه صرفنظر شد چون به لحاظ کم بودن تعداد ثمری نداشت. همچنین ایرانیان ذاتاً به سلاح آتشین بیعلاقه بودند و استفاده از آن را ناجوانمردانه و ناشی از بزدلی میدانستند.[۳]
پس از این جنگ، کردستان باختری (مناطق کردستان ترکیه، کردستان عراق و کردستان سوریه کنونی)، از ایران جدا شد و به دست عثمانی افتاد. این مناطق تا پیش از زمان شاه عباس کبیر در دست عثمانی بود تا اینکه شاه عباس بخشی از مناطق کردستان را با جنگ پس گرفت. سپاه عثمانی شهر تبریز را نیز تصرف کرد اما به دلیل کمبود آذوقه مجبور به بازگشت شد و حکومت نوپای صفوی از نابودی حتمی نجات یافت.[۴]
دلیل کمی شمار سپاهیان ایران در این جنگ حضورشان در خراسان بود تا از یورش غافلگیرانهٔ ازبکان جلوگیری شود.[۵] دلیل دیگر شکست قزلباشها پیشنهاد دورمش خان شاملو به شاه اسماعیل بود، مبنی بر اینکه اجازه دهند که ارتش عثمانی آرایش دفاعی خود را تکمیل کند تا ایرانیان بتوانند به ابراز دلیری بپردازند و شاه نیز با این پیشنهاد غیرعادی موافقت کرد.[۶]
علت وقوع جنگ چالدران
قدرت گرفتن شاه اسماعیل یکم در عرصه نظامی و سیاسی با پیوستن صوفیان ترکمانی بود که بیشترشان در آناتولی و شام زندگی میکردند. در واقع بخش بزرگی از ایلهای قزلباش پیش از پیوستن به شاه اسماعیل در آناتولی زندگی میکردند و حتی پس از مهاجرت قبایل اصلی بخش بزرگی از مردمان آناتولی پیرو و یا متمایل به تشیع صوفی صفوی بودند. سازمان تبلیغی تصوف صفوی پیوسته از طریق شبکههای منظم خود و توسط خلفا، ددهها و... مریدان را به پیوستن به مرشد کامل فرقه که شاه اسماعیل بود تشویق میکرد.
صفویان در پی فعالیت و سازماندهی فرهنگی در طول دو سده (بر اساس تعالیم صوفیانه و شیعی) توانستند با حمایت پیروان خود (قزلباشها) حکومت صفوی را در ایران پایهگذاری کنند و در پی فشارهای عقیدتی عثمانی بر علویان، صفویان با گردآوری و پناه دادن به آنها به ویژه به نیروهای ینیچری نیروی نظامی توانمندی تشکیل دادند. قدرت گرفتن یک دولت مستقل شیعی مذهب و متعصب در ایران امپراتوری عثمانی را که قصد حمله نهایی جهت تصرف اروپا را داشت از سوی شرق نگران ساخت و لشکرکشی به سمت ایران را موجب شد که این جنگ در دشت چالدران روی داد.
شاه اسماعیل نیز به خوبی از این امر آگاه بود و در نامهای به سلطان عثمانی این مطلب را که بسیاری از مردمان ساکن سرزمینهای عثمانی پیرو او هستند، به رخ وی کشیده بود. بیشک دوام حکومت سنی مذهب عثمانی بدون محدود یا نابود کردن این روند با مشکل مواجه میشد. به گفته برخی مورخان اگر در جنگ چالدران شاه اسماعیل به پیروزی میرسید به قدرتی فراتر از تیمور دست مییافت و بیشک گسترش تشیع صفوی امپراتوری عثمانی را که تازه در ابتدای کار بود از صفحه روزگار محو میکرد. همهٔ این موارد انگیزه لازم برای یک رویارویی سرنوشت ساز و محتوم را برای هردو طرف محیا میساخت. اما برای این نبرد سرنوشت ساز دلایل دیگری هم وجود داشت که تنها تسریع کننده بودند ...
شاه اسماعیل پس از مرگ سلطان بایزید به پسر عموی سلطان سلیم که مدعی و رقیب وی بود پناه داد و درخواست سلطان را برای استرداد بایزید سوم خلاف جوانمردی اعلام کرد. در مقابل سلطان سلیم اندکی پیش از شروع جنگ دست به قتلعام شیعیان در قلمرو عثمانی زد و زنده ماندگان را نیز داغ زده به متصرفات اروپایی تبعید کرد.
