سیاست‌های سبز

سیاست سبز یا ایدئولوژی سبز یک ایدئولوژی سیاسی است که اهمیت بسیاری برای محیط زیست قائل است. مدافعان سیاست های سبز طرفداران جنبش سبز هستند که در بسیاری از کشورها به عنوان حزب سبز از دهه های هفتاد و هشتاد میلادی فعالیت خود را آغاز نمود. نام سبز برای این ایدئولوژی، میراث حزب سبز آلمان است که اولین حزب سبز موفق در دهه هفتاد میلادی بوده است.

سبزها نمایندگان یک بخش جدید در دنیای سیاست هستند که مسائل سیاسی و اجتماعی را به طرزی نوین تحلیل می کنند و بنابراین در معیارهای از پیش تعیین شده چپ و راست سیاسی نمی گنجند. اگر چه در تقسیمات سیاسی معمولاً آنها را دست چپی در نظر می گیرند ولی امکان دارد تفکرات، تحلیلات و اظهارنظر های ایشان در موضوعات متنوعی بیشتر با احزاب دست راستی همخوانی داشته باشد.

قدمت ایدئولوژی سبز در ایران به نوشته های زرتشت باز می گردد. زرتشتیان بر این باورند که جهان به شکل امانت در دست انسان هاست که باید آنرا در روز قیامت به شکل اولیه اش به اهورا مزدا پس بدهند. از این رو آموخته های زرتشتی انسان ها را به نگهداری از محیط زیست و عناصر چهارگانه فرا می خوانند. زرتشتیان معتقدند که حضرت زرتشت درخت سرو را با خود از بهشت به زمین آورد. درخت سروی که به اعتقاد زرتشتیان بدست حضرت زرتشت کاشته شد پس از حمله اعراب به ایران بدستور متوکل عباسی قطع و تنه آن با شتر به بغداد فرستاده شد. مولف برهان قاطع عمر این درخت را در آن زمان 1450 سال ذکر کرده است. در آن زمان ایرانیان شبانه تا آنجا که امکان داشت بذر و شاخه های این درخت را جمع کرده و در نقاط مختلف ایران کاشته اند و اکنون سروهای کهنسالی که در اقصی نقاط ایران وجود دارد می توانند به طریقی منشاء از این درخت گرفته باشند.