لینچ‌کردن در ایالات متحده آمریکا: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:duluth-lynching-postcard.jpg|چپ|بندانگشتی|200px|کارت پستال زجرکشی دولوت، مینه سوتا]]
[[پرونده:duluth-lynching-postcard.jpg|چپ|بندانگشتی|200px|کارت پستال زجرکشی دولوت، [[مینه‌سوتا]]]]
'''[[لینچ کردن]]''' عمل کشتن مردم توسط انبوه افراد خودسر به طور فراقانونی است که از اواخر قرن ۱۸ تا دهه ۱۹۶۰ در [[ایالات متحده آمریکا]] رخ می‌داد. عمده موارد زجرکش کردن عمدتاً در غرب و [[جنوب آمریکا]] رخ می‌داد. زجرکشی ۳٬۴۴۶ سیاه و ۱٬۲۹۷ سفید بین ۱۸۸۲ تا ۱۹۶۸ ثبت شده‌است.<ref>[http://www.law.umkc.edu/faculty/projects/ftrials/shipp/lynchingsstate.html Lynching Statistics<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref>
'''[[لینچ کردن]]''' عمل کشتن مردم توسط انبوه افراد خودسر به طور فراقانونی است که از اواخر قرن ۱۸ تا دهه ۱۹۶۰ در [[ایالات متحده آمریکا]] رخ می‌داد. عمده موارد زجرکش کردن عمدتاً در غرب و [[جنوب آمریکا]] رخ می‌داد. زجرکشی ۳٬۴۴۶ سیاه و ۱٬۲۹۷ سفید بین ۱۸۸۲ تا ۱۹۶۸ ثبت شده‌است.<ref>[http://www.law.umkc.edu/faculty/projects/ftrials/shipp/lynchingsstate.html Lynching Statistics<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref>



نسخهٔ ‏۸ آوریل ۲۰۱۵، ساعت ۱۲:۵۴

کارت پستال زجرکشی دولوت، مینه‌سوتا

لینچ کردن عمل کشتن مردم توسط انبوه افراد خودسر به طور فراقانونی است که از اواخر قرن ۱۸ تا دهه ۱۹۶۰ در ایالات متحده آمریکا رخ می‌داد. عمده موارد زجرکش کردن عمدتاً در غرب و جنوب آمریکا رخ می‌داد. زجرکشی ۳٬۴۴۶ سیاه و ۱٬۲۹۷ سفید بین ۱۸۸۲ تا ۱۹۶۸ ثبت شده‌است.[۱]

در ابتدای قرن بیستم در آمریکا، لینچ‌کردن یک سرگرمی برای عکاسان بود. مردم کارت‌پستال‌هایی از لینچ افرادی را که شاهدش بودند برای هم می‌فرستاند. این عمل چنان باب بود که در سال ۲۰۰۰ نویسنده‌ای در تایم نوشت که «حتی نازی‌ها سوغاتی‌های آشویتس را نمی‌فروختند، ولی صحنه‌های لینچ به بخشی پررونق از صنعت کارت‌پستال تبدیل شد. در ۱۹۰۸، این تجارت چنان بزرگ و ارسال کارت‌های قربانیان زجرکشی چنان زننده شده بود که رئیس کل پست آمریکا این کارت‌ها را ممنوع کرد».[۲]

نگارخانه

زجرکش کردن لورا و لورنس نلسون که در کشتن کلانتر در ۱۹۱۱ نقش داشتند.[۳][۴]
زجرکشی سیرک گونه ویل جیمز در ۱۹۰۹، کایرو، ایلینوی
بنی سایمنز قبل از قرار گرفتن روی آتش در روغن زغال خیس شد.
کاریکاتوری که تهدید می‌کند کوکلاکس کلان مسافران خورجین دار (اشاره به شمالیها) را زجرکش خواهد کرد. توسکالوسا، آلاباما، ایندیپندنت مانیتور، ۱۸۶۸
یک قربانی در شورش ۱۹۱۹ اوماها، نبراسکا[۵]
پشت و جلوی کارت پستال جسد سوخته جسی واشینگتن در معرض نمایش در رابینسون، تگزاس پس از زجرکش شدن در واکو، در همان نزدیکی در ۱۶ مه ۱۹۱۶

منابع

  1. Lynching Statistics
  2. Blood At The Root - TIME
  3. "Deputy Sheriff George H. Loney". The Officer Down Memorial Page, Inc. Retrieved 2011-11-07.
  4. "by Site-Kathleen Hulser.htm Shaped by Site: Three Communities' Dialogues on the Legacies of Lynching." سازمان پارک‌های ملی. Accessed October 29, 2008.
  5. Lewis, David Levering, W. E. B. Du Bois: A Biography, 2009, p 383