نبرد سرنوشت ایرانیان
سلطان سلیم با سپاهی که شمار آنرا در حدود دویست هزار نفر نوشتهاند به سوی ایران شتافت تا اینکه در یکم رجب ۹۲۰ قمری (مرداد ۸۹۳) به دشت چالدران در شمال غربی خوی رسید و در آن جا اردو زد. موقعیت سوقالجیشی منطقه چالدران و عدم رویارویی با متجاوزان در دشت باز از مزیتهای سپاه ایران بود. شمار قشون ایران را در این جنگ حدود ۲۹۰۰۰ تن نوشتهاند. پیش از نبرد، شاه اسماعیل و فرماندهان سپاه برای تعیین استراتژی تشکیل جلسه دادند. نورعلی خلیفه لو و محمدخان استاجلو به دلیل آشنایی قبلی با روشهای جنگی عثمانیان و قدرت ویرانگر توپخانه پیشنهاد کردند که پیش از آنکه دشمن موفق به تکمیل آرایش دفاعی خود گردد حمله را از پشت به آنها آغاز کنند. این نظر منطقی با مخالفت شاه اسماعیل و دورمیشخان استاجلو مواجه شد که نتیجه آن شکستی سخت بود.
شاه اسماعیل به عثمانیان فرصت داد تا آرایش دفاعی خود را کامل کنند. دوازده هزار ینی چری مسلح به شمخال در پشت زنجیرهای از توپها قرار گرفتند، مانعی که همانند سدی نفوذناپذیر در برابر سپاه غالباً سوار ایرانی عمل نمود. با آغاز جنگ جناح راست سپاه ایران جناح چپ عثمانی را در هم کوبید و فرمانده آنها حسن پاشا نیز کشته شد. صلابت نخستین یورش ایرانیان به حدی بود که سلطان سلیم لحظاتی پس از شروع درگیری به گمان این که کارش با شکستی برق آسا به اتمام رسیده در پی گریز از کارزار بود. کثرت سپاه عثمانی و محدودیت فضای نبرد به قدری بود که عثمانیان برای رویارویی با سپاه ایران پشت نیروهای خود مدتها به انتظار میایستادند.
با آغاز به کار توپها نتیجه جنگ به سرعت به سود عثمانی تغییر کرد. آتش توپخانه برای ایرانیان مصیبتبار بود. بسیاری از سپاهیان ایران و فرماندهان و صاحبان مناصب در میدان جنگ کشته شدند و شاه اسماعیل با فداکاری چند قزلباش جان سالم به در برد. سلطان سلیم یکم پس از در هم شکستن سپاه صفوی به دلیل ترس از وجود تله به تعقیب ایرانیان نپرداخت و تنها چند روز بعد به تبریز وارد شد. تلفات جنگ چالدران ۲۷۶۵۴ هزار تن از ایران و ۴۲ هزار تن از سپاه عثمانی بود.
با شکست سپاه قزلباش، درفش ارتش ایران به دست سپاه عثمانی افتاد.[۷]
نتیجه جنگ چالدران
اگر از این دیدگاه به لشکرکشی نگاه کنیم، این حمله یک پیروزی مقطعی برای عثمانیها بود ولی برای صفویان و به ویژه شاه اسماعیل یک فاجعه شد. بعد از جنگ چالدران، شاه اسماعیل ماتم گرفت و دیگر رهبری لشکریانش را در جنگ بر عهده نگرفت. پیوند بین شاه به عنوان روح هدایت گر نیمه خدایی و قزلباش، به طور جبرانناپذیری شکسته شد. در حدود یک سال بعد از شکست، عناصر قبایل قزلباش با اقتدار اسماعیل برای مدیریت امور کشور، به تدریج ضعیف گشت.[۲]
انتقال پیکر کشتهشدگان به اردبیل
شاه اسماعیل کشتهشدگان جنگ را در کنار بقعه شیخ صفیالدین اردبیلی به خاک سپرد. پس از آن این گورستان به «شهیدگاه» شهرت یافت.[۸]
گفتاورد
پس از نبرد، سلطان عثمانی از شاه اسماعیل درخواست کرد که شمشیری را که با آن لوله توپ را به دو نیم کرده بود برای وی بفرستد. شاه اسماعیل دعوت سلطان را اجابت نمود. وقتی که شمشیر به دارالخلافه رسید، سلطان در حضور اعیان و اشراف آن را بر روی لوله توپی آزمود، ولی اثر مطلوب را به دست نیاورد و بنابر این نامهای به شهریار صفوی نوشت و گله کرد که معلوم میشود شاه قزلباش یک شمشیر را از برادرش مضایقه کردهاست. شاه اسماعیل در پاسخ نوشت:
پانویس
- ↑ رئیسنیا، چالدُران.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ McCaffrey، ČĀLDERĀN، 8: 656-658.
