سیفالدین باخرزی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
افزودن الگوی خرد به کمک ابزار |
←منابع: +درگاه |
||
خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
== منابع == |
== منابع == |
||
{{درگاه|ادبیات فارسی}} |
|||
{{پانویس|۲}} |
{{پانویس|۲}} |
||
نسخهٔ ۵ اکتبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۷:۵۳
سیف الدین باخرزی، با نام کامل سیفالدین ابوالمعالی سعیدبن مطهربن سعید باخرزی مشهور به شیخ العالم و «خواجه فتحآبادی» (زاده ۹ شعبان سال ۵۸۶ ه.ق در باخرز - درگذشته ۲۵ ذی القعده سال ۶۵۹ در فتحآباد بخارا)[۱] صوفی، عارف و شاعر معروف قرن هفتم هجری است. او در عرفان و تصوف مرید شیخ نجم الدین کبری دانستهاند. نجم الدین کبری او را به بخارا فرستاد و در آنجا طریقه کبرویه را رواج داد. او دیوان شعری هم داشتهاست که پارهای از رباعیاتش در ضمن رباعیات ابوسعید ابوالخیر در تهران به چاپ رسیدهاست. وی همچنین رسالهای فارسی در باب معنی عشق دارد.[۲]
نمونه شعر
پیریم ولی چو عشق را ساز آید | از ما همه بوی طری و ناز آید | |
از زلف دراز تو کمندی فکنیم | در گردن عمر رفته تا باز آید |
منابع