شورای دوم واتیکان

کلیسای سنت پیتر

شورای واتیکانی دوم

پدران شورای واتیکانی دوم

متفرق شدن پدران شورای واتیکانی دوم

شورای واتیکانی دوم (به لاتین: Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum که به صورت غیررسمی با عنوان واتیکان دوم یاد می‌شود) میان کلیسای کاتولیک روم و دنیای مدرن ارتباط برقرار نمود. این بیست و یکمین شورای عام کلیسای کاتولیک و دومین شورای برگزار شده در کلیسای سنت پیتر در واتیکان بود. این شورا، از طریق مقدس، به طور رسمی تحت اسقفی پاپ ژان بیست و سوم در ۱۱ اکتبر سال ۱۹۶۲ شروع به کار کرد و تحت رهبری پاپ پل ششم در جشن مفهوم معصوم (معصومیت مریم مقدس) در سال ۱۹۶۵ به پایان رسید.

از کسانی که در جلسه افتتاحیه شورا نقش داشتند، چهار نفر در آینده به مقام پاپی رسیدند: کاردینال جیووانی باتیستا مونتینی، که بعد از پاپ ژان بیست و سوم پل ششم نامیده شد. اسقف آلبینو لوسیانی، پاپ ژان پل اول. اسقف کارول وجتیلا که پاپ ژان پل دوم شد و ژوزف راتسینگر، که به عنوان مشاور دینی حاضر بود و بعدها پاپ بندیکت شانزدهم شد.

هنوز هم اعتبار شورای واتیکانی دوم نزد کسانی که همدلی کامل با کلیسای کاتولیک روم ندارند، به عنوان نقطه متضاد مورد سئوال و ابهام می‌باشد. به ویژه دو مکتب فکری در این بین دیده مشاهده می‌شود:

• کاتولیک سنت گرا، که ادعا می کنند اصلاحات مدرن که از نتایج مستقیم یا غیر مستقیم این شورا است، اثرات مضر و بی تفاوتی نسبت به آداب و رسوم، باورها و پرهیزکاری کلیسای قبل از سال ۱۹۶۲ به ارمغان آورد. علاوه بر این، ایشان اشاره می کنند به تضاد اعتقادی شورا در مقایسه با اظهارات پاپی قبلی در مورد ایمان، اخلاق و اصولی که قبل از خود این شورا اعلام شده بود. آنها ادعا دارند که از آنجا که هیچ تعاریف جزمی در اسناد شورا وجود ندارد، چنین اسنادی مصون از خطا نیست، از این رو شرعاً برای کاتولیک های رومی مومن الزام‌آور نیست، به ویژه زمانی که چنین اسناد شورایی راه را برای اجرای سست اصول دیرینه مورد تأیید کاتولیک که قبلاً توسط پاپهای قبل از سال ۱۹۶۲ تصدیق شده‌اند، باز کرد.
• کاتولیک های مخالف پاپ(Sedevacantists) که فراتر از این ادعا دارند که پس از شکسته شدن سنت کاتولیک، پاپ‌های حاضر نمی‌توانند به صورت واقعی ادعای پاپی نمایند که در نتیجه مقام پاپی بدون متصدی می‌باشد.

زمینه

در دهه ۱۹۵۰ میلادی، مطالعات دینی و کتاب مقدسی کلیسای کاتولیک آغاز به دور شدن از تعالیم نئو مدرسی و تفسیر تحت‌اللفظی کتاب مقدس کرد که واکنشی نسبت به مدرنیسم کاتولیک پس از شورای واتیکانی اول بود. این تغییر می تواند در متکلمانی از جمله کارل رینر ژزوئیت، مایکل هربرت، و جان کورتنی موری ژزوئیت که به دنبال تلفیق تجربه انسان مدرن با اصول کلیسا بر اساس عیسی مسیح بودند، و همچنین دیگران مانند ایو کنگر، جوزف راتسینگر و هانری دی لوباخ، که به دنبال درک دقیق از کتاب مقدس و پدران کلیسای اولیه به عنوان منبع نوسازی کاتولیک بودند.

در همان زمان، اسقف‌ها در جهان با چالش‌های فوق‌العاده‌ای منبعث از تغییرات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و تکنولوژیکی مواجه شده بودند. برخی از این اسقف‌ها به دنبال راه‌های جدیدی برای پرداختن به این چالش‌ها بودند. اولین شورای واتیکانی قبل از نزدیک به یک قرن برگزار شده بود، اما پس از مدت کوتاهی در هنگامی که ارتش ایتالیا در پایان اتحاد ایتالیا وارد شهر رم شد به پایان رسید. در نتیجه، تنها مذاکرات در نقش مقام پاپی و رابطه متناسب ایمان و عقل تکمیل شد، و بررسی مسائل شبانی مربوط به جهت کلیسا در این شورا صحبت نشد.

پاپ ژان بیست و سوم، از قصد خود برای تشکیل شورا در تاریخ 25 ژانویه سال 1959، کمتر از سه ماه پس از انتخاب خود در اکتبر 1958 خبر داد. این اعلام ناگهانی، که همه را متعجب کرد، باعث کمی اظهارنظر رسمی اولیه از داخل کلیسا شد. واکنش به این فراخوان در خارج از کلیسای کاتولیک گسترده عمدتاً مثبت از هر دو طیف رهبران مذهبی و سکولار بود. این شورا به طور رسمی در 25 دسامبر سال 1961 احضار شد. در بحث های مختلف قبل از تشکیل شورا ، پاپ ژان اغلب می‌گفت که زمان بازکردن پنجره‌های کلیسا برای ورود هوای تازه فرا رسیده است. او از سایر مسیحیان غیر کاتولیک برای ارسال ناظر به شورا دعوت کرد. این دعوت از هر دو فرقه پروتستان و ارتدوکس شرقی پذیرفته شد.

منابع

ویکی‌پدیای انگلیسی