- ↑ باروت/باروتخانه دانشنامه جهان اسلام
- ↑ غفاریفرد، عباسقلی، تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دوران صفویه، ۱۳۸۱. (صص ۸۹ تا ۱۰۲)
- ↑ تحقیقاتی در ایران عصر صفوی، صص ۱۰۳–۹۲
- ↑ جهانگشای خاقان، صص ۴۹۴–۴۹۲
- ↑ ردپای فرهنگ ایران در موزههای استانبول، بیبیسی فارسی
- ↑ جنگ چالدران، مظهر اتحاد ملی ایرانیان
- ↑ «شمشیر همان شمشیر است». جمعه ۱۴ بهمن ۱۳۸۴. دریافتشده در 21 آذر ۱۳۹۱. تاریخ وارد شده در
|تاریخ=
را بررسی کنید (کمک)
منابع
- رئیسنیا، رحیم (۱۳۸۶). «چالدُران». [[دانشنامه جهان اسلام]]. ج. ۱۱. تهران: بنیاد دائرةالمعارف اسلامی. دریافتشده در ۱/۱۹/۲۰۱۳. تاریخ وارد شده در
|تاریخ بازبینی=
را بررسی کنید (کمک); تداخل پیوند خارجی و ویکیپیوند (کمک) - کیوانی، مهدی. «اسماعیل اول صفوی». [[دائرةالمعارف بزرگ اسلامی]]. ج. ۸. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. دریافتشده در ۱/۱۹/۲۰۱۳. تاریخ وارد شده در
|تاریخ بازبینی=
را بررسی کنید (کمک); تداخل پیوند خارجی و ویکیپیوند (کمک)
- McCaffrey, Michael J (1990). "ČĀLDERĀN". [[Encyclopædia Iranica]] (به انگلیسی). Vol. ۴. New York: Bibliotheca Persica Press. Retrieved 1/19/2013.
{{cite encyclopedia}}
: Check date values in:|تاریخ بازبینی=
(help); URL–wikilink conflict (help) - Özgüdenli, Osman G (2006). "OTTOMAN-PERSIAN RELATIONS i. UNDER SULTAN SELIM I AND SHAH ESMĀIL I". [[Encyclopædia Iranica]] (به انگلیسی). Retrieved 1/19/2013.
{{cite encyclopedia}}
: Check date values in:|تاریخ بازبینی=
(help); URL–wikilink conflict (help) - Savory, Roger M (1998). "ESMĀʿĪL I ṢAFAWĪ". [[Encyclopædia Iranica]] (به انگلیسی). Vol. ۸. New York: Bibliotheca Persica Press. Retrieved 1/19/2013.
{{cite encyclopedia}}
: Check date values in:|تاریخ بازبینی=
(help); URL–wikilink conflict (help) - WALSH, J. R (1991). "ČĀLDIRĀN". THE ENCYCLOPAEDIA OF ISLAM (به انگلیسی). Vol. ۲ (2nd ed.). LEIDEN: E.J. BRILL.
- سید علی حقشناس، مقاله/ جنگ چالدران، مظهر اتحاد ملی ایرانیان.
- غفاریفرد، عباسقلی، تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دوران صفویه
- راجر سیوری ایران در عصر صفوی. چاپ سیزدهم ۱۳۸۴ تهران
- Godfrey Goodwin: The Janissaries. Saqi Books, London ۱۹۹۷
- David Nicolle: The Janissaries. Osprey, Oxford ۱۹۹۵
پیوند به بیرون
- نصرالله فلسفی، جنگ چالدران ۱ - روابط ایران و عثمانی در آغاز دولت صفوی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران
- آسیا در ۱۵۱۴ (میلادی)
- ارمنستان غربی
- امپراتوری عثمانی در سده ۱۶ (میلادی)
- ایران در سده ۱۶ (میلادی)
- تاریخ ارمنستان
- تاریخ استان آذربایجان شرقی
- تاریخ استان آذربایجان غربی
- تاریخ تبریز
- تاریخ عراق
- تاریخ گرجستان
- جنگهای امپراتوری عثمانی
- جنگهای ایران و عثمانی
- جنگهای دوره صفویان
- درگیریها در ۱۵۱۴ (میلادی)
- درگیریهای سده ۱۷ (میلادی)
- شاه اسماعیل یکم