عماره مروزی: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پایان شعر}} |
{{پایان شعر}} |
||
== ابوسعید ابوالخیر و عماره مروزی == |
== ابوسعید ابوالخیر و عماره مروزی == |
||
در [[اسرارالتوحید]] آمدهاست که «روزی قوّال در خدمت شیخ [ابوسعید] این بیت برمیگفت که |
در [[اسرارالتوحید]] آمدهاست که: |
||
«روزی قوّال در خدمت شیخ [[ابوسعید ابوالخیر|ابوسعید]] این بیت برمیگفت که |
|||
{{شعر}} |
{{شعر}} |
||
{{ب|اندر غزل خویش نهان خواهم |
{{ب|«اندر غزل خویش نهان خواهم گشتن|تا بر لب تو بوسه زنم چونْش بخوانی»}} |
||
{{پایان شعر}} |
{{پایان شعر}} |
||
شیخ از قوّال پرسید که این بیت |
شیخ از قوّال پرسید که «این بیت کِراست؟» گفت «عماره گفتهاست». |
||
شیخ برخاست با جماعت صوفیان به زیارت خاک عماره شد.» |
|||
== منابع == |
== منابع == |
نسخهٔ ۲ اوت ۲۰۱۳، ساعت ۰۰:۴۷
ابومنصور عماره پسر محمد مروزی معروف به عمارهٔ مروزی شاعر ایرانی است که در سده چهارم هجری و پایان فرمانروایی سامانیان میزیست. وی دو بیت شعر در سوگ منتصر سامانی که در ۳۹۵ (هجری) به دست عربی بیاباننشین کشتهشد سرودهاست و نیز مدحکننده محمود غزنوی بوده. مرگ این شاعر تا پیش از مرگ شیخ ابوسعید ابوالخیر در ۴۴۰ (هجری) بودهاست. شعر زیر در سوگ امیر منصر از اوست:
از خون او چو روی زمین لعلفام شد | روی وفا سیه شد و چهر امید زرد | |
تیغش بخواست خورد همی خون مرگ را | مرگ از نهیب خویش مر آن شاه را بخورد |
ابوسعید ابوالخیر و عماره مروزی
در اسرارالتوحید آمدهاست که:
«روزی قوّال در خدمت شیخ ابوسعید این بیت برمیگفت که
«اندر غزل خویش نهان خواهم گشتن | تا بر لب تو بوسه زنم چونْش بخوانی» |
شیخ از قوّال پرسید که «این بیت کِراست؟» گفت «عماره گفتهاست».
شیخ برخاست با جماعت صوفیان به زیارت خاک عماره شد.»
منابع
- محمد دبیر سیاقی، پیشاهنگان شعر پارسی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی