اسروئن: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
شاه بابل (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
Fatemibot (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۵۳: خط ۵۳:
[[رده:ایالت‌ها و قلمروهای بنیان‌گذاری‌شده در ۱۳۲ (پیش از میلاد)]]
[[رده:ایالت‌ها و قلمروهای بنیان‌گذاری‌شده در ۱۳۲ (پیش از میلاد)]]
[[رده:ایالت‌ها و قلمروهای منحل‌شده در ۲۴۴ (میلادی)]]
[[رده:ایالت‌ها و قلمروهای منحل‌شده در ۲۴۴ (میلادی)]]
[[رده:ایالت‌ها و قلمروهای منحل‌شده در سده ۳ (میلادی)]]
[[رده:بنیان‌گذاری‌های ۱۳۲ (پیش از میلاد) در آسیا]]
[[رده:بنیان‌گذاری‌های ۱۳۲ (پیش از میلاد) در آسیا]]
[[رده:پادشاهی‌های پیشین آسیا]]
[[رده:پادشاهی‌های پیشین آسیا]]
[[رده:تاریخ ارمنستان]]
[[رده:تاریخ آشور]]
[[رده:تاریخ آشور]]
[[رده:تاریخ ارمنستان]]
[[رده:کشورهای سابق در آسیا]]
[[رده:کشورهای سابق در آسیا]]
[[رده:مناطق مسکونی آشوریان]]
[[رده:مناطق مسکونی آشوریان]]

نسخهٔ ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۱۵، ساعت ۲۲:۱۱

پادشاهی اسروئن

ܡܠܟܘܬܐ ܕܒܝܬ ܥܣܪܐ ܥܝܢܐ
Osroene
۱۳۲ پیش از میلاد–۲۴۴
جایگاه اسروئن در زمانی که ضمیمهٔ خاک روم شده‌بود.
جایگاه اسروئن در زمانی که ضمیمهٔ خاک روم شده‌بود.
پایتخترها
زبان(های) رایجسریانی، یونانی
حکومتپادشاهی
King 
دوره تاریخیدورهٔ هلنی
• بنیان‌گذاری
۱۳۲ پیش از میلاد
• فروپاشی
۲۴۴
پیشین
پسین
سلوکیان
امپراتوری روم

اُسروئِن، اُسرُهه، اُسرُاِن، اوسروئن (به فرانسوی: Osrhoene, Osrohene, Osroène, Osrohes) یا اُسروهن(لاتینی‌شدهٔ خسروی، خسروان یا خسروانه)(به یونانی: Ὁσροηνή)(به سریانی: ܡܠܟܘܬܐ ܕܒܝܬ ܥܸܣܪܐ ܥܝܢܐ، تلفظ: ملکوثا دبیت اوسرائینی) نام دولتی بود نیمه‌خودمختار در شمال میان‌رودان، در نزدیکی شانلی‌اورفه در ترکیهٔ کنونی. باشندگان اسروئه سریانی‌زبان بودندو پایتختشان شهر رها بود.

این سرزمین برای سالیان دراز میدان نبرد میان قدرت‌های منطقه از جمله ایرانیان، روم، ارمنستان و ... بود.

نام

پروکوپیوس نام یونانی اُسروئیس را گرفته‌شده از واژهٔ ایرانی خسرو دانسته‌است. نام‌های این شهر در زمان سلوکیان اورهائی و سپس انطاکیه در کنار کالیرهه بود.

تاریخچه

از تاریخ اسروئن پیش از دورهٔ چیرگی یونانیان خبر دقیقی نیست. همزمان با افول سلوکیان طایفه‌ای نبطی در پیرامون ۱۳۶ پیش از میلاد در حدود دولت آیندهٔ اسروئن جاگیرشده‌بودند. در ۱۲۰ میلادی اینان کنترل سوریه را به‌دست‌گرفتند. بسیاری از پادشاهان اسروئن آبگار یا مانو خوانده می‌شدند. این پادشاهی سخت متاثر از فرهنگ آرامی و در ستیز با هلنی‌گرایی بود. در سدهٔ پنجم میلادی ادسا مرکز فرهنگی-ادبی سریانی گردیده‌بود.

مسیحیت در پایان سدهٔ دوم میلادی در اسروئن جابازکرد. آبگار نهم نخستین پادشاه مسیحی جهان بر اسروئن فرمان می‌راند، وی شاگرد و پشتیبان ابن دیصان بود. جز مسیحیان پیروان مانی نیز در این سرزمین فعال بودند. استقلال اسروئن تا ۲۴۴ میلادی نگاه‌داشته‌شد و در این زمان بخشی از امپراتوری روم گشت. شاپور یکم اگرچه پیروزی‌های درخشانی بر رومیان به دست آورد و والرین را هم در نزدیکی ادسا به بند کشید، ولی بر پایتخت اسروئن چیره‌نشد.

پس از جنگ میان روم و اشکانیان سرانجام اسروئن میان دو طرف تقسیم‌گردید؛ با این همه رومیان در آینده سخت کوشیدند تا بر مناطق باقی‌مانده نیز سلطه‌افکنند. در ۶۰۸ خسرو انوشیروان اسروئن را ضمیمهٔ خاک ایران نمود. در سال ۶۳۸ اعراب مسلمان بر اینجا چیره‌شدند.

منابع