همخوان لبی‌دندانی
واجهای لبی-دندانی واجهایی هستند که در ساخت آنها لب پایین و دندانهای بالا نقش دارند. در زبان فارسی در دو همخوان (صامت) ف مانند واج نخست در واژه فره و و مانند واج نخستین واژه وزن آوای لبی-دندانی شنیده می‌شود.
نویسه‌های ف و و در فارسی که نماد واجهای ف و و هستند، در بخشبندی‌های دیگر به ترتیب بی واک و واکدار خوانده می‌شوند. هر دو این آواها از گروه واجهای سایشی نامیده می‌شوند.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- درزی، علی.درآمدی بر زبانشناسی معاصر.انتشارات سمت(۱۳۹۴). صفحه ۳۶–۵۷.
- ثمره، یدالله. آواشناسی زبان فارسی: آواها و ساخت هجایی آوا. مرکز نشر دانشگاهی.چاپ یازدهم(۱۳۹۳) صص ۶۰-۵۷